Δημοσιεύθηκε: Τρίτη 13 / 9 / 2022 , 21:11 από news_room
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών ο Κώστας Καζάκος, μετά από προβλήματα υγείας.
Ο σπουδαίος ηθοποιός, με μακρά και πολύτιμη καριέρα στο θέατρο , στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» καθώς αντιμετώπιζε αναπνευστικά προβλήματα.
Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε στον Πύργο Hλείας το 1935. Σε νεαρή ηλκία μετακόμισε για να σπουδάσει στην Αθήνα. Ήταν απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου και της Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Άδειας Άσκησης επαγγέλματος του Ηθοποιού, συνιδρυτής του Ελεύθερου Θεάτρου (μαζί με τον Λέοντα Τριβιζά) και ιδρυτής του ιδρύματος «Τζένη Καρέζη».
Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη θεατρική παραγωγή («Λυσιστράτη»). Τιμήθηκε ακόμα με το Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του.
Πολιτικοποιημένος και στρατευμένος στις τάξεις του ΚΚΕ, ο Κώστας Καζάκος εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και του Οκτωβρίου 2009, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Από το 1968 μέχρι το 1992 υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Καρέζη, με την οποία απέκτησε τον γιο τους, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο. Από το 1997 έως σήμερα είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια, με την οποία έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά.
Στη μακρά προσφορά του στο θέατρο ανεξίτηλη σφραγίδα άφησε η θρυλική παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» με την Τζένη Καρέζη και τον θίασο τους το 1973, μετά την άλλη κοινή επιτυχία τους «Θεοδώρα η μεγάλη» 1968, κι αργότερα «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1982) του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν, «Διαμάντια και μπλουζ» (1990) της Λούλας Αναγνωστάκη, που ήταν και η τελευταία κοινή τους εμφάνιση.
Πρωταγωνίστησε σε πολλές ακόμα θεατρικές επιτυχίες όπως «Ο θάνατος του εμποράκου» (1993) του Άρθουρ Μίλερ και «Η όπερα της πεντάρας» (1993) του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, «Αντιγόνη» (1995) του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, «Βασιλιάς Λιρ» (1996) του Σαίξπηρ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (1997), κ.ά. Στην τηλεόραση συμμετείχε συχνά ως ηθοποιός ή σκηνοθέτης σε τηλεοπτικές σειρές όπως Μαρίνα Αυγέρη, Μεγάλη Περιπέτεια, Ο μεγάλος ξεσηκωμός, Μαύρη Χρυσαλλίδα, Κλειστά Παράθυρα, Τμήμα Ηθών, Το Γελοίον του Πράγματος, Εκτός Πορείας, Βέρα στο Δεξί, Ζωή Ξανά κ.ά.
Το Υπουργείο Πολιτισμού για τον Θάνατο του μεγάλου καλλιτέχνη:
Ο Κώστας Καζάκος αφήνει πίσω του μια μεγάλη παρακαταθήκη:
Μόλις πληροφορήθηκε την απώλεια του Κώστα Καζάκου, η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Ο Κώστας Καζάκος υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος, απόλυτα αφοσιωμένος στη θεατρική τέχνη. Από την αρχή της σταδιοδρομίας του, τη δεκαετία του ’50, ξεχώρισε, με τη χαρακτηριστική του αυστηρή και δυναμική προσωπικότητα και την άνεση του πρωταγωνιστή. Στοιχεία που έκαναν τον Κάρολο Κουν να τον επιλέξει και να του δώσει στέρεες βάσεις, δίνοντάς του σημαντικούς ρόλους σε σπουδαίες παραστάσεις του Θέατρου Τέχνης. Συνέχισε την πορεία του σε μεγάλους θιάσους, ερμηνεύοντας σπουδαίους ρόλους με εμβληματικό χαρακτήρα. Θα τον θυμόμαστε στον «Θάνατο του εμποράκου», την «Όπερα της πεντάρας», την «Αντιγόνη», τον «Βασιλιά Λιρ», τον «Προμηθέα Δεσμώτη», το «Περιμένοντας τον Γκοντό». Μαζί με την Τζένη Καρέζη, υπήρξαν από τα κορυφαία ζευγάρια του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου, πρωταγωνιστώντας σε μερικές από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες και σε παραστάσεις που έχουν μείνει στην ιστορία της ελληνικής θεατρικής σκηνής, όπως το «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», το «Διαμάντια και Μπλουζ». Με την θεατρική του κληρονομιά, αλλά και με την έντονη και διαρκή πολιτική δράση του, ως μέλος του Κοινοβουλίου και ως ενεργός πολίτης, ο Κώστας Καζάκος αφήνει πίσω του μια μεγάλη παρακαταθήκη. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του».
Ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Αποχαιρετούμε έναν από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς, που με τη παρουσία του σφράγισε το ελληνικό θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Πολυβραβευμένος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και με πλήθος άλλων διακρίσεων, και πάντοτε ενεργός στα θεατρικά δρώμενα, τόσο ως θιασάρχης, όσο και μέσα από το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και την Πανελλήνια Ένωση Ελεύθερου Θεάτρου. Αποχαιρετούμε επίσης έναν αγωνιστή της δημοκρατίας, που τίμησε τα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους συναδέλφους του».
Ο Πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης για θάνατο Κώστα Καζάκου: “Πληθωρική και δυναμική προσωπικότητα που ήταν διαρκώς παρούσα στην Τέχνη και τη δημόσια ζωή”
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με ανάρτηση στο twitter εξέφρασε τη θλίψη του για το θάνατο του ηθοποιού Κώστα Καζάκου. Ο πρωθυπουργός έκανε αναφορά στην παρουσία του εκλιπόντος τόσο στην Τέχνη όσο και στην πολιτική, αφού υπήρξε βουλευτής του ΚΚΕ.
Συγκεκριμένα ο κ.Μητσοτάκης ανέφερε στην ανάρτηση του:
«Με θλίψη πληροφορήθηκα τον θάνατο του Κώστα Καζάκου. Μιας πληθωρικής και δυναμικής προσωπικότητας, που υπήρξε διαρκώς παρούσα στην Τέχνη, όπως και στη δημόσια ζωή ως βουλευτής. Και από τις δύο θα λείψουν, τώρα, τόσο η επιβλητική του εμφάνιση, όσο και η χαρακτηριστική φωνή του».
Το ΚΚΕ σε ανακοίνωση του : Με βαθιά θλίψη και συγκίνηση αποχαιρετούμε τον πολύτιμο σύντροφό μας Κώστα Καζάκο:
«Με βαθιά θλίψη και συγκίνηση αποχαιρετούμε έναν από τους μεγάλους του θεάτρου, τον αγαπημένο, τον πολύτιμο σύντροφό μας στα μικρά και τα μεγάλα, στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τις πίκρες της ζωής και του αγώνα, Κώστα Καζάκο» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και τονίζει στη συνέχεια:
«Ο Κώστας Καζάκος δεν ήταν μόνο προικισμένος ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής θεατρικών έργων. Ήταν μια γενναιόψυχη προσωπικότητα, με διεισδυτικό στοχασμό και βαθιά συνείδηση της κοινωνικής αποστολής της τέχνης να εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Όσα σπουδαία κατάφερε στον χώρο της τέχνης δεν τα όφειλε απλά στα δώρα που του χάρισε η φύση, την κραταιά φωνή, την αγέρωχη αρρενωπή μορφή, το επιβλητικό παράστημα, αλλά κυρίως στις ψυχικές και πνευματικές αρετές, που σμιλεύτηκαν κι ωρίμασαν κοπιαστικά και με θυσίες από τα νεανικά του χρόνια στο καμίνι της βιοπάλης και μέσα από το πάθος του για τη μόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια.
Η αγωνιστική κληρονομιά του πατέρα του και τα προσωπικά του βιώματα τον τοποθέτησαν από νωρίς στην πλευρά των αδικημένων, στην πλευρά εκείνου “του τμήματος του λαού που κουβαλάει το μεγαλύτερο κοινωνικό βάρος”, όπως έλεγε ο ίδιος αναφερόμενος στην εργατική τάξη και τον ρόλο της στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η επιλογή του θεατρικού δρόμου ήταν συνειδητή, δεμένη άρρηκτα με την πορεία της ταξικής και ιδεολογικής του συνειδητοποίησης. Από την πρώτη του θεατρική εμφάνιση μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ “Ο κύκλος με την κιμωλία”, αλλά και σε όλη τη διαδρομή του στο θεατρικό σανίδι και τον κινηματογράφο, ο Κώστας Καζάκος διένυσε μια εμβληματική πορεία, με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα σπουδαίων συγγραφέων, κατορθώνοντας να “δαμάσει” με καθαρό και γι’ αυτό ουσιαστικά λαϊκό τρόπο, θεατρικά κείμενα -κλασσικής και σύγχρονης δραματουργίας- που απευθύνονται στα πιο μύχια συναισθήματα και στις πιο υψηλές σκέψεις της ανθρωπότητας. Ως θιασάρχης και σκηνοθέτης επέλεγε προσεκτικά τα έργα που ανέβαζε, με κριτήριο να είναι κοινωνικά και ιστορικά χρήσιμα, όπως η παράσταση – σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα “Το μεγάλο μας τσίρκο”.
Το 2023 θα συμπλήρωνε 70 χρόνια προσφοράς στο θέατρο. Ακατάβλητος μέχρι το τέλος υπηρέτησε τη δραματική τέχνη με πίστη και πάθος θεμελιωμένα στη βαθιά εκτίμηση για τη δύναμή της, στην άποψή του ότι το θέατρο “παρέχει παιδεία και είναι η πιο λαϊκή, επίκαιρη, άμεσα κατανοητή και ζωντανή τέχνη”, στην πεποίθησή του ότι “το θέατρο σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάζει τους ανθρώπους” όπως έλεγε.
Πιστός στον δημιουργικό και διαπαιδαγωγητικό ρόλο της προοδευτικής τέχνης και έχοντας εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνατότητες του εργαζόμενου λαού, ο Κώστας Καζάκος αφιέρωσε όλη του τη ζωή, τη σκέψη, το συναίσθημα και το ταλέντο του στο να μας βοηθήσει “να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας, να ανεβάσουμε το ηθικό μας και αποφασιστικά να αποκεφαλίσουμε το ανθρωπόμορφο τέρας που μας καταστρέφει τη ζωή”.
Αισθάνονταν πάντα την τέχνη ως αγώνα για ανάταση, πρόοδο, εξέλιξη που δεν σταματάει ποτέ και θεωρούσε σύμφυτη με τον καλλιτέχνη την αγωνιστική στάση ζωής, την οποία ο ίδιος ακολούθησε σταθερά και αταλάντευτα μέχρι το τέλος. Ανταποκρινόμενος στην ιστορική αναγκαιότητα της εποχής μας, ο Κώστας Καζάκος συστρατεύθηκε επί δεκαετίες, στην πρώτη γραμμή, με το ΚΚΕ, ακόμα και από τη θέση του βουλευτή του, πάντα παρών σε όλους τους αγώνες του εργατικού-ταξικού και του αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος.
Η πολιτική δράση του ήταν μια αρμονική συνύπαρξη της ζωής και της καλλιτεχνικής πράξης. Η ιδεολογία του καθόριζε τη ζωή του και αυτό έβγαινε αβίαστα και στη δουλειά του. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε στον Κώστα Καζάκο την πολιτική δράση από την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Πρώτα από όλα με το έργο του υπηρέτησε τα προωθημένα κοινωνικά ιδανικά του και την τάξη- φορέα τους κι έπειτα, με την ενεργή παρουσία του σε όλες τις μεγάλες πολιτικές μάχες, επιβεβαίωσε όσα με το έργο του εννοούσε.
Ο σύντροφος Κώστας θα μείνει στις καρδιές μας, θα μείνει στις καρδιές όλου του κόσμου του λαϊκού, αυτού του “εχθρού λαού”, που τόσο αγαπούσε και τόσο του έμοιαζε με την απλότητα, τη ζεστασιά και τη λαϊκότητα της μεγάλης του ψυχής. Δεν θα ξεχαστεί, γιατί ήταν ένας γεμάτος πάθος και δύναμη πρωταγωνιστής, όχι απλά στη σκηνή, στα πλατό, στις εξέδρες των διαδηλώσεων, αλλά τελικά στην Ιστορία. “Λαχτάρησε μια χώρα” όπου ο λαός θα πάψει “να περιμένει μάταια τον καιρό”. Και αν οι λίγοι αυτό δεν του το συγχωρούν, είναι μια επιβεβαίωση ότι έκανε το καθήκον του σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, είναι μια επιβράβευση της ζωής του. Οι μέρες που ο λαός “θα αρνιέται πια να βλέπει τον δρόμο του κλειστό”, οι μέρες που λαχτάρησε, αργά ή γρήγορα, θα ‘ρθουν. Θα φροντίσουν γι’ αυτό όλοι εκείνοι που συνεχίζουν τη ζωή του, παλεύοντας για έναν ανώτερο πολιτισμό σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση.
Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στην αγαπημένη του σύντροφο Τζένη, τα παιδιά, τα εγγόνια του και όλους τους δικούς του».
Ν. Δένδιας: O Κώστας Καζάκος ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς των τελευταίων δεκαετιών:
Ειλικρινή συλλυπητήρια για την απώλεια του Κώστα Καζάκου εκφράζει στους οικείου του, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας. «O Κώστας Καζάκος ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς των τελευταίων δεκαετιών, τον οποίο θαυμάσαμε στις ερμηνείες του στον κινηματογράφο και στο θέατρο» επισημαίνει ο Ν. Δένδιας σε ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
