Δημοσιεύθηκε: Τρίτη 14 / 7 / 2020 , 12:17 από
Τήν Δευτέραν, 30ήν Ἰουνίου /13ην Ἰουλίου 2020, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων.
Διά τῆς ἑορτῆς ταύτης ἡ Ἐκκλησία πραγματοποιεῖ Σύναξιν αὐτῆς ἤτοι συγκέντρωσιν τῶν πιστῶν αὐτῆς πρός τιμήν τῶν ἁγίων δώδεκα Ἀποστόλων, συμβαλόντων κατ’ ἐξοχήν εἰς τήν διάδοσιν τοῦ κηρύγματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου τοῦ σαγηνεύσαντος δι’ αὐτῶν τήν Οἰκουμένην πᾶσαν.
Τήν ἑορτήν ταύτην ἑώρτασε τό Πατριαρχεῖον εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην παραθαλασσίως εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως Τιβεριάδος καί εἰς τήν βορειοδυτικήν ὄχθην τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης.
Ἐνταῦθα προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου Εὐλογίου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί ἐν συμμετοχῇ ὀλίγων πιστῶν τῆς περιοχῆς, λόγῳ τοῦ COVID – 19.
Πρός τούς ὀλίγους τούτους πιστούς ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται:
«Ἰδών δέ τούς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περί αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καί ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα. τότε λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ὁ μέν θερισμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι. δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ, ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τόν θερισμόν αὐτοῦ», (Ματθ. 9,36-38).
«Καί προσκαλεσάμενος τούς δώδεκα μαθητάς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτά καί θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν», (Ματθ. 10, 1).
«Πορευόμενοι δέ κηρύσσετε, λέγοντες, ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», (Ματθ. 10,7).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ὁ θεῖος καί πάνσοφος χορός τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ἐπωνύμῳ Ἱερᾷ Μονῇ αὐτῶν, ἐν τῷ ἱερῷ προσφκυνηματικῷ τούτῳ τόπῳ, τῆς ἐμφανίσεως, δηλονότι τοῦ Ἰησοῦ τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ ἐπί τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος, (Ἰωάν. 21,1), ἵνα ἑορτάσωμεν τήν Σύναξιν αὐτῶν.
Ἡ Σύναξις δέ αὕτη ἀφορᾷ εἰς τούς Δώδεκα Ἀποστόλους, τουτέστιν τούς μαθητάς Αὐτοῦ, εἰς τούς ὁποίους εἶπεν ὁ Ἰησοῦς: «Ὁ μέν θερισμός πολύς οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι· δεήθητε οὖν τοῦ Κυρίου τοῦ θερισμοῦ, ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τόν θερισμόν αὐτοῦ», (Ματθ. 9, 37-38). Ἑρμηνεύων τό χωρίον τοῦτο, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γράφει: Εἰπών γάρ ὁ Ἰησοῦς, «δεήθητε τοῦ Κυρίου τοῦ θερισμοῦ», οὐδέν δεηθέντων αὐτῶν, οὐδέ εὐξαμένων, αὐτός αὐτούς εὐθέως χειροτονεῖ, ἀναμιμνῄσκων αὐτοῖς… ὅτι Αὐτός ἐστιν ὁ γεωργός, Αὐτός ὁ τοῦ θερισμοῦ Κύριος, Αὐτός ὁ τῶν προφητῶν Δεσπότης. Εἶναι φανερόν δέ, προσθέτει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι δέν ἀπέστειλεν τούς μαθητάς Του νά θερίσουν ξένους κόπους, ἀλλά αὐτά τά ὁποῖα αὐτός ὁ Κύριος ἔσπειρε διά τῶν προφητῶν Αὐτοῦ.
«Καί προσκαλεσάμενος τούς δώδεκα μαθητάς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων, ὥστε ἐκβάλλειν αὐτά καί θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν», (Ματθ. 10, 1). Καί ὅλα αὐτά, ἄν καί ἀκόμη δέν τούς εἶχε δοθῆ τό ἅγιον Πνεῦμα. Διότι, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, δέν εἶχαν ἀκόμη λάβῃ τό ἅγιον Πνεῦμα, «οὔπω γάρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη», (Ἰωάν. 7,39). Πῶς οὖν ἐξέβαλλον τά πνεύματα τά ἀκάθαρτα, διερωτᾶται ὁ ἱερός Πατήρ ἡμῶν Χρυσόστομος. Ἀπό τῆς ἐπιταγῆς καί τῆς ἐξουσίας τοῦ Ἰησοῦ, ἀπαντᾷ καί πάλιν ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.
Τήν ἡμέραν δέ τῆς Πεντηκοστῆς, καθ’ ἥν “…ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό”, “… ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός… καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι”, (Πράξ, 2, 1-4), ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἰς τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.
Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους, ὁ μέν Οἰκουμένιος λέγει: «γλώσσης ἔδει τρανούσης τά μεγαλεῖα του Θεοῦ». Ὁ δέ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει: «ἐν γλώσσαις διά τήν πρός τόν λόγον οἰκείωσιν». Ὤφθησαν γλῶσσαι, διότι ἐκ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἔχομεν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὁ Χριστός θά ἐλάλει εἰς τόν κόσμον καί ἔδωκε τό Πνεῦμα Αὐτοῦ εἰς τούς μαθητάς, διά νά μεταδώσῃ εἰς αὐτούς ὄχι μόνον τήν σωτηριώδη γνῶσιν, ἀλλά καί τήν δύναμιν, ὅπως διακηρύξουν καί διαδώσουν εἰς τόν κόσμον τήν γνῶσιν τῆς ἀληθείας, τήν ὁποίαν ἔλαβον. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», (Ματθ. 28,19), παραγγέλλει τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ ὁ Κύριος.
Οὐχ ἁπλῶς ἐνετείλατο βαπτίζειν, ἀλλά πρῶτον, φησί ὁ Κύριος, μαθητεύσατε… “ἵνα ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ἡ ὀρθή γένηται καί μετά πίστεως ἡ του βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ”, ἐξηγεῖ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ὄντως, τό κήρυγμα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἤ μᾶλλον ἡ ἀποστολική αὐτῶν διδαχή κατά τό «διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν», (Ματθ. 28,20), ἀποτελεῖ τήν πρωτογενῆ πηγήν «τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας», (Β’ Τιμ. 4,3) τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Ὁ θεῖος Παῦλος κηρύττων τήν ἑνοποιόν δύναμιν τῆς Ἐκκλησίας, τήν γενομένην μεταξύ ἐθνικῶν καί Ἰουδαίων διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγει: «…οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καί προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 2, 19-20).
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι κατεστάθησαν ὑπό τοῦ Χριστοῦ διά τοῦ ἁγίου Αὐτοῦ Πνεύματος τό θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας, τόσον ἐν τῇ πίστει ὅσον καί ἐν τῇ ἀνά τῇ Οἰκουμένῃ ἱδρύσει τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, προϊσταμένων αὐτῶν τούτων τῶν Ἀποστόλων ἤ ὑπ’ αὐτῶν, δηλονότι τῶν Ἀποστόλων χειροτονηθέντων Ἐπισκόπων. Διό καί ὁ ἱερώτατος Παῦλος παραινεῖ τούς Ἐπισκόπους λέγων:«προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», ( Πράξ. 20,28).
Τήν ἀξίαν τῆς ἀποστολικότητος ἐξαίρει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγων: «Ὁ προφήτης ἄρχων ἐστί… ὁ ποιμήν καί διδάσκαλος ἄρχων ἐστί πνευματικός· ἀλλά τούτων ἁπάντων μείζων ἐστίν ἀρχή ἡ ἀποστολική». Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἀποστολικότης τῆς Ἐκκλησίας ἐκπηγάζει ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό δέ Ἅγιον Πνεῦμα, Ὄν ὁμοούσιον τῷ Υἱῷ καί τῷ Πατρί εἶναι αὐτό, τό Ὁποῖον συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόν Γρηγόριον τόν Θεολόγον. Ἐξάλλου εἰς τό «Σύμβολον τῆς Πίστεως» ἐπισημαίνεται ἰδιαιτέρως ἡ Καθολικότης καί Ἀποστολικότης τῆς Ἐκκλησίας.
Περιττόν δέ νά εἴπωμεν ὅτι ἡ ἀποστολικότης τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀρρήκτως καί ὀργανικῶς συνδεδεμένη μετά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ποιμένων, δηλονότι τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐπίσης καί τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως, ὡς διδάσκει ὁ σοφός Παῦλος: «Τέκνον Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον», (Α’ Τιμ. 6, 20), «τήν καλήν παρακαταθήκην», (Β΄ Τιμ. 1,14), «κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε…», (Β΄ Θεσ. 2, 15).
«Ἡ ἀρχή ἡ Ἀποστολική», κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον, ἡ ἐμπεριέχουσα τήν ἀποστολικήν διαδοχήν καί τήν ἀποστολικήν παράδοσιν, ἔχει τήν ἀναφοράν αὐτῆς εἰς τήν ἐμπειρίαν τῶν Ἀποστόλων κατά τήν Πεντηκοστήν, ἔνθα οὗτοι «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις, καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι», (Πράξ. 2, 4). «Ἀπεφθέγγοντο δέ προφητεύοντες, ἤγουν συνιέντες τε καί λέγοντες τά διά τῶν ἁγίων προφητῶν ἐπί Χριστῷ μαρτύρια», ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.
Ἰδού διά τί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: « Σῶτερ ἀγαθέ, ὁ φύσει φιλάνθρωπος καί πολυεύσπλαγχνος, ταῖς τῆς πανυμνήτου σου Μητρός Παρθένου θείαις ἐντεύξεσι, Πέτρου πρεσβείαις Παύλου τε, καί τῶν Δώδεκα τῶν Ἀποστόλων τῶν Σῶν, τά ἐλέη Σου, καί τήν βοήθειαν οὐρανόθεν ἡμῖν ἐξαπόστειλον», Ἀμήν.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Παρθένιος παρέθεσε τράπεζαν εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν.
