Δημοσιεύθηκε: Κυριακή 20 / 4 / 2025 , 12:03 από news_room
Τήν 11.00 μ.μ. τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 5ης/18ης Ἀπριλίου 2025, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ τελετή τοῦ Ἐπιταφίου, ἤτοι τῆς θεοσώστου Ταφῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Διά τήν τελετήν ταύτην ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης μετά τοῦ φιλοξενουμένου αὐτῆς Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀνέων κ. Μακαρίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, προηγουμένου τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τῶν κωδώνων πενθίμως κρουομένων καί διῆλθε διά τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς τό Καθολικόν.
Ἐνταῦθα ἐψάλη ὁ Κανών τοῦ Μεγάλου Σαββάτου «Κύματι Θαλάσσης», ἄχρι οὗ «ἔλαβον καιρόν» οἱ Ἱερεῖς παρά τοῦ Πατριάρχου καί ἐνεδύθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς.
Ἅμα τῇ ἐνδύσει, ἐξελθοῦσα ἡ συνοδεία ἐκ τοῦ Καθολικοῦ, ἐστράφη δεξιά πρός τό Προσκύνημα «Μή μου Ἅπτου» τῶν Φραγκισκανῶν, ἔνθα καί ἀνεπέμφθη δέησις μετ’ Ἐκφωνήσεως καί ἡ λιτανεία διελθοῦσα ἀνά τά Προσκυνήματα, ἤτοι τῶν Κλαπῶν, τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τοῦ «Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά Mου ἑαυτοῖς», τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου καί τοῦ Ἀδάμ, ἀνῆλθεν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν. Ἐνταῦθα ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀνεπέμφθη δέησις, ἐγένετο ἡ προσκύνησις ὑπό τοῦ Πατριάρχου, τῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τοῦ Προξένου κ. Πέτρου Ἀναγνωστάρα καί ἐν συνεχείᾳ τέσσαρες Ἀρχιερεῖς ᾖραν ἐπί τῶν χειρῶν καί τῶν ὤμων αὐτῶν τό εἱλητόν τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου, ὅπερ ἦτο ηὐτρεπισμένον ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί κατῆλθον ἐναποθέτοντες τοῦτο ἐπί τῆς πλακός τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, ὅτε καί ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν σχετικήν Εὐαγγελικήν περικοπήν τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί τοῦ Ἐνταφιασμοῦ τοῦ Κυρίου ὑπό Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικοδήμου τοῦ κρυφοῦ μαθητοῦ τοῦ Κυρίου. Ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως διακόνου π. Εὐσταθίου καί τῶν βοηθούντων αὐτῷ.
Ληξάσης τῆς λιτανείας, ἤρξατο ἡ ψαλμῳδία τῶν Ἐγκωμίων ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων, τῶν ψαλτῶν καί τοῦ Ἐκκλησιάσματος εἰς τρεῖς Στάσεις:
Α. « Ἡ Ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης Χριστέ…»,
Β. «Ἄξιόν ἐστιν μεγαλύνειν Σέ τόν Ζωοδότην…»,
Γ . «Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ Σου…».
Εἰς τό τέλος τῶν τριῶν στάσεων καί πρό τῶν Ἐξαποστειλαρίων ἀπηύθυηνε κήρυγμα ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ἔχον ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:
«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν Χορεία,
Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Εὐλαβεῖς Ἱερεῖς,
Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,
Σήμερον εἰς τάς δυσμάς τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς καί τάς αὐγάς τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου εἰς τήν κατανυκτικήν καί μεγαλοπρεπῆ τελετήν ταύτην τοῦ Ἐπιταφίου, ἡ Ἐκκλησία βιώνει ἐν ἑαυτῇ καί προβάλλει εἰς τά μέλη της καί διακηρύσσει εἰς τόν κόσμον ὅλον, τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ καί τῆς ταφῆς τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ προσβλέπουσα εἰς τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία διαλαλεῖ καί πάλιν ὅ,τι προεῖδον καί προεκήρυξαν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οἱ Προφῆται καί ὅ,τι εἶδον ἰδίοις ὄμμασι καί ἐψηλάφησαν ἰδίαις χερσί οἱ αὐτόπται μάρτυρες, μαθηταί, Ἀπόστολοι καί μύσται τοῦ Κυρίου.
Ὅτι ἐξ ἄκρας ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπον ὁ Θεός Πατήρ ηὐδόκησε καί ὁ Υἱός Αὐτοῦ ὁ Μονογενής, «ὁ ὥν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός, Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος καί ἐξηγήσατο» (Ἰωάν. 1, 18), προσέλαβε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σάρκα ἀνθρωπίνην ἔλλογον καί ἔμψυχον, «λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον» καί συνανεστράφη τούς ἀνθρώπους. Τοῦτο δέ ὅλον «γέγονεν κατά συγκατάβασιν Θεϊκήν, οὐχί κατά μετάβασιν τοπικήν», καθότι ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τοῦ Ἀκαθίστου: «ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω, καί τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος». Ἐν τῇ μιᾷ Θεανθρωπίνῃ ὑποστάσει Αὐτοῦ καί ἐν δύο ταῖς φύσεσι, τῇ Θείᾳ καί τῇ ἀνθρωπίνῃ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί Θεός, παντοιοτρόπως εὐηργέτησεν τούς ἀνθρώπους. Ἐφήρμοσε τόν τέλειον νόμον τῆς ἀγάπης, ὄχι μόνον πρός τόν πλησίον ἀλλά καί πρός τούς ἐχθρούς. Ἐθεράπευσεν ἀνιάτους, ἀνέστησε νεκρούς, ἐν οἷς καί ὁ φίλος Αὐτοῦ ἐκ τῆς Βηθανίας Λάζαρος, ὅν ἤγειρε τετραήμερον.
Οὗτος ὡς «ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν ἡμῶν», θεραπεύων ἐν Σαββάτῳ, πολλάκις ἐδίδαξε τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῆς τυπικῆς τηρήσεως τοῦ Σαββάτου, λέγων «ὅτι τό Σάββατον ἐγένετο διά τόν ἄνθρωπον καί οὐχί ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον», (Μάρκ. 2, 27). Ἡ διδασκαλία αὕτη ἀπετέλεσε καί τήν κυρίαν ψευδῆ κατηγορίαν καί συκοφαντίαν ἐναντίον Αὐτοῦ, ἕνεκα τῆς ὁποίας καί συνελήφθη ὑπό τῶν ἀρχόντων τῶν Ἰουδαίων καί εἰς θάνατον καί δή θάνατον σταυροῦ ὑπό τοῦ Ρωμαίου ἡγεμόνος Ποντίου Πιλάτου κατεδικάσθη.
Ὑπακούων εἰς τήν εὐδοκίαν καί τό θέλημα τοῦ Πατρός ἑκουσίως ἐδέχθη ὑπέρ ἡμῶν σταυρόν, «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη καί ὡς ἀμνός ἄμωμος ἐναντίον τοῦ κείραντος Αὐτόν ἄφωνος». Οἰκείᾳ θελήσει τό αἷμα αὐτοῦ ἐξέχεε ὑπέρ τῆς ἀνθρωπότητος ὅλης ἐπί τοῦ Φρικτοῦ καί Ἁγίου Τόπου τούτου. Τήν Καινήν Διαθήκην Αὐτοῦ μεθ’ ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς ἐν τῷ ἀχράντῳ αἵματι Αὐτοῦ ὑπέγραψε.
Ἐν ᾧ ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν: «ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καί τολμᾷ ἀποθανεῖν, ὁ Χριστός, ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν, ὑπέρ ἀσεβῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. 5, 6 – 7). Αὕτη ἦτο ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Ἐπειδή οἱ Ἕλληνες διά τῆς φιλοσοφίας δέν ἐγνώρισαν τόν Θεόν (Κορ. Α΄ 1,18) καί οἱ Ἰουδαῖοι διά τῆς νομικῆς τυπολατρείας σημεῖον αἰτοῦσι – «καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ, ἵνα ἴδωμεν… καί πιστεύσωμεν», (Μάρκ. 15,32) διά τοῦτο ηὐδόκησεν ὁ Θεός διά τῆς «μωρίας» τοῦ κηρύγματος νά σώσῃ τούς πιστεύοντας. Διά Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τούτου ἐσταυρωμένου. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ μωρίαν διά τούς Ἕλληνας καί σκάνδαλον διά τούς Ἰουδαίους, δι’ ἡμᾶς δέ τούς πιστεύοντας εἰς Αὐτόν δύναμιν Θεοῦ εἰς σωτηρίαν. Τοῦτο ἠθέλησεν ὁ Θεός, ἵνα ἐν τῷ αἵματι τοῦ Σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ ποιήσῃ καί «τά ἔθνη συγκληρονόμα καί συμμέτοχα καί σύσσωμα τῆς ἐπαγγελίας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ Εὐαγγελίου», (Ἐφεσ. 3,6). Εἰς τήν κληρονομίαν ταύτην ἐνέταξαν ἑαυτάς ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι, εἰς τάς ὁποίας ἀπέστειλεν ἐπιστολάς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἐνέταξαν ἑαυτάς εἰς ἕν σῶμα, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν ὁποίαν «οὐκ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος» (Κολ. 3, 11). Τοῦτο ἐπιγραμματικῶς ἐπαινεῖ ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγων «σέ ἀγαπῶ Ἑλλάς γιατί προθύμως ὑπεχώρησες εἰς τόν Χριστόν».
Ὁ Θεός, συγκαταβαίνων εἰς τό ἀνθρώπινον ἡμῶν γένος, ἐχαρίσατο ἡμῖν τόν Υἱόν Αὐτοῦ Ἐναθρωπήσαντα, Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα. Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἡμῶν ἐζωοποιήθη διά τῆς προσλήψεως ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει καί διά τοῦ ζωοποιοῦ αἵματος τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Χριστός κατῆλθεν ὑπέρ ἡμῶν διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν ᾋδην καί ἐκήρυξεν εἰς τούς προκεκοιμημένους κατόχους Αὐτοῦ μετάνοιαν. Ὁ δέ ᾋδης οὐκ ἐκράτησεν Αὐτόν, οὐκ ἔσχεν ἐξουσίαν ἐπ’ Αὐτοῦ. Ἀνέστη καί ὡς Μέγας Ἀρχιερεύς «διελήλυθε τούς οὐρανούς, Ἰησοῦς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ» (Ἑβρ. 4, 14), καί «οὐκ εἰς χειροποίητα Ἅγια ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν εἰσῆλθεν, ἀλλ’ εἰς αὐτόν τόν οὐρανόν καί ἐνεφανίσθῃ τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ὑπέρ ἡμῶν» (Ἑβρ. 9, 24). Ὁ Ἀναστάς Χριστός ἀνέστησε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν, ἀνεβίβασε τό πρόσλημμα ἡμῶν εἰς τόν οὐρανόν, ἐκάθισεν αὐτό ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί ἐθέωσεν.
Εὐγνώμονες ἐπί τῇ τοιαύτῃ εὐεργεσίᾳ καί ἀκολουθοῦντες τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν «προσκυνοῦμεν τά ὄργανα καί τούς τόπους τοῦ θείου πάθους, τό Τίμιον Ξύλον, ἐν ᾧ Ἑαυτόν ὡς θυσίαν προσενήνοχεν ὁ Χριστός ὡς ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ ἁγίου σώματος καί αἵματος, εἰκότως προσκυνοῦμεν τούς ἥλους, τήν λόγχην, τά ἐνδύματα καί τά ἱερά αὐτοῦ σκηνώματα, ἅτινά εἰσιν ἡ φάτνη, τό σπήλαιον, ὁ Γολγοθᾶς, ὁ ζωοποιός Τάφος, ἡ Σιών ἡ Ἁγία, τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ ἀκρόπολις.»
Ἀκρογωνιαῖος λίθος ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι ὁ τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἔνδοξος Ἀνάστασις Αὐτοῦ, ὁ Φρικτός Γολγοθᾶς καί τό ὄλβιον καί ζωοποιόν μνῆμα τοῦτο, ὁ Πανάγιος καί Ζωοδόχος Τάφος. Ἀπό τῶν σκηνωμάτων τούτων καί ἐν τῇ δυνάμει τούτων ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία, «ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως» συνεχίζει ὑπό τήν πεπνυμένην διαποίμανσιν τοῦ Πρακαθημένου αὐτῆς καί Προεξάρχοντος τῆς πανηγύρεως ἡμῶν, τοῦ Μακαρωτάτου Πατριάρχου κ. Θεοφίλου νά ἐπιτελῇ τό ποιμαντικόν, συνδιαλλακτικόν καί εἰρηνευτικόν ἔργον αὐτῆς τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί ὑποδοχῆς τῶν εὐσεβῶν προσκυνητῶν, ἁγιάζουσα τούτους διά τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί ψάλλουσα «Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὡραῖος παράδεισος, τὸ ξύλον τῆς ἀφθαρσίας τὸ ἐξανθῆσαν ἡμῖν αἰωνίου δόξης τὴν ἀπόλαυσιν, δι’ οὗ τῶν δαιμόνων ἀποδιώκονται φάλαγγες καὶ τῶν Ἀγγέλων συνευφραίνονται τάγματα, καὶ συστήματα τῶν πιστῶν ἑορτάζουσιν, ὅπλον ἀκαταγώνιστον κραταίωμα ἄρρηκτον τῶν Βασιλέων τὸ νῖκος τῶν Ἱερέων τὸ καύχημα, Χριστοῦ νῦν τὰ πάθη καὶ ἡμῖν δίδου προφθάσαι, καὶ τὴν Ἁγίαν Ἀνάστασιν» (Στιχηρά Ἑσπερινοῦ Σταυροπροσκυνήσεως)».
Ἠκολούθησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι καί ἡ Δοξολογία, ἐν ᾧ προσεκύνησαν εἰς τόν Ἅγιον Τάφον ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς.
Τῆς Δοξολογίας ληξάσης ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀπέλυσε τήν τελετήν εἰς τό Καθολικόν καί ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον ἀναμένουσα τήν τελετήν τοῦ Ἁγίου Φωτός.
