Δημοσιεύθηκε: Κυριακή 14 / 7 / 2024 , 20:03 από news_room

Η εορτή της Συνάξεως των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων στα Ιεροσόλυμα

Τό Σάββατον, 30ήν Ἰουνίου /13ην Ἰουλίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν 12 Ἀποστόλων.

Ἑορτάζουσα τήν ἑορτήν ταύτην ὡς «Σύναξιν» ἡ Ἐκκλησία, ἐννοεῖ τήν Σύναξιν ἡμῶν τῶν πιστῶν, διά νά τιμήσωμεν τούς δώδεκα Ἁγίους Ἀποστόλους διά τό ἔργον αὐτῶν, τό ὁποῖον ἐπετέλεσαν φωτισθέντες ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀποσταλέντες παρά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα «μαθητεύσωσιν πάντα τά ἔθνη». Ὁ Χριστός δι’ αὐτῶν «ἐσαγήνευσε πᾶσαν τήν Οἰκουμένην», ὡς ψάλλομεν εἰς τό Τροπάριον τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν 12 Ἀποστόλων ἑωρτάσθη εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην παρά τήν Δυτικήν Ὄχθην τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης, καί εἰς τό κέντρον τῆς συγχρόνου πόλεως τῆς Τιβεριάδος.

Ἐν τῷ Ναῷ τούτῳ προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀρτεμίου, καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, Ἱερέων τῶν ὁμόρων περιοχῶν τῆς Τιβεριάδος καί Ἱερέων ἐξ Ἑλλάδος καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, ψαλλόντων δεξιά χορῳδίας ὑπό τόν ἐπισκεφθέντα τήν Ἱεράν Μονήν κ. Βασίλειον Γκοτσόπουλον καί ἀριστερά τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης καί προσευχομένων Ρωσοφώνων καί Ἀραβοφώνων πιστῶν ἐκ τοῦ βορείου Ἰσραήλ καί ἄλλων περιοχῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον πρός τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας Ρωσοφώνων καί Ἀραβοφώνων πιστῶν παρά τῆς βορείου Γαλιλαίας ὡς ἕπεται:

«… Ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς· πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…», (Ματθ. 28, 18,19).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ φωτίσαντος καί διδάξαντος τούς Ἁγίους Ἀποστόλους «τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς», (Πρβλ. Ματθ. 28,20) συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τόπῳ τῆς μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐμφανείας Αὐτοῦ εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν Σύναξιν αὐτῶν.

Οἱ ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκλεγέντες Ἀπόστολοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐνεπλήσθησαν Πνεύματος Ἁγίου καί αὐτοί εἰς τούς ὁποίους ὁ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς. πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», (Ματθ. 28, 18-20).

Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους τοῦ Ἰησοῦ ὁ μέν Ζιγαβηνός λέγει ὅτι ὁ Χριστός ἔλαβε τήν ἐξουσίαν ὡς ἄνθρωπος: «ἐδόθη μοι ὡς ἀνθρώπῳ ἡ ἐξουσία, ἥν εἶχον ὡς Θεός». Ὁ δέ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Εἰς τήν ἐνανθρώπησιν καί οὐκ εἰς τήν θεότητα ταῦτα νοεῖν δεῖ». Καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «λαμβάνει γάρ [τήν ἐξουσίαν ὁ Ἰησοῦς] ὅτε γέγονεν ἄνθρωπος, ὅτε τεταπείνωκεν Ἑαυτόν δι’ ἡμᾶς, ὅτε δοῦλος ἐχρημάτισεν δεσπότης, ὅτε γέγονεν ἐν οἰκέταις ὁ ἐλεύθερος Υἱός».

Ἀξιοσημείωτον τό γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς παραγγέλλει τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ: «… διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν», (Ματθ. 28,20). Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ πηγή τῆς διδασκαλίας καί τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων δέν εἶναι ἄλλη εἰ μή Αὐτός οὗτος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Διό καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί» (Α’ Κορ. 3,9) καί «θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τό κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός», (Α’ Κορ. 3,11).

Μέ ἄλλα λόγια, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐγένοντο συνεργοί τοῦ κηρύγματος τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τῆς δυνάμεως Αὐτοῦ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγων: «Καί προσκαλεσάμενος [ὁ Ἰησοῦς] τούς δώδεκα μαθητάς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτά καί θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν», (Ματθ. 10,1).

Προσέτι δέ, ἐδόθη τοῖς Ἀποστόλοις δύναμις, τοὐτέστιν ἐξουσία οὐχί μόνον τοῦ τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ Κύριος, ἀλλά καί χειροτονεῖν Πρεσβυτέρους καί Ἐπισκόπους, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος: «χειροτονήσαντες δέ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κατ᾿ ἐκκλησίαν», (Πράξ. 14,23) καί «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», (Πράξ. 20,28).

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Ὁποῖον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Ἀρχιποίμην (Α΄Πετρ. 5,4) καί ἐν ταυτῷ «ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ οἰκοδομήματος τῆς Ἐκκλησίας», (Πρβλ. Β΄ Πέτρ. 2,20). Διό καί ὁ θεηγόρος Παῦλος λέγει: «καί πάντα ὑπέταξεν [ὁ Χριστός] ὑπό τούς πόδας αὐτοῦ, καί αὐτόν ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου». Τόσον δέ πολύ ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν, ὥστε Ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς», (Ἐφ. 5,25), κηρύττει καί πάλιν ὁ θεῖος Παῦλος. Κατά δέ τόν Ἱερόν Χρυσόστομον: «ὁ Δεσπότης, τοὐτέστιν ὁ Χριστός, ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας οὐδέ τοῦ αἵματος ἐφείσατο τοῦ ἑαυτοῦ».

Τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ τήν ὁρατήν καί ἐν τῷ κόσμῳ οἰκοῦσαν ἤ, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, τήν στρατευομένην, ἀποτελοῦν τά βεβαπτισμένα εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέλη αὐτῆς καί τά φέροντα τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τήν ἐντολήν καί ἀποστολήν τοῦ κηρύττειν καί βαπτίζειν εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔλαβον ἐκ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν αὐτῶν (Πρβλ. Πράξ. 8,18) ἔδιδον τό Ἅγιον Πνεῦμα. Καί οὕτω καθίσταντο, κατά τόν σοφόν Παῦλον, «συμπολῖται τῶν Ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ ἐποικοδομηθέντων ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καί προφητῶν, ὄντως ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 2, 19-20).

Ὄντως ὁ Χριστός εἶναι καί παραμένει εἰς τούς αἰῶνας ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, οἱ δέ Ἀπόστολοι εἶναι οἱ θεμέλιοι λίθοι. Καί τοῦτο, ὡς ἑρμηνεύει ὁ Ζιγαβηνός, ἐπειδή «ἤ αὐτοί οἱ ἀπόστολοι ὡς πρῶτοι πιστεύσαντες καί πρό πάντων τεθέντες εἰς τήν οἰκοδομήν τῆς Ἐκκλησίας ἤ τό τούτων κήρυγμα κρηπίς καί ὑποβάθρα ὄν».

Τόσον ἡ τῶν ἁλιέων, δηλονότι τῶν Ἀποστόλων πίστις, ὅσον καί τό Εὐαγγελικόν αὐτῶν κήρυγμα εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης ἀπέδειξεν τοῖς πᾶσιν, ὅτι ἀφ’ ἑνός μέν οἱ Ἀπόστολοι εἶναι οἱ πνευματικοί θεμέλιοι λίθοι· ἀφ’ ἑτέρου δέ κατέδειξεν ὅτι οὗτοι εἶναι ὁ φθόγγος, τοὐτέστιν ἡ φωνή τῆς ζωῆς καί ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ. Ἡ μεγάλη δέ συμβολή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ εἶναι ἡ ὑπ’ αὐτῶν διαφυλαχθεῖσα καί μή διασαλευθεῖσα ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας. Ἰδού λοιπόν διά τί ἡ Ἐκκλησία καλεῖται «Ἀποστολική» καί ἰδού διά τί σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ καί ἑορτάζει τήν Σύναξιν τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων τῶν Δώδεκα καί μετ’ αὐτῶν τήν ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ἡμεῖς ἐν σοί καυχώμεθα Θεοτόκε, καί εἰς Θεόν σε ἔχομεν προστασίαν. Ἔκτεινον τήν χεῖρά σου τήν ἄμαχον, καί θραῦσον τούς ἐχθρούς ἡμῶν, σοῖς ἐξαπόστειλον δούλοις, βοήθειαν ἐξ Ἁγίου» καί «τῶν Μαθητῶν δωδεκάς, οἱ ἐν τῷ κόσμῳ κηρύξαντες, τήν παναγίαν Τριάδα φύσει Θεόν ἀΐδιον, τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἀλάξευτοι, ὄντως πύργοι καί στῦλοι ἀσάλευτοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων, ἱκετεύσατε σωθῆναι ἡμᾶς». Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν καί τήν δεξίωσιν ὁ φιλότιμος καί φιλόξενος Ἐπιστάτης μοναχός Βασίλειος παρέθεσε εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς πολλούς πιστούς ἑόρτιον τράπεζαν.