Δημοσιεύθηκε: Κυριακή 10 / 11 / 2024 , 3:36 από news_room
Του Επισκόπου Μελιτηνής Μαξίμου
Στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής υπάρχει ένας χώρος ιερός, όπου η θεία χάρις αναβλύζει ως πηγή αστείρευτη. Εκεί, στα άδυτα της καρδίας, γεννιέται η απόφαση της ολοκληρωτικής αφιέρωσης στο θείο θέλημα. Ο άνθρωπος, μεταμορφωμένος από την άκτιστη ενέργεια, γίνεται φορέας του ευαγγελικού μηνύματος, καθώς ακούει τον Κύριο να διακηρύσσει: «Ἐγὼ δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ. 21,6).
Στην αφρικανική ήπειρο, όπου η Ορθοδοξία απλώνει τις ρίζες της όλο και βαθύτερα, η ιεραποστολική διακονία του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Μακαρίου αναδεικνύεται σε πυρσό γνώσης και πνευματικής καθοδήγησης. Η παρουσία του στην Κένυα αναγεννά την τοπική κοινωνία με τη δύναμη της θείας αγάπης, υπερβαίνοντας τα όρια της τυπικής εκκλησιαστικής παρουσίας. Μισός αιώνας ποιμαντικής μέριμνας έχει χαράξει βαθιά το πνευματικό έδαφος της αφρικανικής γης, όπου η ορθόδοξη παράδοση ανθίζει και καρποφορεί με τρόπο θαυμαστό.
Σε αυτή την ιερή διακονία, τα δακρυσμένα μάτια των αδελφών της Αφρικής έγιναν ο καθρέφτης όπου αντικρίζει καθημερινά το πρόσωπο του Χριστού. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25,40). Σε κάθε σταγόνα δάκρυ λάμπει η αιώνια αλήθεια του Ευαγγελίου, καθώς η άκτιστη δύναμις μεταμορφώνει τον πόνο σε προσευχή και την απελπισία σε ελπίδα. Τα μάτια αυτά, βαθιά και σκοτεινά ως τα νερά της λίμνης Βικτώρια τη νύχτα, καθρεφτίζουν την απεραντοσύνη της θείας αγάπης. Στο βλέμμα τους συναντάται η αρχέγονη σοφία της αφρικανικής γης με το φως της Ορθοδοξίας, δημιουργώντας μια νέα όραση της πνευματικής πραγματικότητας. Κάθε δάκρυ που κυλά στα παιδικά μάγουλα γίνεται μαργαριτάρι στο στέμμα της Εκκλησίας, μαρτυρώντας την παγκοσμιότητα του σωτηριώδους μηνύματος του Χριστού. Οι πληγές της φτώχειας και της εγκατάλειψης μεταμορφώνονται σε παράθυρα προς τον ουρανό, καθώς η άρρητος παρουσία του Θεού αγκαλιάζει κάθε πονεμένη ψυχή που αναζητά καταφύγιο στην εκκλησιαστική κοινότητα. «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. 5,4). Τα χέρια που απλώνονται για βοήθεια γίνονται γέφυρες επικοινωνίας με τον Θεό, ενώ η κάθε στιγμή συμπαράστασης μετατρέπεται σε ευκαιρία για την εκδήλωση της θείας φιλανθρωπίας. Στα χώματα της αφρικανικής ηπείρου, εκεί όπου η γη διψά για νερό, η Ορθόδοξη μαρτυρία ποτίζει τις ψυχές με το ζωογόνο ύδωρ της πίστεως, μεταμορφώνοντας την έρημο σε κήπο πνευματικής καρποφορίας.
Στην έδρα της Ι. Μητροπόλεως στο Ναϊρόμπι, εκεί όπου κάποτε υπήρχαν μόνον ξερά χόρτα και επικίνδυνα ερπετά, τώρα ανθίζει ένας πνευματικός κήπος. Η μοναδική σε όλη την Αφρική Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή, στέκει ως φάρος γνώσης και πνευματικής καθοδήγησης για ολόκληρη την ήπειρο. Εκεί, νέοι άνθρωποι από κάθε φυλή και έθνος της Μαύρης Ηπείρου συναντώνται στο φως της Ορθόδοξης παράδοσης, προετοιμαζόμενοι να γίνουν οι αυριανοί ποιμένες των κοινοτήτων τους. Η γνώση της πατερικής θεολογίας συνυφαίνεται με την κατανόηση της τοπικής κουλτούρας, δημιουργώντας ένα μοναδικό πνευματικό μωσαϊκό. Οι φοιτητές, σαν τους σπόρους που ο άνεμος της χάριτος διασκορπίζει στην αχανή ήπειρο, θα ριζώσουν στα πιο απόμακρα μέρη της Αφρικής. Από τα βάθη του Κονγκό μέχρι τις ακτές της Τανζανίας, από τις ερήμους της Αιθιοπίας ως τα δάση της Ουγκάντας, θα μεταφέρουν το φως της Ορθοδοξίας. Η πνευματική διακονία που επιτελείται σήμερα στη Θεολογική Σχολή θα καρποφορήσει αύριο σε εκατοντάδες ενορίες, όπου οι νέοι ιερείς θα μεταδώσουν τη ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας στη γλώσσα και την καρδιά του λαού τους. Μέσα από την καθημερινή λειτουργική ζωή και την ποιμαντική διακονία, θα γίνουν ζωντανοί μάρτυρες της μεταμορφωτικής δύναμης του Ευαγγελίου, αποδεικνύοντας πως η Ορθοδοξία δεν είναι ξένη προς κανένα πολιτισμό, αλλά μπορεί να φυτρώσει και να καρποφορήσει σε κάθε γωνιά της γης.
Οι παρακλητικοί κανόνες ψάλλονται σε περισσότερες από τριακόσιες πενήντα εκκλησίες στην Κένυα. Ιερείς από τη φυλή των Μασάι, ντυμένοι με τα ιερά άμφια της Ορθοδοξίας πάνω από τα παραδοσιακά τους ενδύματα, γίνονται ζωντανή απόδειξη του πώς η χάρις του Θεού μεταμορφώνει τον άνθρωπο χωρίς να καταργεί την πολιτισμική του ταυτότητα. «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην… πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28).
Τα ορφανοτροφεία και τα σχολεία που ίδρυσε η Μητρόπολις γίνονται κιβωτοί σωτηρίας για χιλιάδες παιδιά. Εδώ, το ψωμί της γνώσης μοιράζεται μαζί με το ψωμί της ζωής, και η παιδεία συμπορεύεται με την πίστη. Η φλόγα της Ορθοδοξίας ανάβει σαν λαμπάδα στις καρδιές των νέων, φωτίζοντας τον δρόμο προς ένα μέλλον όπου η ελπίδα συναντά την πραγματικότητα. Σε κάθε γωνιά της αφρικανικής γης όπου υψώνεται ένα σχολείο, εκεί ανθίζει και ένα νέο περιβόλι πνευματικής καλλιέργειας, μια εστία φωτός που διαλύει το σκοτάδι της άγνοιας και του πόνου.
Στις εκκλησίες-αντίσκηνα της σαβάνας, όπου ο άνεμος φέρνει τη μυρωδιά της άγριας φύσης, οι πιστοί συγκεντρώνονται σε ιερή συνάξη, καθώς το φως του δειλινού διαπερνά τα λεπτά υφάσματα του προσωρινού ναού. Η προσευχή υψώνεται στον ουρανό της Αφρικής όπως τα πουλιά που διασχίζουν το απέραντο γαλάζιο, μεταφέροντας τους ψιθύρους της καρδιάς στον θρόνο του Υψίστου. «Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου» (Ψαλμ. 142,1). Τα αυτοσχέδια στασίδια, φτιαγμένα από κορμούς δέντρων που έχουν λειανθεί από τον χρόνο και την προσευχή, γίνονται θρόνοι βασιλικοί στη θεία λατρεία. Η φτώχεια του ναού μεταμορφώνεται σε πλούτο πνευματικό, καθώς οι ακακίες που περιβάλλουν τον ιερό χώρο στέκουν ως άγρυπνοι φρουροί της μυστικής λειτουργίας. Στα πρόσωπα των πιστών καθρεφτίζεται η αιώνια αλήθεια πως ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητα θυσιαστήρια, αλλά στις καρδιές των ταπεινών. Το θυμίαμα από τα αυτοσχέδια θυμιατήρια ανεβαίνει στα ουράνια μαζί με ύμνους στη γλώσσα Σουαχίλι, δημιουργώντας μια γέφυρα μεταξύ γης και ουρανού.
Στα πρόσωπα των φτωχών της Αφρικής, αντικρίζουμε το πρόσωπο του πάσχοντος Χριστού. Κάθε κομμάτι ψωμί που μοιράζεται γίνεται μυστικό κερί στο σκοτάδι της ανέχειας, φωτίζοντας την αέναη παρουσία της θείας αγάπης στον κόσμο. «Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν» (Ματθ. 25,35). Τα βαθουλωμένα μάτια των παιδιών μετουσιώνονται σε θύρες της ψυχής, όπου η ελπίδα ανατέλλει όπως το πρώτο φως που διαπερνά τα πρωινά σύννεφα. Η παραμικρή προσφορά, ανεξαρτήτως μεγέθους, μετουσιώνεται σε πετραδάκι στο ψηφιδωτό της θείας οικονομίας. Τα χέρια που απλώνονται να δεχθούν τη βοήθεια μετατρέπονται σε μυστικές τράπεζες, όπου τελείται το μυστήριο της αγάπης. Η πείνα του σώματος συναντά την πείνα της ψυχής για τον άρτο της ζωής, και στη συνάντηση αυτή αποκαλύπτεται το βαθύτερο νόημα της εκκλησιαστικής διακονίας. «Ὁ τρώγων τὸν ἄρτον τοῦτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 6,58). Στη σιωπή της ανθρώπινης οδύνης, ακούγεται ο ψίθυρος της θείας παρηγοριάς, και κάθε δάκρυ που σκουπίζεται γίνεται μυστικό κρίνο στον κήπο της θείας αποκάλυψης.
Υπάρχουν στιγμές που η αγάπη μετριέται με τρόπους απλούς, καθημερινούς, ταπεινούς. Στη μεγάλη αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την Κένυα μέχρι τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, από τις φαβέλες της Βραζιλίας ως τα ορεινά χωριά του Νεπάλ, από τα νησιά της Ινδονησίας ως τις απομακρυσμένες κοινότητες της Παπούα Νέας Γουινέας, ένα ποσό που για μας μπορεί να μοιάζει πολύ μικρό, μεταμορφώνεται σε ημέρες ζωής για ένα παιδί. Είναι σαν το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων να επαναλαμβάνεται αθόρυβα σε κάθε γωνιά της γης όπου η Ορθόδοξη ιεραποστολή απλώνει το χέρι της αγάπης: «Λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε» (Ματθ. 14,19).
Η προσφορά μας, όσο μικρή κι αν φαίνεται, γίνεται ψωμί στα χέρια των ιεραποστόλων. Ψωμί που τρέφει όχι μόνο σώματα, αλλά και ψυχές. Ψωμί που μαρτυρά πως η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα, πως η Ορθοδοξία είναι πράξη και όχι μόνο λόγια. Δεν είναι υποκριτική επίδειξη ηθικού ύψους αλλά ταπείνωση και προσφορά. Μπορεί να μην είναι όλοι κλητοί να εγκαταλείψουν τον κόσμο και τις υποχρεώσεις τους για να υπηρετήσουν στο πεδίο της ιεραποστολής, όμως, «ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις ἐπ’ εὐλογίαις καὶ θερίσει» (Β’ Κορ. 9,6). Μπορούμε να γίνουμε ιεραπόστολοι στην καρδιά, να μεταμορφώσουμε την καθημερινότητά μας σε διακονία αγάπης μέσω της έμπρακτης βοήθειάς μας. Είτε προσφέροντας οι ίδιοι, είτε μεταλαμπαδεύοντας το ιεραποστολικό μήνυμα σε άλλους, γινόμαστε κρίκοι στην αλυσίδα της θείας πρόνοιας. «Καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων» (Ἰωάν. 4,36). Ο Θεός, βλέποντας την προαίρεσή μας, θα στείλει κάποιον να απλώσει χέρι βοηθείας σε αυτές τις ψυχές που διψούν για την αλήθεια και εκλιπαρούν για ένα πιάτο φαγητό. Στους τραπεζικούς λογαριασμούς της Ιεράς Μητροπόλεως Ναϊρόμπι, κάθε κατάθεση, κάθε μικρή μηνιαία προσφορά, γίνεται φως στα μάτια των παιδιών που αντικρίζουν το αύριο με ελπίδα.
