Δημοσιεύθηκε: Δευτέρα 12 / 8 / 2024 , 5:53 από news_room
Τελέστηκε το πρωί της Κυριακής 11 Αυγούστου 2024 στην Εκκλησία Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι, το 28ο εθνικοθρησκευτικό μνημόσυνο των ηρωωμαρτύρων Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.
Του μνημοσύνου προέστη ο Επίσκοπος Νεαπόλεως Πορφύριος. Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Νικόλας Ιωαννίδης, Υφυπουργός Μετανάστευσης και Διεθνούς Προστασία
Επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο Αδάμος Σεργίου, Διευθυντής Λυκείου Παραλιμνίου.
Ο κ. Σεργίου ανέφερε πως «με αισθήματα δέους, σεβασμού, συγκίνησης, και Εθνικής υπερηφάνειας αλλά και θυμού, πίκρας και απογοήτευσης, βρισκόμαστε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι για να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής σε δυο ξεχωριστά δικά μας παιδιά τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού που δολοφονήθηκαν άνανδρα σε περίοδο ειρήνης από τους Τούρκους κατακτητές της πατρίδας μας τον Αύγουστο του 1996. Το καλοκαίρι του 1996 στη νεκρή ζώνη της Δερύνειας συνέβησαν τα πιο δραματικά γεγονότα από την τουρκική εισβολή του 1974», πρόσθεσε.
Είπε πως «οι δολοφόνοι των Ισαάκ Σολωμού έχουν αναγνωριστεί όμως κανένας δεν έχει τιμωρηθεί για τα δυο στυγερά εγκλήματα των ηρώων μας».
Σημείωσε πως «αξίζει να αποδίδουμε τιμή και σεβασμό σε εκείνους τους ανθρώπους που αποφάσισαν να θυσιάσουν την ζωή τους για την ελευθερία».
Ανέφερε πως «η γενναιότητα δεν είναι απλώς μια πράξη θάρρους αλλά και ένα βαθύ αίσθημα δικαίου και αφοσίωσης σε αξίες που ξεπερνούν το ατομικό συμφέρον. Απέναντι στον φόβο στην αγωνία και στην παραίτηση είναι λίγοι αυτοί που θα προτάξουν το ψυχικό σθένος και την μαχητικότητα και θα καθοδηγήσουν τους υπόλοιπους στην υπέρτατη υποχρέωση. Αυτούς τους ξεχωριστούς η ιστορία τους ονομάζει ήρωες».
Σημείωσε πως «η θυσία του Τάσου και του Σολωμου φώτισε το νόημα της εθνικής μας αξιοπρέπειας και ανέδειξε τι σημαίνει να είσαι γαλουχημένος με τις ελληνοχριστιανικές αξίες τι σημαίνει να μην συμβιβάζεσαι με την σκλαβιά και να αρνείσαι την ιδέα της μοιρασμένης σου πατρίδας να μην αποδέχεσαι τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής και τα συρματοπλέγματα της ντροπής».
Υπογράμμισε πως «η ιστορία μας διδάσκει ότι οι λαοί που αγωνίζονται για την ελευθερία και την δικαιοσύνη τελικά νικούν».
Το καλύτερο μνημόσυνο για τους ήρωες που τιμούμε σήμερα, σημείωσε ο κ. Σεργίου, είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα τους και να δικαιώσουμε την θυσία τους.
Ακολούθησε τρισάγιο στο κοιμητήριο Παραλιμνίου και κατάθεση στεφάνων στους τάφους των Ισαάκ και Σολωμού.
Πορεία στις βουνοκορφές της Κύπρου εις μνήμη Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού
Με πορεία που διέσχισε τις βουνοκορφές της ελεύθερης Κύπρου τίμησε τη μνήμη των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, στις 9 Αυγούστου 2024, η Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού υπό τον τίτλο «Πέντε πλην ενός», δηλαδή πλην του κατεχόμενου Πενταδακτύλου.
Σύμφωνα με δελτίο Τύπου, η πορεία ξεκίνησε το βράδυ της Παρασκευής από τη Χιονίστρα από όπου παρέλαβαν φλόγα ελευθερίας και μνήμης τόσο οι μοτοσικλετιστές όσο και οι δρομείς που συμμετείχαν στο οδοιπορικό. Το άναμμα της φλόγας είχε πραγματοποιηθεί στον Όλυμπο της Ελλάδας και έφτασε στην Κύπρο ώστε να δηλώνει την κοινή πορεία του Ελληνισμού, την ταυτότητα και τη συνέχεια. Τη φλόγα παρέλαβαν και οι ποδηλάτες που ξεκίνησαν από τα Κιόνια, καθώς και οι κολυμβητές που ξεκίνησαν από τους Αγίους Αναργύρους και έφτασαν μέχρι το τελευταίο σημείο που μπορούσαν, πριν τη θαλάσσια περιοχή της περίκλειστης πόλης της κατεχόμενης Αμμοχώστου.
Η φλόγα κουβαλήθηκε σε διάφορα σημεία της περιοχής Τροόδους, όπως τα Τεισιά της Μαδαρής από τους δρομείς, την Κυπερούντα, τον Αγρό και την Παπούτσα, όπου μεταλαμπαδεύτηκε στους ανθρώπους της κοινότητας του ηρωικού Αγίου Ιωάννη Πιτσιλιάς, για να τη μεταφέρουν στην κορυφή, μέσα από μια δύσκολη διαδρομή, αργά το βράδυ της 9ης Αυγούστου. Η ιστορία ήταν παρούσα και έπιανε από μακριά, διαπερνούσε τα λημέρια της ΕΟΚΑ και συνδεόταν με τη μνήμη του Τάσου και του Σολωμού. Οι μοτοσικλετιστές συνέχισαν στη Λευκωσία και στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, καθώς και στα οδοφράγματα του Αγίου Δομετίου, του Λήδρα Πάλας και της οδού Λήδρας, τα οποία έκλεισαν συμβολικά για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, η «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού» ανέλαβε ευθύνη που αναλογεί στις κυπριακές αρχές, τοπικές ή ανώτατες, αντικαθιστώντας τις πινακίδες που υπάρχουν εκεί. Η μία πινακίδα αφορά τις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, ενώ η άλλη το δράμα των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής. Παρούσες, όπως και στην υπόλοιπη διαδρομή, η μητέρα του Τάσου Ισαάκ, κυρία Τασούλα, καθώς και η 28χρονη κόρη του Αναστασία και η αδερφή του.
Η πρώτη μέρα του οδοιπορικού ολοκληρώθηκε αρχικά στο οδόφραγμα της οδού Λήδρας, τα ξημερώματα της 10ης Αυγούστου, ενώ η μεγάλη πορεία των μοτοσικλετιστών πραγματοποιείται το βράδυ του Σαββάτου. Οι μοτοσικλετιστές αναμένεται να φτάσουν στο κοιμητήριο Παραλιμνίου για να υποδεχτούν τους δρομείς, τους κολυμβητές και τους ποδηλάτες. Εκεί θα τελεστεί τρισάγιο στη μνήμη των δύο ηρώων και λιτή εκδήλωση. Το οδοιπορικό θα ολοκληρωθεί στο οδόφραγμα της Δερύνειας, όπου αριθμός συμμετεχόντων θα διανυκτερεύσει για να παραστεί στο 28ο ετήσιο μνημόσυνο του Τάσου και του Σολωμού την Κυριακή 11 Αυγούστου.
Δολοφονίες Ισαάκ και Σολωμού: Μιλούν στο ΚΥΠΕ η αδελφή του Σολωμού και ο εκπρόσωπος της πρωτοβουλίας μνήμης Α.Μιχαηλίδης
Με το θάνατο του Σολωμού Σολωμού εδώ και 28 χρόνια, λείπει ένα κομμάτι από τη ζωή της οικογένειας μας, ανέφερε στο ΚΥΠΕ η Σκεύη Σολωμού, αδελφή του δολοφονηθέντος από τους Τούρκους στις 14 Αυγούστου 1996.
Πρόσθεσε ότι «έχουν περάσει 28 ολόκληρα χρόνια από την δολοφονία του Σολάκη και τόσο εμένα, όσο και της υπόλοιπης οικογένειας, λείπει ένα κομμάτι μας. Δεν πιστεύω και μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι έφυγε, αφού νομίζω ότι ήταν χθες που δολοφονήθηκε από τους Τούρκους».
Ο Σολωμός, συνέχισε «μας είπε ότι θα πήγαινε να κατεβάσει τη τουρκική σημαία από το φυλάκιο αλλά δεν πιστέψαμε ότι θα τολμούσε να το κάνει. Την ημέρα της δολοφονίας του αδελφού μου, εργαζόμουν, άκουγα από το ραδιόφωνο τα τεκταινόμενα και όταν αναφέρθηκε πως κτυπήθηκε ένα άτομο με το όνομα Σολάκης, δεν πήγε ο νους μου στον αδελφό μου» είπε.
Ωστόσο, συνέχισε «όταν πήγαμε στο Νοσοκομείο έμαθα τα κακά μαντάτα ότι είχαν σκοτώσει τον αδελφό μου. Ο Σολωμός το είχε καημό ότι η τουρκική εισβολή ήταν η αιτία που χάσαμε το σπίτι μας, γίναμε πρόσφυγες και περάσαμε δύσκολα και ότι οι δυσκολίες που περνούσαμε ήταν λόγω του πολέμου» σημείωσε.
Σε ερώτηση πως νιώθει η οικογένεια για την πορεία μνήμης που διοργανώνεται κάθε χρόνο, από το 2008 από την Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού, η κ. Σολωμού απάντησε πως «είναι οι μόνοι άνθρωποι που θέλω να ευχαριστήσω γιατί είναι οι μόνοι που δεν μας ξεχνούν, κάνουν την πορεία εις μνήμη του αδελφού μου και του Τάσου και είναι πάντα δίπλα μας. Πραγματικά τους συγχαίρω και τους θαυμάζω πάρα πολύ γι’αυτό που κάνουν και τιμούν τους δύο ήρωες μας» είπε.
Ταυτόχρονα εξέφρασε «πικρία και απογοήτευση για το γεγονός ότι η πολιτεία δεν στάθηκε δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια και δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί δεν έχει εξευρεθεί μέχρι σήμερα ένας χώρος για να ανεγερθεί ένα μνημείο εις μνήμη του Σολωμού και του Τάσου, παρά τις προσπάθειες των δύο οικογενειών. Ωστόσο την επόμενη εβδομάδα έχουμε μαζί με την οικογένεια του Τάσου, συνάντηση με το νέο Δήμαρχο Παραλιμνίου – Δερύνειας, Γιώργο Νικολέττο, για να δούμε ένα συγκεκριμένο χώρο για την κατασκευή ενός μνημείου».
Θεωρούμε, συνέχισε «αδικαιολόγητο για 28 χρόνια να μην υπάρχει ένα μνημείο στο Παραλίμνι για τους δύο ήρωες του».
Ο Αλέκος Μιχαηλίδης εκπρόσωπος της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού, μιλώντας στο ΚΥΠΕ αναφέρθηκε στο ιστορικό της αντικατοχικής πορείας για την Κύπρο, που διοργάνωσε το 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσυκλετιστών, με τη συμμετοχή μοτοσικλετιστών από 12 ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, που ξεκίνησε συμβολικά, από το πρώην διχοτομημένο Βερολίνο για να τερματίσει στην κατεχόμενη Κερύνεια.
Ανέφερε ότι «αφορμή για την πορεία ήταν η 22η επέτειος από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ξεκινήσαμε στις 2 Αυγούστου του 1996, με τη συμμετοχή περίπου 150 μοτοσικλετιστών από διάφορες χώρες από το Βερολίνο, για να συνεχίσουμε στα Βαλκάνια, στη Θεσσαλονίκη και ακολούθως στην Κύπρο. Η πορεία έφτασε με πολύ κόπο στις 7 Αυγούστου στη Θεσσαλονίκη, αφού η διαδρομή ήταν πάρα πολύ δύσκολη λόγω καιρικών συνθηκών και παρά το γεγονός ότι στα σύνορα ορισμένων χωρών, είχε δημιουργηθεί θέμα με την διέλευση των μοτοσικλετιστών».
Και ενώ, συνέχισε, «πραγματοποιείτο στην Ευρώπη η πορεία των μοτοσικλετιστών, στην Κύπρο μεγάλωνε ένας ψίθυρος για το πως θα αντιμετωπιζόταν από τους Τούρκους η πορεία που θα κατέληγε στην κατεχόμενη Δερύνεια. Τόσο η κυπριακή κυβέρνηση όσο και ο Τύπος άρχισαν να διαρρέουν πληροφορίες αναφορικά με την αντιμετώπιση των μοτοσικλετιστών από τους Τούρκους ενώ ο κατοχικός τότε ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς, άρχισε τις απειλές, με κυριότερη ότι θα πυροβολείται όποιος μοτοσικλετιστής περάσει την Πράσινη Γραμμή».
Πρόσθεσε ότι «η πορεία κατέληξε τελικά με πλοίο από τον Πειραιά στο λιμάνι της Λεμεσού στις 10 Αυγούστου, Σύμφωνα με τα σχέδια οι μοτοσικλετιστές θα συγκεντρώνονταν κοντά στο οδόφραγμα της Δερύνειας στις 11 Αυγούστου και με προμετωπίδα τους ξένους, τους Ελλαδίτες και τους χιλιάδες Κύπριους, για να περάσουν στη κατεχόμενη Κερύνεια, ως μια συμβολική και ειρηνική κίνηση απελευθέρωσης».
Όπως είπε ο κ. Μιχαηλίδης «οι μοτοσικλετιστές πρόβαλλαν την θέση ότι δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν με την Αστυνομία, ούτε με τα Ηνωμένα Έθνη, αφού η πορεία ήταν ειρηνική. Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης προσπαθούσε να πείσει εμμέσως τους μοτοσικλετιστές να ματαιώσουν την πορεία, η οποία τελικά ματαιώθηκε ύστερα από συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλέτας Γιώργο Χατζηκώστα, αναφέροντας του μεταξύ άλλων ότι οι Τούρκοι θα εκμεταλλεύονταν την πορεία για να καταλάβουν τη νεκρή ζώνη και ότι η Κύπρος θα τίθετο σε κίνδυνο».
Ωστόσο, σημείωσε, «αυτό που κατάφερε η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν να διαλύσει την πολύ καλή οργάνωση που είχε η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλέτας και να στείλει τους μοτοσικλετιστές σε διάφορα σημεία της νεκρής ζώνης, χωρισμένους σε ομάδες και χωρίς ηγεσία. Αποτέλεσμα ήταν ομάδες μοτοσικλετιστών να κατευθύνονται από το Λευκόθεο, απ’ όπου στις 11 Αυγούστου θα ξεκινούσαν με προορισμό το οδόφραγμα της Δερύνειας, προς διάφορα σημεία της νεκρής ζώνης».
Ερωτηθείς για τους ξένους μοτοσικλετιστές, είπε πως «επέστρεψαν στα ξενοδοχεία τους αφού κανένας δεν τους εγγυόταν ότι θα γινόταν μια οργανωμένη πορεία προς τη κατεχόμενη Κερύνεια και αντιπροσωπεία τους έφτασε στο Λήδρα Πάλας αργά το απόγευμα της 11ης Αυγούστου, ζητώντας από το κατοχικό καθεστώς να την αφήσει να πάει στην Κερύνεια. Ωστόσο οι κατοχικές αρχές ζήτησαν αναγνώριση του ψευδοκράτους για να τους επιτραπεί η διέλευση, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από τους ξένους μοτοσικλετιστές, οι οποίοι τελικά αποχώρησαν».
Την ίδια ώρα, ανέφερε «σε διάφορες περιοχές της νεκρής ζώνης, όπως το ΣΟΠΑΖ και το Λήδρα Πάλας στη Λευκωσία αλλά και στην Αχνα είχαν ξεσπάσει επεισόδια με τους μοτοσικλετιστές. Στη Δερύνεια επικράτησε η μεγαλύτερη ένταση μεταξύ των μοτοσικλετιστών με τους Γκρίζους Λύκους και Τουρκοκύπριους οπλισμένους με λοστούς, τσεκούρια ακόμα και κυνηγετικά όπλα».
Αποτέλεσμα, σημείωσε ήταν «ορισμένα άτομα να παγιδευτούν στο συρματόπλεγμα της νεκρής ζώνης, μπροστά στα απαθή βλέμματα των ανδρών των Ηνωμένων Εθνών με τους Τούρκους να αρχίσουν να τους κτυπούν ανελέητα. Η κατάσταση ξέφυγε όταν ο Τάσος Ισαάκ, 24 ετών τότε, προσπάθησε να βοηθήσει ένα φίλο του, που δεχόταν κτυπήματα από τους Τούρκους, να δεχθεί επίθεση και να πέσει στο χώμα με αποτέλεσμα να μαζευτεί γύρω του μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκυπρίων. Ο Τάσος βίωσε όλη την αγριότητα και θηριωδία ενός όχλου Τούρκων, Τουρκοκυπρίων και μελών της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους, μεταξύ των οποίων ο Ερχάν Αρικλί, μετέπειτα αξιωματούχος του κατοχικού καθεστώτος» ανέφερε.
Η κηδεία του Τάσου Ισαάκ, συνέχισε ο κ. Μιχαηλίδης «τελέστηκε στην εκκλησία Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι στις 14 Αυγούστου, αφού είχε ήδη αναβληθεί από την Κυπριακή κυβέρνηση τρείς φορές, φοβούμενη νέα επεισόδια. Στην κηδεία παρευρέθηκε αντιπροσωπεία ξένων και ελλαδιτών μοτοσικλετιστών που κατέθεσε στεφάνι και δήλωσε τον συγκλονισμό της από το θάνατο του 24χρονου νέου».
Η κηδεία του Τάσου Ισαάκ, συνέχισε «ήταν μεν σιωπηλή αλλά η οργή και ο θυμός σιγόβραζε. Μετά την ταφή στο κοιμητήριο Παραλιμνίου, οι συμμετέχοντες πορεύθηκαν στο σημείο της δολοφονίας του για να καταθέσουν στεφάνι και να τοποθετήσουν μαύρη κορδέλα, όταν ξαφνικά ο Σολωμός Σολωμού, 26 ετών, εξάδελφος του Τάσου προχώρησε μπροστά από το υπόλοιπο πλήθος φωνάζοντας «πάμε να κατεβάσουμε, πάμε να ρίξουμε τις σημαίες τους».
Ο Σολής, όπως ήταν γνωστός είπε ο κ. Μιχαηλίδης «προχώρησε και αφού πέρασε κάποια συρματοπλέγματα του κατοχικού στρατού ανέβηκε στον ιστό που βρισκόταν η τουρκική σημαία για να την κατεβάσει, όταν ακούστηκαν τρεις πυροβολισμοί από το απέναντι φυλάκιο, από σημείο που βρισκόταν ο Ραούφ Ντενκτάς και με όπλο που κρατούσε ο Κενάν Ακίν, τότε λεγόμενος υπουργός γεωργίας του ψευδοκράτους. Ο Σολωμός έπεσε από τον ιστό της σημαίας κτυπημένος από σφαίρες στο λαιμό και στον ώμο και ο θάνατος του επήλθε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα».
Εξήγησε ακόμα ότι «μετά τους τρεις πυροβολισμούς, ακολούθησε καταιγισμός πυρών, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετά άτομα που βρίσκονταν στη περιοχή αλλά όχι σοβαρά. Οι διαδηλωτές αποχώρησαν μετά την απόσυρση του πτώματος του Σολωμού και όλα σταμάτησαν εκεί» είπε.
Ο εκπρόσωπος της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού ανέφερε επίσης ότι «ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας σε συνεργασία με τους δικηγόρους των δύο οικογενειών εξέδωσε διεθνή εντάλματα σύλληψης για δέκα άτομα, ως καταζητούμενους για τις δολοφονίες του Τάσου και του Σολωμού, μεταξύ των οποίων μέλη του κατοχικού στρατού και του ψευδοκράτους. Ωστόσο μέχρι σήμερα υπάρχει η απορία γιατί αυτά τα εντάλματα σύλληψης δεν εκτελούνται προκειμένου να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για τη δολοφονία των δύο ηρώων του Παραλιμνίου» κατέληξε.
Πηγή: Πολίτης της Κύπρου
