Δημοσιεύθηκε: Κυριακή 24 / 1 / 2021 , 17:04 από news_room
Του Δημοσιογράφου ΤΑΣΟΥ ΜΙΧΑΛΑ:
Σε εποχές ακαταστασίας, φόβου και αβεβαιότητας, όπως η σημερινή, που οι άνθρωποι εξαντλημένοι από τα προβλήματα και τους περιορισμούς δεν μπορούν να χαρούν τη ζωή και να σχεδιάσουν το μέλλον τους, θεωρίες συνωμοσίας και κινδυνολογίας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν. Ο εκκλησιαστικός χώρος δεν αποτελεί εξαίρεση του κανόνα. Συχνά πυκνά ακούμε αμφισβητούμενης σοβαρότητας θεωρίες για επικίνδυνα σχέδια οργάνων του σατανά ή συνωμοσίες συνεταίρων του σκότους με σκοπό να πλήξουν την Ορθοδοξία, να προσβάλουν την απαστράπτουσα φήμη των λειτουργών της και να μεταδώσουν επικίνδυνους ιούς στο υγιές εκκλησιαστικό σώμα. Κήρυκες αυτών των θεωριών είναι συνήθως άνθρωποι τους οποίους είναι αδύνατο να επιβραβεύσεις για την λογική και την κρίση τους. “Οι σιωνιστές, ο Πάπας, οι χιλιαστές, οι μασόνοι, οι ανθέλληνες, οι άθεοι, οι αιρετικοί, η παγκοσμιοποίηση έχουν συσπειρωθεί και στραφεί εναντίον της ελληνικής εκκλησίας ανοιχτά ή παρασκηνιακά για να προκαλέσουν φθορές”. Και πολλά άλλα τέτοια…
Αν δεχτούμε τον ισχυρισμό ότι οι δυνάμεις του σκότους ζηλεύουν και μισούν την ελληνική εκκλησία για την λάμψη που εκτοξεύει στα ύψη και τις ιεραποστολικές επιτυχίες της, εύλογα τίθεται το ερώτημα: τι κάνει γι αυτό η ίδια η εκκλησία, πώς αντιδρά; To πνευματικό οπλοστάσιό της είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει όσους εκδηλώνουν εχθρικές διαθέσεις εναντίον της και προσπαθούν με λόγια, πλεκτάνες και σκευωρίες να την εξοντώσουν; Γιατί οι εκκλησιαστικοί, πολλοί από τους οποίους έχουν και προορατικό χάρισμα, δεν προέβλεψαν τα εις βάρος της Εκκλησίας σχέδια των εχθρών της και δεν οργανώθηκαν, ώστε κάθε φορά που οι ανόσιοι εφορμούν, εκείνοι να προβάλλουν τις δικές τους ασπίδες …σωτηρίας της Εκκλησίας; Πώς δεν αξιοποίησαν κορυφαίες ευκαιρίες που είχαν, ώστε να μη χαλαρώσουν οι δεσμοί της ελληνικής κοινωνίας με την “Μάνα μας εκκλησία” και να μη φθάναμε στη σημερινή συνεχώς διογκούμενη αλυσίδα φθοράς των μεταξύ τους σχέσεων; Γιατί δεν σχεδίασαν και δεν οργάνωσαν το εκκλησιαστικό επικοινωνιακό κομμάτι οι άγιοι, προκειμένου να χτίσουν το δικό τους επικοινωνιακό φρούριο αντίστασης, ενώ διέθεταν άπειρα μέσα, άφθονες δυνατότητες; Είχαν τυπογραφεία, βιβλιοπωλεία, ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεοπτικές εκπομπές, περιοδικά, εφημερίδες, σύγχρονη τεχνολογία, γραφεία τύπου και δημοσίων σχέσεων, σχολεία, αίθουσες ομιλιών, λεφτά! Όλα αυτά τα πολύτιμα εργαλεία (αν γνωρίζεις την χρήση τους), η εκκλησία γιατί δεν τα αξιοποίησε, ώστε να ακυρώνει τα σχέδια των εχθρών της και να μπορεί να μεταφέρει “έως εσχάτου”της ελληνικής γης το μήνυμα του Ευαγγελίου και να μεταλαμπαδεύει την Πίστη στις νέες γενιές;
Εκτός από λειτουργίες, εσπερινούς και ολονυκτίες, που εκτελούνται συχνά από ανθρώπους μη προηγμένους εκκλησιαστικά, ποια είναι η ποιμαντική φροντίδα και δράση της εκκλησίας στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, ποια είναι η ανάμειξή της στα δρώμενα της ζωής, ποια η παρουσία της στα σχολεία, στα εργοστάσια, στα πανεπιστήμια, στο στρατό, στα νοσοκομεία, στους ναυτιλλομένους; Δυστυχώς, η ελληνική εκκλησία βρίσκεται σε κενό δράσης, δεν έχει να ανακοινώσει κάποιο σημαντικό πρόγραμμα, έμεινε στάσιμη, οι εξελίξεις την έχουν αφήσει ανέγγιχτη χωρίς να αισθάνεται ενοχές για την κοινωνική απραξία της. Αμήχανη έχει κλειστεί στο καβούκι της και δεν λέει να ξεμυτίσει από την ιερή σπηλιά της για να κάνει την μεγάλη στροφή. Πώς άλλωστε, αφού παντού βλέπει εχθρούς, συνωμότες, έτοιμους να την καταπιούν; Καθηλώθηκε σε κύκλο αναχρονισμού, καθυστέρησης και συντήρησης η εκκλησία γι αυτό και δεν έχει ακροατές. Είναι όμως λύση το κλείσιμο; Μπορεί το κλείσιμο να κρατήσει ζωντανή την πάλαι ποτέ διαλάμψασα ορθόδοξη ελληνική εκκλησία;
Έχει εχθρούς η ελληνική εκκλησία; Εξωτερικοί εχθροί πέραν των ελληνικών συνόρων, οι οποίοι καταστρώνουν σχέδια εις βάρος της σίγουρα δεν υπάρχουν. Ουδείς έχει τον χρόνο και την όρεξη να ασχοληθεί με μη εξελισσόμενες καταστάσεις. Έζησα έξι χρόνια στη Γερμανία στη διάρκεια των σπουδών μου εκεί και δεν αντιλήφθηκα κάποια συνωμοσία εις βάρος μου. Έμενα σε σπίτια καθολικών ή ευαγγελικών, σπούδασα σε γερμανικά πανεπιστήμια και ποτέ δεν προσπάθησε κάποιος να με παρασύρει να αλλάξω την Πίστη μου και να ασπαστώ την δική του. Το αντίθετο μάλιστα. Με βοήθησαν, με στήριξαν, στάθηκαν δίπλα μου σε στιγμές που χρειαζόμουν ανθρώπους. Και με κάποιους γίναμε αδελφικοί, οικογενειακοί φίλοι. Είδα Γερμανούς να προσφέρουν δυνατότητες σε ξένους με ειδικά προγράμματα για εργάτες, μαθητές, φοιτητές. Ακόμη και δικούς τους ναούς δώρισαν και δωρίζουν στους Έλληνες, οι οποίοι τους μετατρέπουν σε ορθόδοξους για τις λατρευτικές ανάγκες τους.
Στο εσωτερικό της χώρας έχει εχθρούς η ελληνική Εκκλησία; Το ερώτημα έχει διπλή απάντηση. Όχι και Ναι. Δεδηλωμένοι εχθροί δεν υπάρχουν, αφού μέχρι πρόσφατα η ελληνική κοινωνία ήταν αμιγώς χριστιανική, σχεδόν όλοι οι Έλληνες βαφτίζονταν, έκαναν θρησκευτικό γάμο, κηδεύονταν σύμφωνα με το εκκλησιαστικό τυπικό. Και αν υπάρχουν κάποιοι αρνητές, δεν τολμούν ανοιχτά να φανερώσουν την έχθρα τους προς την Εκκλησία γιατί γνωρίζουν ότι είναι λίγοι, ασταθείς, χωρίς συμμάχους, αφού οι Έλληνες διατηρούν-έστω τυπικά-σχέση με την εκκλησία.
Προϊόντος του χρόνου, η ελληνική Εκκλησία απέκτησε εσωτερικούς”εχθρούς”! Είναι μέλη της Εκκλησίας! Όχι τύποις, αλλά συνειδητά μέλη. Άνθρωποι με συνέπεια βίου, κρίση, λογική, μόρφωση, οι οποίοι επιδεικνύουν επιδεικτική αδιαφορία για τους εκκλησιαστικούς. Ο λόγος; Δεν ανέχονται πια να βλέπουν τους κληρικούς να μη αποδίδουν τα αναμενόμενα (εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν). Αντί να λειτουργούν ως “άλας της γης”, εκείνοι έχουν αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά τους, επιδίδονται σε μίζερες και φθηνές συναλλαγές, προχωρούν σε λανθασμένες επιλογές, κάνουν υποκριτικές δημόσιες αναφορές, αποδεικνύονται στα λόγια και στη ζωή τους μικροί και ασήμαντοι. Γι αυτό και πολλά μέλη της εκκλησίας στρέφουν αλλού την κεφαλή τους περιφρονητικά όταν τους βλέπουν, καθώς έχουν πεισθεί ότι η σχέση πολλών εξ΄αυτών με το ιερατικό και αρχιερατικό λειτούργημα είναι επιδερμική όχι βιωματική. Είναι μια σχέση που μπορεί κάποτε να ξεκίνησε με ηρωικά ξεσπάσματα ενθουσιασμού και δακρύων κατά την ώρα της χειροτονίας, αλλά στη συνέχεια, μεταλλάχτηκε σε μια στάση ζωής στην οποία κυριαρχεί αναντιστοιχία ανάμεσα σε λόγια και πράξεις. Εξ΄ου και η απόρριψη!
Αν θέλουν οι κληρικοί να οικοδομήσουν σχέση εμπιστοσύνης προς την κοινωνία, ας αφήσουν κατά μέρος τις συνωμοσιολογίες, τα συγκινητικά ψυχωφελή συνθήματα και τις γλυκανάλατες απολογητικού τύπου αναφορές στις υπηρεσίες της εκκλησίας προς το Έθνος και ας φυτέψουν σπέρμα μεταρρυθμιστικής ορμής στον ακαλλιέργητο εκκλησιαστικό αγρό. Μόνο έτσι θα διεκδικήσουν και θα αποκτήσουν αποδοχή. Οι “εχθροί” της εκκλησίας βρίσκονται εντός των τειχών! Είναι οι “οικιακοί” (Ματθ.10,36), τα μέλη της, οι χριστιανοί, που μέχρι τώρα μετά βίας συγκρατούσαν τον θυμό τους για την εξοργιστικά υποβαθμισμένη εκκλησιαστική εικόνα και οι οποίοι πλέον απομακρύνονται. Οι “οικιακοί” της εκκλησίας, όχι οι άλλοι αποτελούν κίνδυνο για κληρικούς φορτωμένους με λάθη(και πάθη), οι οποίοι καθεύδουν, κωφεύουν…
Ακολουθήστε μας :
