Δημοσιεύθηκε: Κυριακή 14 / 2 / 2021 , 21:48 από news_room

Μακαριωτάτου Άρχιετεισκόπου Κύπρου  κ.κ. Χρυσοστόμου Β’

«Πόλις», ή «Οεόσωστη Βασιλίδα» έπεσε στα χέρια τών Τούρκων στίς 29 Μάιου τού 1453 καί μέ τήν πτώση της τό έθνος τών ‘Ελλήνων έμπαινε σέ μιά πορεία αιώνων σκότους, πόνου, μαρτυρίου καί αίματος. ‘0 Τούρκος δυνάστης μέσα στό διάστημα τών τεσσάρων καί πλέον αιώνων καταπολέμησε τό Γένος τών ‘Ελλήνων όχι μόνο μέ κάθε μέσο πού διέθετε άλλά καί μέ άνατριχιαστιχή σκληρότητα. Τόσο, πού όταν άρχισε αργότερα τόν αγώνα αποτίναξης τού ζυγού τής δουλείας, πολύ λίγοι ήταν έχεϊνοι πού πίστευαν ότι τό έθνος αύτό άοπλο, αβοήθητο καί απαράσκευο «Θά ήμποροϋσε νά χαταλάβη καί πάλιν Θέσιν μεταξύ τών πολιτισμένων, ανεξαρτήτων καί έλευθέρων κρατών»’. Σέ αντίθεση μέ αύτούς ό Ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς διακηρύσσει ότι «ό αδάμαστος κόσμος τών ‘Ελλήνων έβλεπε» σέ όλα τά δεινά τής βάρβαρης Τουρκοκρατίας «μιά περαστική Θεομηνία, πού ξαπδλυσε ή βουλή τού ‘Υψίστου, νά τόν τιμωρήση γιά τά κρίματά του, νά τόν εξαγνίσει• ότι τό κακό αύτό, τόσο αντίθετο πρός τήν ήθιχή τάξη τού κόσμου, Θά ‘τανε περαστικό (…) ». “Ετσι «μέ στοχασμό βαθύ διάλεξε τήν άγια μέρα, γιά νά ύψώση τόν εξαίσιο πύ¬ραυλο τού όλοχληρωτιχοϋ ξεσηκωμού. Εύαγγελίστηχε στήν ανθρωπότητα τήν ανάσταση τού φωτός, όπως ό άγγελος τ’ ούρα-νού τή σωτηρία».2 Καί αμέσως σήκωσε τήν αϋλαία στό Θέατρο τών Θαυμάτων». “Ηρωας καί μάρτυρας στά «Δερβε­νάκια, στά Μανιάχια, στά Μεσολόγγια, στά Ψαρά, ξαναγόραζε μέ πράξεις αθάνατες, νίκες έκπληχτιχές κι όλοχαυ­τώματα, τή Θέση τού πρωτοπόρου στή δημι­ουργία τής ανθρώπινης ίστορίας»³. Χάρη στήν αδάμαστη Θέλησή του, τήν ατρόμητη αισιοδοξία του, τήν ακατάβλητη ψυχή του, τήν άκαμπτη παρά τις τόσες δυσκολίες άποφασιστιχό­τητά του, χατέχτησεν ό “Ελληνας όχι μόνο τή δική του έλευθερία, άλλά καί άνοιξε τόν δρόμο στήν έλευθερία τής Βαλκανικής χερ­σονήσου.

“Ενα χρόνο πρίν τή ναυμαχία τού Ναυαρίνου, ό Σατωβριάνδος, στή δεύτερη έκδοση τής έκΘεσής του γιά τήν ‘Ελλάδα, τήν περί­φημη Νο ur 1α grece έλεγε: «ΟΙ έλληνες έγιναν καί πάλιν έθνος διά τής άξίας των. `Η πολιτική δέν ήθέλησε ν’ άναγνωρίση τό δί­χαιόν των καί αύτοί προσέφυγαν εις τήν δόξαν»<sup>4</sup>, μετατρέποντας τό 1821 σέ Θρϋλο.Τό 1821 είναι ‘Έπος, είναι ή αστραπή, πού μόνο του πήρε καί ζώστηκε τό ξί­φος, στό πρόσωπο τού `Υψηλάν­τη, καθώς ό Μητροπολίτης ‘Ιασί­ου τού δίνει τήν έντολή: «περί­ζωσε τήν ρομφαίαν σου έπί τόν μηρόν σου, δυνατέ»⁵. Μόνο του στήν όδό τής ‘Ελευθερίας, άλλά μέ σύμμαχο τόν Παντοδύναμο Θεό. Λίγοι παλεύανε μ’ αμέ­τρητους, νά αποτινάξουν τήν ασήκωτη τυραννία, άοπλοι καί ασύνταχτοι, χωρίς αναγνωρι­σμένη καί ένιαία διοίκηση ουτε πολιτική ουτε στρατιωτική. Χω­ρίς τά άναγχαϊα ύλιχά μέσα, έχοντας αντιμέτωπο όχι μόνο τό οργανωμένο τουρκικό κράτος, καί πιό πολύ τόν φανατισμό τού Μωαμεθανού (Τούρκου, Άλβανού καί ΑΙγύπτιου), καί ακόμη περισσότερο τήν έπίσημη διπλωματία τών Εύρωπαίων.

Διαβάστε επίσης:

• Ανακοινωθέν της πρώτης του έτους τακτικής συνεδρίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου
• Άγιος Νεόφυτος Έγκλειστος : Η Πανήγυρις του στην ομώνυμη Ιερά Μονή της Πάφου

Καί τό θαύμα έγινε. Τό έργά­σθηχεν ό Θεός καί ή πίστη τών προγόνων μας, πού πάντα δεί­χνεται παντοδύναμη. Στήριγμα στόν άνισο αγώνα τους στάθηκε ή ‘Εκκλησία. «Η ‘Εκκλησία… ύπηρξε ό όδηγός καί τό στήριγ­μα τής φυλής σέ όλη τήν μα- χραίωνη δουλεία καί στήν ‘Εθνε­γερσία» έπισημαίνει καί 0 δέ αμερόληπτος Ιστορικός Στηβεν Ράνσιμαν επι­μένει πώς «όσο έπιζοϋσε ή ‘Εκκλησία, ό `Ελληνισμός δέν μπορούσε νά πεθάνει»’. Δύναμη τών αγωνιστών ήταν ή πίστη στόν Θεό. Μέ τόν Σταυρό μπροστά δέν λύγισαν. Κρατώντας τόν Σταυρό ψηλά ό `Υψηλάντης, ξε­κίνησε μέ τούς έθελοντές φοιτη­τές τόν αγώνα της ανεξαρτησίας διαλαλώντας: «έν τούτω τό ση­μεϊον νιχώμεν…».`0 Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης μέ τούς Μανιάτες φωνάζει στόν Πελοποννησιακό λαό: «Γενναϊοι ήρωες, Ιδού ό Θεός μεθ’ ύμών… Διά τής δυνάμεως τού Τιμίου Σταυρού καί διά της ένεργείας καί της γενναιότητός σας θ’ άφανισθη ό έχθράς».`0 φιλέλληνας ‘Ιωάννης-‘Ιάχω­βος Μάγιερ στά «’Ελληνικά Χρο­νιχά»,τήν έφημερίδα πού έμεινε στήν Ιστορία ώς ή ‘Εφημερίδα τών ‘Ελεύθερων Πολιορκημένων γράφει: «Τό οχύρωμά μας κατεστράφη, αΙ οίχίαι μας εκρημνίσθησαν, τά ύποστατι­χά μας χατεδαφίσθησαν, οί αδελφοί μας έτάφησαν, αλλ’ ή νδοξος σημαία τού Σταυρού μένει καί χυ­ματεϊ επάνω είς τά ερεί­πια καί είς τούς τά­φους». 

Η πίστη στόν Χριστό δονούσε καί τούς νδοξους Μπουρλοτιέ­ρηδες Κανάρη καί Πιπίνου καί μ’ αυτή τήν πίστη μπήκαν στόν αγώνα καί μεγαλούργησαν. «Τήν 1η^° ‘Ιουνίου τά πυρπολικά, άφοϋ οί Κυβερνήται καί τά πληρώμα­τά των έχοινώνησαν τών άχράν­των μυστηρίων, απέπλευσαν έχ τών Ψαρών… ».

Καί ό Γέρος τού Μοριά Θεό­δωρος Κολοκοτρώνης γράφει στά Άπομνημονεύματά του: «Απέ κατέβηκα χάτου. ‘Ητον μιά εκκλησιά είς τόν δρόμού είς τό χαθησιό μου ήτον όπου έκλαιγα τήν `Ελλάς: «Παναγία μου, βοή­θησε καί τούτην τήν φοράν τούς “Ελληνες διά νά έμψυχωθοϋν». Διαβάστε την συνέχεια στην σελίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου πατώντας εδώ 

Ακολουθήστε μας :

• 
• 
• 
• 
•