Δημοσιεύθηκε: Σάββατο 27 / 6 / 2020 , 13:24 από
Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, έζησε από πρώτο χέρι την άνθιση της κυπριακής ιδιωτικής τηλεόρασης, αλλά και των κυπριακών παραγωγών. Σπούδασε ραδιοτηλεόραση στο Λονδίνο. Επιστρέφοντας έγινε η εισβολή, οπόταν άφησε για λίγο αυτό το κεφάλαιο. Στη συνέχεια δημιούργησε μια εταιρεία παραγωγής για κυπριακές ταινίες. Όταν τη δεκαετία του 1990 ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση και άνοιξε “ο Λόγος”, άρχισε να παρέχει υπηρεσίες αποστέλλοντας πλάνα από τα γεγονότα της Λεμεσού.
«Ο μεγαλύτερος σταθμός της ζωής μου, ήταν αυτό που έκανα με την τηλεόραση. Είχα κάμει περίπου 25 Κυπριακές ταινίες και δούλεψα, σχεδόν με όλους τους ηθοποιούς της εποχής. Σε κάποια ταινία γνώρισα τον Ανδρέα τον Λάρκο. Από τότε είμαστε, αδερφικοί φίλοι. Έχει το σπίτι δίπλα από εμένα. Όταν του είπα πήρα σπίτι στη Λάγια, ήθελε να έρθει δίπλα μου. Έχω επιλέξει να έχω δίπλα μου πολύ στενούς φίλους.
Όταν προέκυψε η ιδιωτική τηλεόραση το 1992 συνεργάστηκα απευθείας με το Λόγο τότε. Επειδή, τότε, δεν υπήρχαν πολλοί στο χώρο, συνεργαζόμουν με όλα τα κανάλια, με την άδεια του Λόγου τότε.
Ήμουν 17 χρόνια. Η άσχημη του πλευρά ήταν ότι δεν είχες χρόνο δικό σου. Εγώ είμαι εξωστρεφής άνθρωπος, που μου αρέσουν οι εκδρομές και τα ταξίδια. Επειδή μιλούμε για ειδήσεις, δεν μπορούσες να πεις είναι Κυριακή ή αργία, ή έχω κόσμο σπίτι ή έχω κόσμο και θέλω να κοιμηθώ, δεν είχε έτσι πράμα. Οπόταν υποχρεωτικά ήταν 17 χρόνια χωρίς day off ή αργία. Το θετικό είναι ότι γνώρισα κόσμο και λειτούργησα σε ένα χώρο που πάντα ήθελα και πήγαμε αρκετά καλά».
Έχει ζήσει πολύ έντονα την εποχή όπου αλληλοεξοντώνονταν οι φατρίες της Λεμεσού αλλά και τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν την πόλη και την Επαρχία.
«Η Λεμεσός ήταν, διότι τώρα ηρέμησε λίγο, η πόλη με την πιο ψηλή αδρεναλίνη. Είχε πολλούς φόνους με τις φατρίες της Λεμεσού, ληστείες και άλλα εγκλήματα. Ήταν πολλές οι περιπέτειες τότε και απειλές είχαμε δεχθεί από φατρίες της Λεμεσού. Από την άλλη, όμως, είχε ενδιαφέρον. Υπήρξαν περιπτώσεις που ήταν πιεστικές οι καταστάσεις… Θυμούμαι μια χρονιά ήμουν στη Λάγια και επιάσαν με τηλέφωνο πως ήταν 4:30 και ήθελαν πλάνα για το δελτίο των πέντε. Πετούσα μες τον δρόμο. Είχε ραντάρ στο γεφύρι του Αγίου Γεωργίου του Αλαμάνου και με σταμάτησε. Είπε μου ο αστυνομικός ότι έτρεχα με 170 χιλιόμετρα. Με ρώτησε έχετε κάποιο λόγο που ο κάνατε;” Όταν του είπα ότι έτυχε κάτι έκτακτο και σε δέκα λεπτά πρέπει να είμαι στο studio λέει μου, “γιατί εν μου το λέεις τόση ώρα, φύε”. Παλιά είχε άλλη αίγλη, να δουλεύεις για την τηλεόραση».
Η μάχη για την εξασφάλιση αποκλειστικών πλάνων, ήταν μεγάλη, ειδικά τα πρώτα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Κάποιοι, μάλιστα, πλήρωναν όσο όσο για να τα αποκτήσουν.
«Θυμάμαι το 1995, είχε γίνει και μεγάλος ντόρος για τις αποθήκες Θεοδοσίου. Ήθελε να χαλάσει ο Δήμος τις αποθήκες και πήγε κόσμος να διαμαρτυρηθεί. Βγήκε πάνω στις κούπες της μπουλντόζας και δεν επέτρεπε την κατεδάφιση. Άφησαν τον κόσμο και έφυγε και πήγαν ξανά οι μπουλντόζες τη νύκτα. Κατά τύχη ήταν εκεί η κάμερα μας. Είχα αποκλειστικά πλάνα για το “Λόγο”. Θυμάμαι ένας ιδιοκτήτης καναλιού με πήρε να μου πει ότι μου στέλνει μου ανοικτή επιταγή, για να δώσω τα πλάνα. Αρνήθηκα, επειδή δούλευα για το Λόγο. Έγινε το έλα να δεις… Είμαι ο μόνος που έχει ολόκληρο το υλικό. Κάποια στιγμή θα το βγάλω προς τα έξω. Η είδηση σημαίνει αποκλειστικότητα. Πλέον δεν υπάρχει σε τόσο βαθμό όσο στην εποχή μας».
Στο πατάρι του σπιτιού στη Λάγια, έχει μεταφέρει τις κασέτες από το μεγάλο, ιστορικό πλέον, αρχείο στο οποίο υπάρχουν πλάνα από τα μεγάλα γεγονότα της Λεμεσού. Ξεκίνησε την ψηφιοποίησή του και τότε του ήρθε η ιδέα να δημιουργήσει μια σελίδα στο facebook, ώστε να μοιραστεί αυτό το υλικό και να δώσει την ευκαιρία και σε άλλους να κάνουν το ίδιο. Αυτό που δεν υπολόγιζε είναι ότι θα είχε τόση ανταπόκριση και ότι το «Κάποτε στη Λεμεσό», θα μετατραπόταν σε μια ρετρό σελίδα συναπαντήματος και καταγραφής της ιστορίας της πόλης.
«Είχα αρκετό υλικό. Οι υφιστάμενες σελίδες, δεν ήθελαν να ασχοληθούν με το δικό μας το υλικό της τηλεόρασης και περιορίστηκαν στο κέντρο της πόλης. Εγώ έχω τη λογική ότι μια πόλη, δεν είναι μόνο πέντε με δέκα παλιές οικογένειες. Είναι και οι άνθρωποι από τα χωριά της περιοχής. Με εκείνο το κομμάτι δεν είχε ασχοληθεί κανένας. Η σελίδα έχει πλέον σχεδόν έντεκα χιλιάδες μέλη.
Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολο, επειδή ήταν και η φάση που προσπαθούσα να φτιάξω τα μηχανήματα για να μεταφέρω το δικό μου υλικό. Τώρα, όμως, με τόσες χιλιάδες κόσμου, δεν προλαβαίνω να αναρτώ το υλικό των μελών. Υπάρχει προέγκριση για το υλικό που μπαίνει».
Mέσω της σελίδας που δημιουργήθηκε πριν ο κ. Ανδρέας καλεί τους Λεμεσιανούς να σκαλίσουν τα οικογενειακό τους άλμπουμ και να μοιραστούν τους κρυμμένους θησαυρούς του.
Είναι ωραία επειδή γίνεται ένα συναπάντημα. Είχα πολλές περιπτώσεις που συναντήθηκαν άτομα που είχαν χρόνια να βρεθούν. Μια φορά ανέβασα δύο φωτογραφίες και μέσω αυτών κάποιοι βρήκαν τη θεία τους, η οποία είναι μόνιμη κάτοικος Αυστραλίας. Ήταν μια φωτογραφία που η ίδια ήταν μωρό και την κρατούσε η γιαγιά της. Με πήραν τηλέφωνο να με ευχαριστήσουν. Νιώθεις ωραία όταν βλέπεις, πως μπορείς να προσφέρεις κάτι τέτοιο. Είναι ωραία συναισθήματα».