Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ κατά σάρκα Γέννησις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀναμφιβόλως τήν, εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν, ἀποκάλυψιν, τῆς μεγάλης φιλανθρωπίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον καί τήν κτίσιν.

Εὐεργεσία, φιλανθρωπία, σωτηρία εἶναι τά βιώματα αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ γεγονότος τό ὁποῖον ἀνέτρεψε τόν ροῦν τῆς Ἱστορίας. Σκεφθῆτε τό ἁπλοῦν ὅτι ἡ κατά τά δεδομένα τοῦ κόσμου γέννησις ἑνός βρέφους εἰς τήν ἄσημον πόλιν τῆς Βηθλεέμ, ἐχώρισε τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος εἰς μέρη δύο καί λέγομεν «πρό Χριστοῦ» καί «μετά Χριστόν».

Ἡ εὐεργεσία αὕτη τοῦ Θεοῦ πρός τό ἔργον τῶν χειρῶν Του, τόν ἄνθρωπον, ἐγένετο ἐξ αἰτίας τῆς ἀπόλυτης Ἀγάπης, μέ τήν δύναμιν τῆς Ὑπακοῆς καί διά τῆς ὑψοποιοῦ Ταπεινώσεως. Ἀντιλαμβανόμεθα, λοιπόν, ποῖαι εἶναι αἱ ἀρεταί τάς ὁποίας ὀφείλομεν νά καλλιεργήσωμεν, ἐάν θέλωμεν νά ζήσωμεν τό ἀφανές μεγαλεῖον καί τήν πνευματικήν ἰσχύν τῆς Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.

Διότι, ἀγαπητά μου παιδία, Χριστούγεννα ἄνευ ἀγάπης πρός τόν ἀληθινόν Τριαδικόν Θεόν καί τόν πλησίον, ἄνευ ὑπακοῆς εἰς τά σωτήρια κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας, ἄνευ αὐθεντικῆς ταπεινοφροσύνης δέν μπορεῖ νά εἶναι Χριστούγεννα. Εἶναι ἕνα κοσμικόν πανηγύρι, τό ὁποῖον εἰς τό τέλος του δέν θά ἀφήσῃ τήν γλυκύτητα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Θεοῦ ἀλλά τήν πικρίαν τῶν ἐφημέρων τούτου τοῦ κόσμου.

Χριστούγεννα, δηλαδή, ἄνευ Χριστοῦ, ἄνευ τῆς προετοιμασίας τῆς νηστείας, κατά τό μέτρον τῆς δυνάμεως τοῦ καθ᾿ ἑνός ἀπό ἡμᾶς, ἄνευ ἐξομολογήσεως εἰς τόν πνευματικόν, ἄνευ Θείας Κοινωνίας, δέν εἶναι Χριστούγεννα Ὀρθόδοξα, Χριστούγεννα Ρωμέηκα.

Εὔχομαι, τεκνία μου ἠγαπημένα, ἡ εὐχή τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου ἡμῶν, ἀπό τό τοῦ Φαναρίου Θεοδέγμον Σπήλαιον τῆς Γεννήσεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς θεσμοῦ μέ σάρκα καί ὀστέα, νά ἁγιάζῃ τάς προσπαθείας ὅλων ἡμῶν ὥστε νά ἀγωνιζώμεθα νά βιώσωμεν ἀληθινά, γνήσια Χριστούγεννα, Χριστούγεννα μέ Χριστόν, εὐφρόσυνα, ἑόρτια, εὐλογημένα!

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου νά εἶναι πλουσία εἰς τήν ζωήν, τούς οἴκους, τάς ἐργασίας, εἰς τάς ψυχάς ὅλων!

Μετά πολλῆς πατρικῆς ἀγάπης

† ὁ Δέρκων Ἀπόστολος