Δημοσιεύθηκε: Σάββατο 17 / 7 / 2021 , 0:19 από news_room

Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Ευλόγησε την Νεολαία των Ενοριών του Πατριαρχείου – Adologala.gr

Τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, 3ης /16ης Ἰουλίου 2021, ἔλαβε χώραν θεία Λειτουργία ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ὑακίνθου καί τοῦ ἁγίου Ἀνατολίου Πατριάρχου  Κωνσταντινουπόλεως εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ραμάλλαν, εἰς τήν ὁποίαν λειτουργίαν, τελεσθεῖσαν ὑπό τοῦ Ἱερέως τῆς Μπετζάλλας π. Παύλου Ἀλέμ καί τοῦ Ἱερέως Βηθλεέμ π. Γεωργίου. Ζακαμάν, μετέσχον ἰδίως αἱ νεολαῖαι τῶν ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου ἐκ τῶν πόλεων Ἱερουσαλήμ, Ραμάλλας, Βηθλεέμ, Τάϋμπε, Μπετζάλλας καί Μπεϊτ- Σαχούρ.

Εἰς τήν λειτουργίαν ταύτην μετέσχεν ἀφικνούμενος ἐξ Ἱεροσολύμων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἤσσα Μοῦσλεχ καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, εὐλογῶν τά μέλη τῶν νεολαιῶν, περί τά 140, μετέχοντα ὡσαύτως τῆς θείας Κοινωνίας καί ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς νεολαίας Ραμάλλας.

Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τήν νεολαίαν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ διά στόματος π. Ἤσσα Ἀραβιστί καί ἀπένειμεν εἰς ἕκαστον μέλος εἰκόνα εὐλογίας:

«Ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό» (Ψαλμ. 132,1), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, νέοι καί νέαι.

Ἡ μεθ’ ὑμῶν παρουσία Ἡμῶν ἐν τῇ φιλαδέλφῳ ταύτῃ Συνάξει τῶν νεολαιῶν τῶν Ρωμαιορθοδόξων Κοινοτήτων μᾶς προτρέπει νά ἀναφωνήσωμεν μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ: «Ἰδού λοιπόν τί ὡραιότερον καί τί τερπνότερον ὑπάρχει παρά νά κατοικοῦν ἀδελφοί ὁμοῦ ἐν ὁμονοίᾳ καί μάλιστα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα ἐκεῖ εἰμι καί ἐγώ ἐν μέσῳ αὐτῶν», (Ματθ. 18,20) λέγει Κύριος.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ἡ εὐλογημένη αὕτη Σύναξις γίνεται ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς οὔσης τό σῶμα Αὐτοῦ καί Αὐτός [ὁ Χριστός] ἡ κεφαλή τοῦ σώματος Αὐτοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας»,(Πρβλ. Κολ. 1,18,24) ὡς κηρύττει ὁ μακάριος Παῦλος. Ἡ δέ Ἐκκλησία ὡς ἄλλη «ὄρνις ἐπισυνάγει τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας αὐτῆς», (Πρβλ. Ματθ. 23,37).

Τό γεγονός τοῦτο τῆς Συνάξεως ὑμῶν ἐνέχει ἰδαιτέραν σημασίαν διά τά πιστά μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, διότι αἱ προκλήσεις, δηλαδή τά σημεῖα τῶν καιρῶν εἶναι πολλαπλᾶ, ὡς κλιματολογικά, περιβαλλοντολογικά, κοινωνικοπολιτικά, οἰκονομικά και ἰδιαιτέρως ὑγειονομικά.

Τήν ἐμπειρίαν ταύτην τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἀκαταστασίας εἶχον οἱ προφῆται καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Διό καί ὁ Χριστός ἔλεγεν αὐτοῖς [τοῖς Ἀποστόλοις]: «ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους καί λιμοί καί λοιμοί ἔσονται, φόβητρά τε καί σημεῖα ἀπ᾿ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται», (Πρβλ. Λουκ. 21, 10-11).

Ὅσον δ’ ἀφορᾷ εἰς τήν ὀρθήν χριστιανικήν πίστιν καί διδασκαλίαν, ὁ θεῖος Παῦλος ἐπιστέλλει τῷ μαθητῇ αὐτοῦ Τιμοθέῳ λέγων: «ἔσται γάρ καιρός ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλά κατά τάς ἐπιθυμίας τάς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τήν ἀκοήν, καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται», (Β΄ Τιμ. 4, 3-4).

Ἡμεῖς, τέκνα ἡμῶν ἀγαπητά, οἱ ἀνήκοντες εἰς τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, δηλονότι τήν Μητέρα ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ, διότι ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐν τῷ σταυρικῷ αἵματι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἀφ’ ἑνός καί ἔχει τήν ἀποστολικήν αὐτῆς ἀρχήν ἀπό τόν Ἅγιον Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, τόν πρῶτον Ἱεράρχην τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑτέρου.

Ἐπί πλέον δέ κατέστησεν ἡμᾶς, κλῆρον καί λαόν, τούς διαβιοῦντας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, διακόνους τῶν ἀψευδῶν αὐτοῦ μαρτυρίων, δηλονότι τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν μαρτυρούντων τήν Γέννησιν, τό Σταυρικόν Πάθος, τήν τριήμερον Ταφήν καί Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας.

Δόξαν καί Εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ Κυρίῳ καί Θεῷ ἡμῶν, διότι ἐχαρίσατο ἡμῖν τήν ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ὡς ὄασις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνατέλλει ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτω καί ἀνύδρῳ, ἐν μέσῳ τῶν κοσμικῶν δυνάμεων τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἐν τῇ ὀάσει ταύτῃ «φῶς ἐπιφαίνει τοῖς ἐν σκότει και σκιᾷ θανάτου καθημένοις» (Λουκ. 1, 79) τοῖς δέ δικαίοις φῶς ἀνατέλλει καί τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη, (Ψαλμ. 96,11) κατά τόν ψαλμῳδόν.

Δέν ὑπερβάλλομεν λέγοντες, ὅτι ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, τό κατοικητήριον τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου καί ἡ «Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν»- κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, ἀνεδείχθη καί ἀπεδείχθη διά μέσου τῶν αἰώνων ὁ ἀσφαλής λιμήν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν ἀφ’ ἑνός· καί ὁ ἀσφαλής λιμήν τῆς πολιτισμικῆς κληρονομίας καί τῆς ἐθνικο-θρησκευτικῆς ταυτότητος ἡμῶν ἀφ’ ἑτέρου. Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ ταυτότης αὕτη διετηρήθη ἀκεραία καί ἀνόθευτος, παρά τάς ποικίλας ἀντιξοότητας καί προσβολάς ἐκ τῶν ἐναντίων, ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός: «Τόν λαόν Σου, Κύριε, ἐταπείνωσαν καί τήν κληρονομίαν Σου ἐκάκωσαν» (Ψαλμ. 93,5). «Ἐπεβίβασας ἀνθρώπους ἐπί τάς κεφαλάς ἡμῶν, διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν».

Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητά ἐν Κυρίῳ τέκνα, ἔχομεν ἱεράν ὑποχρέωσιν, ἵνα διαφυλάξωμεν τήν παρακαταθήκην ταύτην, τοὐτέστιν τήν πόλιτισμικήν κληρονομίαν καί ἐθνικοθρησκευτικήν ἡμῶν ταυτότητα, ἀκούοντες πάντοτε εἰς τούς λόγους τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος λέγοντος: «ἐλεεινόν δέ ἰδέσθαι θέαμα τούς ἐν τῷ πελάγει διασωθέντας, ἐν τῷ λιμένι ναυαγήσαντας» (θά είναι δέ ἐλεεινό θέαμα, νά ἴδῃ κανείς αὐτούς πού ἐσώθησαν ἀπό τό πέλαγος νά ναυαγήσουν μέσα στό λιμάνι).

Ὁ ἐνεστώς αἰών, (Γαλ. 1,4), τόν ὁποῖον ζῶμεν εἶναι ὁ αἰών τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς συγχύσεως καί τοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ, αἱ δέ ἡμέραι αὐτοῦ πονηραί εἰσι, (Ἐφ. 5,16). Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἐν προκειμένῳ τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ κατεξοχήν τόπος καί χῶρος τῆς προστασίας, δηλονότι τῆς σωτηρίας ἡμῶν: «Μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτενόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δέ μᾶλλον τόν δυνάμενον καί ψυχήν καί σῶμα ἀπολέσαι ἐν τῇ γεένῃ», (Ματθ. 10,28) λέγει Κύριος.

Τούτου ἕνεκεν ὁ ἱερώτατος Παῦλος μᾶς προτρέπει πρός θαρραλέον ἀγῶνα, λέγων τό λοιπόν ἀδελφοί μου ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», (Ἐφ. 6, 10-12).

Ἰδού καιρός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ἵνα γνωρίσωμεν τίς ὁ πλοῦτος καί τό βάθος τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ Χριστός εἶναι τό Σῶμα καί  ἡ κεφαλή αὐτῆς, (Πρβλ. Κολ. 1,27).

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ’ ὑμῶν, Ἀμήν.

Τόν Μακαριώτατον ηὐχαρίστησε διά τό Πατρικόν ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Γαλακτίων καί ὁ Πρεσβύτερος τοῦ Ναοῦ π. Ἰάκωβος, οἱ φιλοξενοῦντες τήν ἐκδήλωσιν ταύτην.