Δημοσιεύθηκε: Πέμπτη 24 / 12 / 2020 , 14:16 από news_room

Τα Χριστούγεννα του σωτήριου έτους 2020 έφθασαν. Σε λίγες ώρες αναμένεται να εορτάσουν οι Χριστιανοί τα Χριστούγεννα. Κάποιοι θα τα εορτάσουν πρώτοι και άλλοι τελευταίοι αφού το ρολόι δείχνει άλλες ώρες. Το Adologala.gr κατέγραψε τις ευχές των περισσοτέρων Ορθοδόξων Ιεραρχών μας και σας μεταφέρει τα μηνύματα τους για την Εορτή των Χριστουγέννων 2020.

Μήνυμα Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως :

Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπί τοῖς Χριστουγέννοις 2020

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ 

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα,

Συμπορευόμενοι μέ τήν Παναγίαν Παρθένον, τήν ἐρχομένην «ἀποτεκεῖν ἀπορ-ρήτως» τόν προαιώνιον Λόγον, καί ἀτενίζοντες τήν ἑτοιμαζομένην νά ὑποδεχθῇ τό Θεῖον Βρέφος Βηθλεέμ, ἰδού ἐφθάσαμεν καί πάλιν τά Χριστούγεννα, ἔμπλεοι αἰσθημάτων εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεόν τῆς ἀγάπης. Ἡ πορεία πρός τήν μεγάλην ἑορτήν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου ἦτο ἐφέτος διαφορετική ὡς πρός τάς ἐξωτερι-κάς συνθήκας, λόγῳ τῆς σοβούσης πανδημίας. Καί ἡ ἐκκλησιαστική ζωή, ἡ συμμετοχή τῶν πιστῶν εἰς τάς ἱεράς ἀκολουθίας, ἡ ποιμαντική μέριμνα καί ἡ καλή μαρτυρία ἐν τῷ κόσμῳ, ὑπέστησαν τάς συνεπείας τῶν ὑγειονομικῶν περιορισμῶν. Πάντα ταῦτα ὅμως δέν ἀφοροῦν εἰς τήν ἐσωτάτην σχέσιν τοῦ χριστωνύμου λαοῦ μέ τόν Χριστόν, εἰς τήν πίστιν εἰς τήν πρόνοιαν Αὐτοῦ καί τήν ἀφοσίωσιν εἰς τό «ἕν, οὗ ἐστι χρεία»[1].

Εἰς τάς ἐκκοσμικευμένας κοινωνίας, τά Χριστούγεννα ἔχουν ἀποχρωματισθῆ, κατέστησαν ἡ ἑορτή τῆς ἐπιδεικτικῆς καταναλώσεως καί τῆς κοσμικότητος, χωρίς ὑποψίαν ὅτι κατά τήν ἁγίαν ταύτην ἡμέραν τιμῶμεν τό «ἀεί μυστήριον»[2] τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ὁ χριστιανοπρεπής ἑορτασμός τῶν Χριστουγέννων ἀποτελεῖ σήμερον πρᾶξιν ἀντιστάσεως εἰς τήν ἐκκοσμίκευσιν τῆς ζωῆς καί εἰς τήν ἐξασθένησιν ἤ καί νέκρωσιν τῆς αἰσθήσεως διά τό μυστήριον.

Ἐν τῇ σαρκώσει τοῦ Λόγου ἀποκαλύπτεται τό περιεχόμενον, ἡ κατεύθυνσις καί ὁ σκοπός τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Ὁ παντέλειος Θεός ὑπάρχει ὡς τέλειος ἄνθρωπος, διά νά δυνηθῶμεν νά ὑπάρξωμεν «μέ τόν τρόπον τοῦ Θεοῦ». «Ὁ Θεός γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν»[3]. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι, κατά τήν βαθυστόχαστον ἔκφρασιν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, «θεός κεκελευσμένος»[4], «ζῶον θεούμενον»[5]. Αὐτή εἶναι ἡ ὑψίστη τιμή πρός τόν ἄνθρωπον, ἡ ὁποία ἀποδίδει εἰς τήν ὕπαρξίν του ἀνυπέρβλητον ἀξίαν. Ἐν Χριστῷ, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται εἰς τήν σωτηρίαν. Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ˙ πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», θεολογεῖ θεοπνεύστεως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος[6]. Πρόκειται περί μιᾶς καθοριστικῆς ἀνατροπῆς εἰς τόν χῶρον τῆς ἀνθρωπολογίας, εἰς τήν ἱεράρχησιν τῶν ἀξιῶν, εἰς τήν θεώρησιν τοῦ ἤθους. Ἔκτοτε, ὅστις θίγει τόν ἄνθρωπον, στρέφεται κατά τοῦ Θεοῦ. «Οὐδέν γάρ ὅσον ἄνθρωπος ἱερόν, ᾧ καί φύσεως ἐκοινώνησεν ὁ Θεός»[7]. 

Χριστούγεννα εἶναι ὅλη ἡ θεανθρωπίνη ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τῇ ὁποίᾳ ὁ Χριστός διηνεκῶς βιοῦται ὡς ὁ Ἦν, ὁ Ὦν καί ὁ Ἐρχόμενος. Ὁ «ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός» εἶναι ὁ «ἐν τοῖς κόλποις τοῦ Πατρός», τό παιδίον Ἰησοῦς εἶναι ὁ σταυρωθείς, ἀναστάς καί ἐν δόξῃ ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς, ὁ δίκαιος κριτής καί ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης. Αὐτό τό ἀνέκ-φαντον μυστήριον δοξάζομεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις, αὐτό διακονοῦμεν, διακονηθέντες καί διακονούμενοι συγχρόνως ὑπ᾿ αὐτοῦ. Αὐτό διετύπωσε θεοπνεύστως, «ἑπομένη τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν», ἡ ἐν Χαλκηδόνι Δ’ Οἰκουμενική Σύνοδος. Τό «δόγμα τῆς Χαλκηδόνος», τόν ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν τρόπον τῆς προσλήψεως τῆς σαρκός τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, «ψάλλει» διά τῆς ἀρχιτεκτονικῆς ἐκφραστικῆς, τῆς ὀργανώσεως τοῦ ἱεροῦ χώρου, τοῦ ἐντυπωσιακοῦ τρούλλου, ὁ ὁποῖος ἀπεικονίζει τήν τά πάντα συνέχου-σαν θείαν φιλανθρωπίαν καί συνάπτει τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια, διά τῶν εἰκόνων καί τοῦ διακόσμου, διά τῆς μοναδικῆς θεολογικῆς γλώσσης τῆς ἐκπάγλου φωτοχυσίας, ὁ πανίερος ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας ἐν τῇ Πόλει τῶν Πόλεων, τό καύχημα τῆς Ὀρθο-δοξίας καί τό κλέϊσμα τῆς οἰκουμένης.

Ἐν μέσῳ περιστάσεων καί θλίψεων πολλῶν, ἠχεῖ σήμερον ἡ λιγυρά φωνή τοῦ «ἀγγέλου Κυρίου», τοῦ «εὐαγγελιζομένου χαράν μεγάλην… παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος»[8]. Ἑορτάζομεν τά Χριστούγεννα, προσευχόμενοι διά τούς ἐν κινδύνοις καί ἀσθενείαις ἀδελφούς ἡμῶν. Θαυμάζομεν τήν αὐτοθυσίαν τῶν ἰατρῶν καί τῶν νοσηλευτῶν καί πάντων τῶν συμβαλλόντων εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῆς πανδημίας. Χαίρομεν διαπιστοῦντες, ὅτι ὁ ἀσθενῶν προσεγγίζεται ὑπ᾿ αὐτῶν ὡς ἱερόν πρόσωπον καί δέν μετατρέπεται εἰς ἀριθμόν, περιστατικόν, ἀντικείμενον, ἀπρόσωπον βιολογικήν μονάδα. Ὡς ἐλέχθη προσφυέστατα, ἡ «λευκή μπλούζα» τῶν ἰατρῶν εἶναι «ἕνα ἄσπρο ράσο», ἐκφράζει τήν παραίτησιν ἀπό τό «ἐμόν» χάριν τοῦ ἀδελφοῦ, τό «ζητεῖν τά τοῦ ἑτέρου»[9], τήν ὁλικήν ἀφιέρωσιν εἰς τόν πάσχοντα. Εἰς αὐτό τό «ἄσπρο ράσο» καί εἰς τό ράσον τοῦ κληρικοῦ, σύμβολον ἀμφότερα θυσίας καί διακονικοῦ πνεύματος, ἡ ἔμπνευσις καί ἡ κινητήριος δύναμις εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι πάντοτε δῶρον τῆς θείας χάριτος, ποτέ ἀποκλειστικῶς ἰδικόν μας κατόρθωμα.

Ἡ ἐπικίνδυνος πανδημία ἐκλόνισε πολλά αὐτονόητα, ἀπεκάλυψε τά ὅρια τοῦ τιτανισμοῦ τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ» καί ἀνέδειξε τήν δύναμιν τῆς ἀλληλεγγύης. Ὁμοῦ μέ τήν ἀδιαμφισβήτητον ἀλήθειαν, ὅτι ὁ κόσμος μας ἀποτελεῖ ἑνότητα, ὅτι τά προβλήματά μας εἶναι κοινά, καί ἡ λύσις των ἀπαιτεῖ σύμπραξιν καί συμπόρευσιν, ἀνεδείχθη ἐξόχως ἡ ἀξία τῆς προσωπικῆς συμβολῆς, τῆς ἀγάπης τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, ἡ ὁποία ὑπερβαίνει τό ἀνθρώπινον μέτρον. Ἡ Ἐκκλησία συμπαρίσταται ἐνεργῶς, ἔργῳ καί λόγῳ, πρός τούς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς καί προσεύχεται διά τήν ἐνίσχυσιν αὐτῶν, τῶν συγγενῶν καί τῶν ὑπευθύνων διά τήν περίθαλψιν, διακηρύττουσα συγχρόνως, ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ ἀσθενοῦς, ὡς προσωρινή νίκη ἐπί τοῦ θανάτου, παραπέμπει εἰς τήν ἐν Χριστῷ ὑπέρβασιν καί τελικήν κατάργησιν αὐτοῦ. 

Δυστυχῶς, ἡ ὑγειονομική κρίσις δέν ἐπέτρεψε τήν ἀνάπτυξιν τῶν δράσεων, αἱ ὁποῖαι εἶχον προβλεφθῆ διά τό 2020, «ἔτος ποιμαντικοῦ ἀνακαινισμοῦ καί ὀφειλετικῆς μερίμνης διά τήν νεολαίαν». Ἐλπίζομεν, ὅτι κατά τό ἐπερχόμενον ἔτος θά καταστῇ δυνατή ἡ πραγματοποίησις τῶν προγραμματισθεισῶν ἐκδηλώσεων διά τήν νέαν γενεάν. Γνωρίζομεν ἐκ πείρας ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον οἱ νέοι καί αἱ νέαι προσεγγισθοῦν μέ κατανόησιν καί ἀγάπην, ἀποκαλύπτουν τάς δημιουργικάς των δυνάμεις καί συμμετέχουν μέ ἐνθουσιασμόν εἰς τά δρώμενα. Τελικῶς, ἡ νεότης εἶναι μία ἰδιαιτέρως «θρησκευτική» περίοδος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, μέ ὄνειρα, ὁράματα καί βαθείας ὑπαρξιακάς ἀναζητήσεις, μέ ζῶσαν τήν ἐλπίδα ἑνός νέου κόσμου ἀδελφοσύνης. Αὐτήν τήν «καινήν κτίσιν»[10], τούς «καινούς οὐρανούς καί γῆν καινήν … ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ»[11], εὐαγγελίζεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτήν εἰκονίζει ἐν τῇ πορείᾳ πρός τά Ἔσχατα.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί εὐλογημένα τέκνα, 

Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὁ ἄνθρωπος ἀνακαινοῦται ὅλος, δέν «βοηθεῖται» ἁπλῶς, ἀλλά «ἀληθεύει», βιώνει τόν ἔνθεον προορισμόν του. Ὡς διεκήρυξεν ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τήν Ἐκκλησίαν «ἕκαστος ἄνθρωπος ἀποτελεῖ μοναδικήν ὀντότητα, προωρισμένην εἰς προσωπικήν κοινωνίαν μετά τοῦ Θεοῦ»[12]. Ἔχομεν τήν θεόσδοτον βεβαιότητα, ὅτι ὁ παρών βίος δέν εἶναι ὁλόκληρος ἡ ζωή μας, ὅτι τό κακόν καί αἱ ἀρνητικότητες δέν ἔχουν τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν ἱστορίαν. Ὁ Σωτήρ ἡμῶν δέν εἶναι ἕνας «ἀπό μηχανῆς Θεός», ὁ ὁποῖος παρεμβαίνει καί ἐξαφανίζει τά δεινά, ἐνῶ ταυτοχρόνως καταλύει τήν ἐλευθερίαν μας, ὡσάν αὕτη νά ἦτο «καταδίκη», ἐκ τῆς ὁποίας χρήζομεν ἀπαλλαγῆς. Δι᾿ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς ἰσχύει τό ἀπαράμιλλον Πατερικόν: «Βουλομένων γάρ, οὐ τυραννουμένων τό τῆς σωτηρίας μυστήριον»[13]. Ἡ ἀλήθεια τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας δοκιμάζεται διά τοῦ Σταυροῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ὁδός πρός τήν Ἀνάστασιν.

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, συνεορτάζοντες μετά πάντων ὑμῶν ἐν θεαρέστῳ φρονή-ματι τά Χριστούγεννα καί τάς λοιπάς ἑορτάς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου, εὐχόμεθα ἐκ τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν Κέντρου τοῦ Φαναρίου, ὅπως ὁ συγκαταβάς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Σωτήρ χαρίζηται ὑμῖν ὑγιείαν, τήν πρός ἀλλήλους ἀγάπην, προκοπήν ἐν παντί ἔργῳ ἀγαθῷ, καί πᾶσαν ἄνωθεν εὐλογίαν, ἐν τῷ ἀνατέλλοντι νέῳ ἔτει καί ἐν πάσαις ταῖς ἡμέραις τῆς ζωῆς ὑμῶν. Γένοιτο!                      

        Χριστούγεννα ‚βκ’

        † Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

 

 

[1]  Πρβλ. Λουκ. ι’, 42. 

[2]  Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα Θεολογικά καί Οἰκονομικά περί ἀρετῆς καί κακίας, ἑκατοντάς πρώτη, ΙΒ’, PG 90, 1184.

[3]  Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Περί ἐνανθρωπήσεως, 54.

[4]   Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Εἰς τόν Μέγαν Βασίλειον Ἐπιτάφιος, PG 36, 560. 

[5]   Τοῦ αὐτοῦ, Λόγος ΜΕ’, Εἰς τό Ἅγιον Πάσχα, PG 36, 632.

[6]   Γαλ. γ’, 28.  

[7]   Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ’, PG 150, 649.

[8]   Λουκ. β’, 9-11.

[9]   Α’ Κορ. ι’, 24.

[10]   Β’ Κορ. ε’, 17. 

[11]   Β’ Πέτρ. γ’, 13.

[12]   Ἐγκύκλιος, § 12.

[13]   Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Εἰς τήν προσευχήν τοῦ Πάτερ ἡμῶν, PG 90, 880. 

Μήνυμα της Α.Θ.Π. Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου επί τοις Χριστουγέννοις 2020

Μήνυμα Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου :

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β’

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ

ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός…. »

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀναγεννηθέντα, 

Χριστός ἐτέχθη! 

 

Μέ τήν ὑμνολογική προτροπή ἀπό τόν Ὄρθρο τῶν Χριστουγέννων, εἰσαγόμεθα ἀπ’ εὐθείας εἰς τό κεντρικόν νόημα τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς αὐτῆς Ἑορτῆς καί τοῦτο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός! Πολλοί ἴσως σπεύσουν νά ἀπαντήσουν: ἐγεννήθη ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Ὅμως, αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή ἀπάντησις εἰς τόν ὑμνολογικόν στίχον 2000 καί πλέον ἔτη ἀπό ἐκείνου τοῦ γεγονότος;

Ὁ Χριστός γεννᾶται! Καί ἐφέτος καί κάθε στιγμή τῆς Ἐκκλησίας. Καί πάλιν τά φῶτα καί οἱ χαρούμενοι ἦχοι θά πλημμυρίσουν τίς φοβισμένες ἀπό τήν πανδημία ἀγορές. Οἱ δρόμοι, στολισμένοι, θά φιλοξενοῦν τήν ἀγωνία μας πού θά τούς περιδιαβαίνει ἐπιδεικτικά. Τά γλυκίσματα μοιάζουν νά μή μποροῦν νά ἀφαιρέσουν τήν πίκρα πού αἰσθανθήκαμε. Τά ἐδέσματα ἀνέγγιχτα στό γιορτινό(;) τραπέζι. Οἱ μουσικές ὅσο δυνατά κι ἄν ἀναγγέλλουν μιά κοσμική γιορτή, ἀδύνατον νά καλύψουν τίς κραυγές τῆς ψυχῆς μας. 

Ὅμως, στή φάτνη βασιλεύει μιά Εἰρήνη πού δέν ἔχει ὅριο, μιά Σοφία πού ἦλθε ἀθάνατη, μιά Δύναμις, ὁρατά ἀνυπεράσπιστη μά Ἀναστημένη! Ποῦ, λοιπόν, εἶναι αὐτή ἡ φάτνη νά προστρέξη ὁ ἄνθρωπος νά ἀπαντλήση ἐλπίδα καί χαρά; Αὐτή ἡ φάτνη δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας. Θέλετε νά ἰδῆτε ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός; Ὁ Χριστός ἐγεννήθη καί γεννᾶται ἐν τῇ Ἐκκλησία! Ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ προαιώνιος, ἡ ἄχρονος, ἡ κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἡ φάτνη ὅπου γεννᾶται ὁ σαρκωθείς Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Υἱός τῆς Παρθένου Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ἔχοντας Πνεῦμα Ἅγιον στίς καρδιές τους, οἱ Θεοφόροι Ἀπόστολοι ξεκίνησαν μέ ἕνα ραβδί καί ἕνα δισάκι γιά νά διατρανώσουν στά μήκη καί πλάτη τοῦ τετραπέρατου κόσμου ὅτι ἡ φάτνη τῆς Βηθλεέμ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ ὅπου τά θειότατα τελεσιουργοῦνται. Εἰς τό διάβα ὅλων τῶν αἰώνων, ὁπότε καί οἱ Ἀποστολικοί κόποι δέν ἔπαυσαν εἰς κάθε ἐποχή νά δίδουν τήν ζωντανήν μαρτυρίαν τῆς Χριστοῦ Ἀληθείας, πολλοί ἐπεχείρησαν, στηριζόμενοι ἐπί τῆς λογικῆς των, ἐπί τῆς αὐτοδικαιώσεώς των, ἐπί τῆς ἐγκοσμίου δυνάμεώς των, νά ξεχωρίσουν τόν Κύριον ἡμῶν ἀπό τῆς Ἐκκλησίας. Διατείνονται ὅτι ἀγαποῦν τόν Χριστόν, ἀλλά δέν πιστεύουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν! Πιστεύουν εἰς τόν Θεόν ἀλλά ἡ Ἐκκλησία εἶναι τί τό περιττόν! Ἀρέσκονται εἰς τά Χριστούγεννα, ὅμως θλίβονται ὅταν παρέλθη ὁ καιρός των.

Δέν δυνάμεθα ὅμως, ἀδελφοί καί τέκνα, ὄχι μόνον νά ἀγαπῶμεν ἀλλά οὔτε καί νά ὁμιλῶμεν διά τόν Χριστόν ἄνευ Ἐκκλησίας! Ἡ Ἐκκλησία διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διά τῶν Τοπικῶν, διά τῆς Παραδόσεως, διά τοῦ ἐθιμικοῦ δικαίου Της διεμόρφωσε τόν ἀληθινόν Χριστόν εἰς τάς συνειδήσεις τοῦ πληρώματός της. Χριστός ἄνευ Ἐκκλησίας εἶναι ἄχρηστος εἰς τόν πιστόν. Διά τῆς Ἐκκλησίας πιστεύω! Διά τῆς Ἐκκλησίας λατρεύω! Διά τῆς Ἐκκλησίας γνωρίζω καί πορεύομαι τόν πραγματικόν σκοπόν τῆς ὑπάρξεώς μου! Εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, οἱ Ἅγιοι Πατέρες παρέδωσαν τήν Κιβωτόν τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τήν παρακαταθήκην τῆς Χάριτος. Διό καί ἡ Ἐκκλησία μόνον σώζει καί οὐδέποτε σώζεται ἀπό ἡμᾶς. Μόνον ἁγιάζει καί δέν ἁγιάζεται. Μόνον διδάσκει καί δέν ἔχει χρεία διδαχῆς ἀπό ὅ,τι πεπερασμένον. 

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τό αἰώνιον κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ἔτσι ὅπως ἐσαρκώθη δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν. Διό καί τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τό Πανίερον δέν εἶναι μιά ὑποθετική ἔννοια καί μιά φανταστική διήγησις, ἀλλά εἶναι ὁριοθετημένον εἰς ὅσα ἱερά καί ἀπαράγραπτα ἔθεσεν τό βίωμα καί ἡ πρακτική της ἀνά τούς αἰῶνας. Διά τοῦτο καί ἡ ἄπειρος Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ, ἔχει τά ἱεροκανονικά ὅρια κάθε Τοπικῆς Ἐκκλησίας ἐντός τῶν ὁποίων διαφυλάσσεται ἐπιμελῶς ὁ αἰώνιος καί ἀτελεύτητος Χριστός. Ἡ ὀρθή ἐκκλησιολογία εἶναι τό ἀσφαλές καταφύγιον καί ἡ ζεστή φάτνη ἐντός ἑνός ἐκκλησιαστικοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος βαδίζει ὁλοταχῶς πρός τήν ἀποϊεροποίησιν τῆς ἱστορίας ἡμῶν ἐξ αἰτίας κινήτρων ἀλλοτρίων.

Ἡμεῖς ἐδῶ εἰς τήν Ἀλεξάνδρειαν, εἰς τήν Μεγάλην Πόλιν τῶν Ἀθανασίων καί Κυρίλλων καί τόσων μεγάλων ὑμνητῶν τοῦ Θεανδρικοῦ βρέφους, εἰς τήν φάτνην τῆς Θεολογίας καί τῆς φιλοσοφίας, εἰς τό λίκνον τῶν Γραμμάτων, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῶν Τεχνῶν, γνωρίζομεν ἐξ ἐμπειρίας πῶς νά μετατρέπωμεν, κατά τό ὑπόδειγμα τῆς Ἐκκλησίας, τήν καρδίαν καί τήν ὑπόστασιν ἡμῶν εἰς φάτνην θερμαινομένην πρός φιλοξενίαν τοῦ λάμψαντος ἐν Αἰγύπτῳ φωτισμόν Ἀληθείας καί ξενωθέντος Μεγάλου Ξένου τῆς Ἱστορίας, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Γνωρίζομεν νά γινώμεθα φάτνη εἰς τόν πόνον, εἰς τό δάκρυ, εἰς τήν ἀνάγκην τοῦ πτωχοῦ ἀλλά ἡγιασμένου καρποῦ τῆς ἐγκόπου Ἱεραποστολῆς ἡμῶν. Ὅλη ἡ Ἀφρική γίνεται κάθε λεπτό ἡ φάτνη τῶν ἐλπίδων καί τῶν προσδοκιῶν. Ἡμεῖς ἀπό ἐδῶ, ἀπό τήν παλαίφατον Ἕδραν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, γινόμεθα οἱ προστάται καί σκεπασταί τοῦ ἀδυνάτου καί κατατρεγμένου ἀδελφοῦ, διότι οὕτως ηὐδόκησεν ὁ Θεός! 

Παιδιά μου, Χριστόμορφα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας,

Ὅταν σᾶς ἐρωτήσουν: «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός; Δεῦτε ἴδωμεν!» ἐσεῖς νά τούς ἀπαντᾶτε: ἐν Ἐκκλησίᾳ ἐγεννήθη, εἰς τάς καρδίας μας ἐγεννήθη, ἡμεῖς ἐν Ἐκείνῳ ἀνεγεννήθημεν, δι’ Ἐκείνου ζῶμεν, εἴμεθα ὁλόκληροι ἰδικοί Του, Τόν ἔχομεν ὄχι μόνον αὐτήν τήν εὐλογημένην περίοδον ἀλλά κάθε λεπτόν, εἰς πᾶσαν περίστασιν, εἴτε ζῶμεν εἴτε ἀποθνήσκομεν! 

Καλά καί ἅγια Χριστούγεννα! Χριστούγεννα ἀφθαρσίας, αἰωνιότητος, ἐλπίδος, μέ πάνδημον τήν αἰσιοδοξίαν, τήν ἀλληλεγγύην, τήν ἀγάπην, τήν κοινωνίαν. 

Ἀκολουθήσωμεν λοιπόν ἔνθα ὁδεύει ὁ Ἀστήρ, ὁ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἀψευδής, ὁ ἀκλόνητος! 

 

Ἔτη πολλά κι εὐλογημένα μέ ὑγιείαν εἰς ὅλους!

 

 † Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ   Β΄

Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Αφρικῆς

 

 

 

Ἐν τῇ Μεγάλῃ Πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας

Χριστούγεννα, βκ΄  

Μήνυμα Χριστουγέννων της Α.Θ.Μ Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου

Το μήνυμα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, μήνυμα από τα Πανάγια Προσκυνήματα :

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2020

Ὁ Πατήρ εὐδόκησεν. Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο.
Καί ἡ Παρθένος ἔτεκε Θεόν ἐνανθρωπήσαντα.
Ἀστήρ μηνύει. Μάγοι προσκυνοῦσι.
Ποιμένες θαυμάζουσι καί ἡ κτίσις ἀγάλλεται.
(Τροπάριον Αἴνων ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων)

            Σήμερον ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει πανηγυρικῶς, δοξολογικῶς καί εὐχαριστιακῶς Θεοῦ συγκατάβασιν πρός τόν ἄνθρωπον. Σήμερον ἡ Ἐκκλησία κηρύττει εἰς τά μέλη της καί διαλαλεῖ εἰς τήν οἰκουμένην καί σύμπασαν τήν κτίσιν τόν σύνδεσμον καί τήν ἕνωσιν οὐρανοῦ καί γῆς καί τήν συνάντησιν Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Σήμερον ἐπληρώθη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω» (Λευιτ. 26, 11- Β΄ Κορ. 6, 16). Σήμερον ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ὑπερέβη τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ. Σήμερον ὁ Θεός ἐπλήρωσε τήν κτίσιν συγγνώμης καί ἀφέσεως. Σήμερον ὁ Θεός ἐξαπέστειλε λύτρωσιν τῷ λαῷ Αὐτοῦ (Λουκ. 1, 68). Σήμερον ὁ Θεός «καταλλάσσσει τόν κόσμον Ἑαυτῷ ἐν Χριστῷ» (Β΄Κορ. 5, 19). Σήμερον ὁ Θεός «ὑπερεῖδε τούς χρόνους τῆς ἀγνοίας»  (Πράξ. 17, 30) καί τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπεσκέφθη αὐτόν ἐν τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ Αὐτοῦ.

            Ἐνεργῶν ἐξ ἄκρας φιλανθρωπίας ὁ Θεός, ηὐδόκησε, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων, νά ἐμφανισθῇ εἰς τόν κόσμον σωματικῶς καί ὁρατῶς ὁ ὁμοούσιος καί συμπάρεδρος τῷ Θρόνῳ Αὐτοῦ ὁ Λόγος καί ὁ Υἱός Αὐτοῦ ὁ Μονογενής καί ἀγαπητός. Κατά τόν Εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης «ὁ Λόγος σἀρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». ( Ἰωάν. 1,14).  Συνευδοκῶν τῷ Πατρί ὁ Υἱός προσέλαβε σάρκα έκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Προσέλαβε σάρκα λογικήν καί ἔμψυχον καί ἐτέχθη σαρκί ἐκ τῆς Παρθένου. Οὕτως ἐπληρώθη ἡ  τοῦ Ἡσαϊου πρόρρησις , «ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξῃ καί τέξεται Υἱόν καί καλέσουσι τό ὄνομα Αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». ( Ἡσαΐου 7, 14 / Ματθ. 1, 23).  Ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «ὁ Θεός ἄνθρωπος γίνεται, ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται».  Ὡς λέγει ὁ  ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Ἀθανάσιος , «ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν καί αὐτός ἐφανέρωσεν ἑαυτόν διά σώματος, ἵνα ἡμεῖς τοῦ ἀοράτου Πατρός ἔννοιαν λάβωμεν» (Περί Ἐνανθρωπήσεως, 54 ). Πῶς ἐγένετο τοῦτο; Πῶς ἔλαβε χώραν σύλληψις καί τόκος ἄνευ σπορᾶς;  Ἐγένετο, καθότι ὡς εὐηγγελίσθη ὁ ἄγγελος τῇ Παρθένῳ, τό «γεννώμενον ἅγιον κληθήσσεται Υἱός Θεοῦ» ( Λουκ. 1, 35) καί καθ’ ὅτι, ὡς γέγραπται,  «Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Ἡ Παρθένος ἔτεκε Θεόν Ἐναθρωπήσαντα, οὐχί θεοποιηθέντα ἄνθρωπον, διό καί ὡς Θεοτόκος μεγαλύνεται. Τοῦτο ἐγένετο οὕτω διά τήν ἀναγέννησιν, ἀνάπλασιν καί μεταμόρφωσιν ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.  Ὁ ἄνθρωπος προσελήφθη ἀπό τόν Θεόν ἐν Χριστῷ, ἵνα οὕτω τῆς Θεότητος μετάσχῃ, ὅπως «γένηται κοινωνός θείας φύσεως» κατά τόν ἀπόστολον Πέτρον (Πέτρ. Β΄, 1,4) καί «καινή κτίσις» κατά τόν ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν, (Κορ. Β΄,  5, 17- Γαλ. 6, 15). Ἡ εὐπρεπεστάτη αὕτη ἀλλοίωσις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀλλαγή δηλαδή αὐτοῦ ἀπό γηϊνου εἰς οὐράνιον ἄνθρωπον, συντελεῖται μυστικῶς καί ἀληθῶς τῇ συνεργίᾳ τοῦ ἀνθρώπου, ἐπειδή ὁ Ἐνανθρωπήσας Χριστός προσέλαβε ὅλον τόν ἄνθρωπον –ὅλον με ἀνείληφας ὅλος συναφείᾳ ἀσυγχύτῳ- ψάλλει ἡ Ἐκκλησία.  

            Τό οὐρανοκίνητον καί θεοκίνητον τοῦτο μυστήριον μαρτυρεῖται κατερχόμενον καί τελεσιουργούμενον εἰς τόν ροῦν τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας.  Ἀποκαλύπτεται εἰς τούς χρόνους τῆς ἀπογραφῆς τῶν ἀνθρώπων ἐπί Ρωμαίου αὐτοκράτορος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην καί εἰς τούς τόπους τῆς οὐδαμῶς ἐλαχίστης οὔσης Βηθλεέμ τῆς ἁγίας. Εἰς αὐτό καλεῖται νά μετάσχῃ ἡ κτίσις ὅλη. Οἱ οὐρανοί δι’ ἀστέρος λαμπροῦ ὁδηγοῦν μακρόθεν μάγους σοφούς Περσῶν βασιλεῖς ἐρευνητάς τοῦ στερεώματος ὡς ἀπαρχήν τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας. Οἱ ἄγγελοι ἐξ οὐρανοῦ, ψάλλοντες τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη», καλοῦν ποιμένας ἀγραυλοῦντας καί καλλιεργητάς τῆς γῆς ἐκ τῆς πλησιοχώρου κώμης τῶν ποιμένων. Μάγοι καί ποιμένες ὁμοῦ προσέρχονται καί κύπτοντες εὐλαβικῶς προσκυνοῦν, προσφέροντες τά δῶρα αὐτῶν, καθότι «ἀναγνωρίζουν ἐν τῷ σπηλαίῳ ὡς βρέφος κείμενον τόν ἄχρονον».     

            Οὗτος, ὁ σάρκα φορέσας δι’ ἡμᾶς, σαρκί νηπιάσας, ἐν σπηλαίῳ γεννηθείς, ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς καί σπαργάνοις εἱλιχθείς, εἶναι ὁ «ἀρχόμενος ὡσεί ἐτῶν τριάκοντα» (Λουκ.3, 23), γνωρισθείς καί πιστευθείς ὡς  Ἰησοῦς Χριστός, Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἀπό Ναζαρέτ, ὁ Θεάνθρωπος, ἐν τῇ μιᾷ ὑποστάσει Αὐτοῦ, ἐν δύο φύσεσι, θελήσεσι καί ἐνεργείαις. Εἶναι «ὁ χρισθείς ὑπό τοῦ Θεοῦ Πνεύματι Ἁγίῳ καί δυνάμει καί διελθών εὐεργετῶν καί ἰώμενος τούς ἀνθρώπους» (Πράξ. 10, 38) καί διά τοῦ Σταυροῦ, τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως καί τῆς Ἀναλήψεως Αὐτοῦ ἀναβιβάσας τό τῆς Ἐνανθρωπήσεως πρόσλημμα καί καθίσας αὐτό ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί θεώσας αὐτό.  

            Καθίσας ὁ Χριστός ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, ἀπέστειλε παρ’ Αὐτοῦ Πνεῦμα Παράκλητον, Πνεῦμα παραμυθίας, Πνεῦμα φωτισμοῦ τῆς διανοίας καί δυνάμεως φρονήματος εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ. Τό ἔργον Αὐτοῦ τῆς συνδιαλλαγῆς τοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης ἔτι καί πρός τούς ἐχθρούς, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, ἀνέθεσε δι’ ἐπιτέλεσιν μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος εἰς τό σῶμα Αὐτοῦ τήν Ἐκκλησίαν, «τήν ὁποίαν ἠγάπησε καί Ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς», (Ἐφεσ. 5, 25) καί τῆς ὁποίας Οὗτος εἶναι ἡ κεφαλή.  Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνον ἡ μαρτυρία τῆς ἐπί γῆς εὐεργετικῆς ἐνσάρκου παρουσίας Αὐτοῦ, ἀλλά καί ὁ συνεχιστής τοῦ ἔργου Αὐτοῦ. Προσλαμβάνει τόν ἄνθρωπον ἀπ΄ἀρχῆς ἄχρι τέλους τῆς ζωῆς του. Τόν καθιστᾷ διά τοῦ Βαπτίσματος μέλος αὐτῆς, ἐξημερώνει καί κατακοσμεῖ τά ἤθη του. Ἀρνεῖται οἱανδήτινα βίαν. Τρέφει πεινῶντας, ἀποφυλακίζει φυλακισμένους. Εἶναι ὄασις πηγῆς ὕδατος ζῶντος εἰς τήν ἔρημον καί μοναξιάν τοῦ κόσμου, τόπος προσευχῆς διά θεραπείαν τῶν προσβληθέντων ἐκ τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ Covid -19 καί προμηθεύς ποικίλης βοηθείας εἰς τούς πληγέντας ἐκ τῶν μέτρων προστασίας ἐξ αὐτῆς.

            Τό ἔργον τοῦτο ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων καί ἡ μετ’ αὐτῆς Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, φύλαξ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐπιτελεῖ εἰς τούς τόπους τῆς κατά σάρκα ἱστορικῆς ἐμφανείας τοῦ Χριστοῦ, σήμερον δέ εἰς τόν τόπον τῆς κατά σάρκα γεννήσεως Αὐτοῦ, εἰς τό ταπεινόν θεοδέγμον Σπήλαιον καί τήν πτωχήν φάτνην καί τήν μεγαλοπρεπῆ Κωνσταντίνειον καί Ἰουστινιάνειον Βασιλικήν. Ἐν ᾧ ἀναφωνεῖ ἐν χαρᾷ, «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν», προσεύχεται ὑπέρ εἰρήνης  τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, εὐημερίας τοῦ ποιμνίου αὐτῆς ἐπιτοπίως καί ὅπου γῆς καί ἐλεύσεως καί πάλιν εὐσεβῶν προσκυνητῶν, ἵνα συνεορτάσωσι μετά τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν τήν Μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἐτέχθη ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης.

 

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ,  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  2020

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων 

Μήνυμα της Α.Θ.Μ Του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου επί τοις Χριστουγέννοις 2020

Μήνυμα του Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννου, του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας :

Θυμόμαστε στην προσευχή τους αδελφούς μας τους Prelates of Aleppo, τους επίσκοπους John Ibrahim και Paul Yaziji, οι οποίοι απήχθησαν από τον Απρίλιο του 2013. Έχουμε μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο με τους διεθνείς και τοπικούς οργανισμούς του, την υπόθεσή τους, η οποία είναι ένα απλό δείγμα των δοκιμών να πληγούν οι άνθρωποι αυτής της Ανατολής. Προσευχόμαστε για την απελευθέρωσή τους και την επιστροφή τους με κάθε απαγωγό και αγνοούμενο άτομο. Η πικρία της απαγωγής επιδεινώνεται μόνο από την πικρία της απόκρυψης του αρχείου και το αφήνουμε για λήθη, ή απλώς αγνοώντας το, δυστυχώς ακόμη και αγνοώντας την ίδια την εμφάνισή του.

Προσευχόμαστε για το Παιδί στη σπηλιά να αγγίξει με την καρδιά Του αυτόν τον τραυματισμένο κόσμο και να κρατήσει στην τρυφερή Του αγκαλιάζει τις ψυχές των αναχωρημένων, που μας προηγήθηκαν προς τα έλεος Του, με την ελπίδα της ανάστασης και της αιώνιας ζωής. Τον ζητάμε, στην αρχή της Πρωτοχρονιάς, να δώσει ειρήνη στον κόσμο Του και να σιγήσει με τη δύναμη της σιωπής Του τον θόρυβο και την απειλή των πολέμων.

Με τον έπαινο των αγγέλων, τα τραγούδια των βοσκών, την προσευχή της Μαρίας, τη χαρά των Μάγων, την ταπεινότητα της σπηλιάς και τη φωτεινότητα των ψυχών ως αστέρι, υποκύπτουμε στη λατρεία μπροστά στη Θεία Αγάπη που μας έχει επισκεφτεί πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και μας επισκέπτεται τώρα, ζητώντας από τον Κύριο του ελέους και της συμπόνιας να διαιωνίσει την επιείκεια Του στον κόσμο Του. Προσευχόμαστε σε αυτόν για χάρη σας και για χάρη των συγγενών σας, όλοι σας αδελφοί και παιδιά της Αντιόχειας παντού.

Ω Θεός της ειρήνης και Πατέρας του ελέους, δώστε μας τη Θεία Ειρήνη σας που μπορούμε να σας φωνάζουμε με όλες τις καρδιές και τις γλώσσες μας:

“Δόξα στον Θεό στην υψηλότερη, ειρήνη στη γη, καλή θέληση προς τους ανθρώπους.”

Από το Πατριαρχείο μας στη Δαμασκό

20 Δεκεμβρίου 2020

Μήνυμα Πατριάρχη Αντιοχείας κ.κ. Ιωάννη Ι΄ επί τη εορτή των Χριστουγέννων 2020

 

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ.Ελπιδοφόρου :

Εγκύκλιος του σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρου επί τη εορτή των Χριστουγέννων 

 

Διαβάστε επίσης:

• Συλλογή Φωτογραφιών: Ταξίδι στα Χριστούγεννα του Κόσμου

• Οικ. Πατριάρχης: Όσο η υγειονομική κρίση συνεχίζεται, πρέπει να τηρούμε τα προστατευτικά μέτρα

• Τιμήστε τη γέννηση του Κυρίου με την πίστη σας – Ι.Μ. Σαν Φρανσίσκο

• Η Εορτή της Αγίας Άννης στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου :

 

Αρχιεπισκόπος Κρήτης: Μήνυμα κ.κ. Ειρηναίου επί τη Εορτή των Χριστουγέννων 2020

 

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.Μακαρίου :

Μήνυμα επί την Εορτή των Χριστουγέννων 2020 από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κ. Μακάριο:

ΜΑΚΑΡΙΟΣ

ελέω Θεού, Αρχιεπίσκοπος της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Ωκεανίας, τοις Θεοφιλεστάτοις Επισκόποις, τω ευαγεί κλήρω, ταις μοναστικαις αδελφότησι, τοις Προέδροις των εντίμων Διοικητικών Συμβουλίων και Φιλοπτώχων Αδελφοτήτων, τοις διδάσκουσι και τοις διδασκομένοις εν τοις Σχολείοις, τοις εργαζομένοις εν τοις φιλανθρωπικοίς καθιδρύμασι και παντί τω χριστεπωνύμω πληρώματι της εν Αυστραλία Ορθοδόξου Εκκλησίας, χάρις είη και ειρήνη παρά του εν Βηθλεέμ τεχθέντος Σωτήρος Χριστού.

 

            Τιμιώτατοι Αδελφοί συνεπίσκοποι και αγαπητά μου παιδιά,

            Είναι γεγονός ότι μία διάχυτη ανασφάλεια και φοβία κυριαρχεί σε ολόκληρο τον κόσμο, η οποία απλώνεται σαν σύννεφο σκόνης, προκαλώντας ανησυχητική δύσπνοια στην ανθρωπότητα. Πολλοί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση συσσωρεύοντας υλικά αγαθά και πλούτο. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η σχέση με τους ισχυρούς παράγοντες του κόσμου τούτου θα τους λυτρώσει από τη δύσπνοια. Κάποιοι άλλοι πάλι, καταφεύγουν σε πνευματικούς εμβολιασμούς με έωλες ιδέες και φιλοσοφίες ή ακόμη και με θρησκευτικές διδασκαλίες, οι οποίες, ως μη αληθινές, αντί να θεραπεύουν, δηλητηριάζουν και βασανίζουν πνευματικά τον άνθρωπο.

            Η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού αποτελεί το αντίδοτο στον ιό της θλίψης και του φόβου. Η γέννηση του Χριστού είναι πηγή αληθινής χαράς για τα σύμπαντα, πηγή ελπίδας και δύναμης για όλους όσοι βιώνουμε τη βαθύτερη πνευματική διάσταση της μεγάλης αυτής Δεσποτικής εορτής της Εκκλησίας μας. Σήμερα «τὰ σύμπαντα χαρᾶς πληροῦνται», διότι «ἐτέχθη Χριστὸς ἐκ Παρθένου». Αν πραγματικά αγαπήσουμε τον Χριστό, αν ο Χριστός γίνει ο μεγάλος πόθος της ζωής μας, τότε δε φοβόμαστε όχι μόνο την αρρώστια και την πανδημία, αλλ’ ούτε και τον θάνατο. Δε φοβόμαστε τον θάνατο, γιατί ξέρουμε ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να μας δώσει τη δυνατότητα να γίνουμε Θεοί· να ζήσουμε αιώνια και να κατοικήσουμε στη δική Του Βασιλεία, τη Βασιλεία των Ουρανών.

            Αγαπητοί μου αδελφοί, κλείστε τα μάτια σας για λίγο, όπως κλείνουμε τα μάτια μας όταν προσευχόμαστε, όταν κλαίμε, όταν ονειρευόμαστε κι όταν αγαπούμε. Κλείστε τα μάτια σας, γιατί τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν τα βλέπουμε, αλλά τα αισθανόμαστε. Κλείστε τα μάτια σας και δώστε μου το χέρι σας για να ταξιδεύσουμε όλοι μαζί μέχρι τη μακρινή Βηθλεέμ και εκεί να γονατίσουμε όλοι, ενωμένοι σαν μια μεγάλη οικογένεια, μπροστά στη φάτνη του γεννηθέντος Χριστού. Να γονατίσουμε όχι για να ζητήσουμε πράγματα για τους εαυτούς μας ή υλικά αγαθά, αλλ’ ούτε και θεραπεία από αρρώστιες και πανδημίες. Να ζητήσουμε ένα μόνο πράγμα από τον Χριστό: Να γίνεται στη ζωή μας το δικό Του θέλημα και όχι το δικό μας. Και, παράλληλα, μαζί με τους αγγέλους να ψάλλομε το: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

 

   Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια πολλά!

Ἐν Σύδνεϋ, τῇ 25ῃ Δεκεμβρίου 2020

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπός σας

† Ὁ Αὐστραλίας Μακάριος

Μήνυμα επί την Εορτή των Χριστουγέννων 2020 από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κ. Μακάριο

 

Μήνυμα του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.Σεραφείμ:

Πειραιάς 23/12/2020

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

 

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέστειλε τήν ἀκόλουθη Ποιμαντορικήν Ἐγκύκλιον πρός τόν εὐσεβῆ Κλῆρον καί τόν φιλόχριστον λαόν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, διά τά Ἅγια Χριστούγεννα 2020.

Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως

 

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ  2020

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ & ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ

Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ

ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ

* * * * * *

Τέκνα μου ἀγαπητὰ καὶ πεφιλημένα,

Σὲ κάθε Ναό, ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Βήματος βρίσκεται χῶρος ἱερὸς καὶ φρικτὸς ποὺ καλεῖται Πρόθεση. Εἶναι μιὰ μικρὴ κόγχη, ἀριστερὰ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὅπου ὁ ἱερέας προσκομίζει τὰ Τίμια Δώρα, τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο, τὰ ὁποία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας θὰ μεταποιηθοῦν σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ἡ Ἁγία Πρόθεση κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἑκκλησίας συμβολίζει δύο τόπους, τὸν τόπο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τὴ Βηθλεέμ, καὶ συνάμα τὸν τόπο τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, τὸν Γολγοθά. Γι’ αὐτὸ καὶ συνηθίζεται στὴν κόγχη τῆς προθέσεως νὰ ἁγιογραφεῖται ἄλλοτε ἡ εἰκόνα τῆς Γεννήσεως καὶ ἄλλοτε ἡ ἄκρα Ταπείνωσις τοῦ Κυρίου.

Ἡ Γέννηση, ἡ Θυσία καὶ ἡ θεία Κοινωνία, προβάλλουν ἐνώπιον τοῦ λειτουργοῦ καὶ ὅλης τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας, κάθε φορὰ ποὺ καλούμεθα νὰ τελέσουμε τὴ θεία Λειτουργία. Μὰ σήμερα, κατὰ τὴ μεγάλη αὐτὴ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, τὴ Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, αἰσθανόμεθα ἀκόμη πιὸ βαθιὰ τὴ μυστικὴ ἐνότητα τῶν τριῶν αὐτῶν πραγματικοτήτων: τῆς Γέννησης, τῆς Θυσίας καὶ τῆς θείας Κοινωνίας.

Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ σαρκώνεται, λαμβάνει πλήρη τὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ τὴ θεραπεύσει, γιὰ νὰ τὴν ὁλοκληρώσει, γιὰ νὰ τὴν ἁγιάσει. Καταργεῖ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του τὸ χάσμα μεταξὺ γῆς καὶ οὐρανοῦ, μεταξὺ δημιουργίας καὶ Δημιουργοῦ, μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ. Κατεργάζεται μὲ τὴ γέννα του τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ μεγάλο ἐχθρὸ καὶ δυνάστη του, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸ θάνατο.

Ὅμως ἡ γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, μυστικὰ ἐμπεριέχει καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο κομίζεται αὐτὴ ἡ πολυπόθητη σωτηρία. Κι ὁ τρόπος αὐτὸς δὲν εἶναι ἄλλος, ἀπὸ ἐκεῖνον τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Χριστὸς γεννιέται γιὰ νὰ σταυρωθεῖ, γιὰ νὰ πάθει ὑπὲρ ἡμῶν. Γι’ αὐτὸ στὴν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τὸ θεῖο βρέφος, σπαργανωμένο εἰκονίζεται σύμφωνα μὲ τὰ ταφικὰ ἤθη τῆς ἐποχῆς, καὶ τοποθετημένο ἐντὸς τῆς φάτνης σάν σέ νεκρικό μνήμα. Σημεῖο ποὺ θέλει νὰ δηλώσει πὼς ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὸν κόσμο μὲ σκοπὸ νὰ πεθάνει γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὴν ἀγάπη μας, γιὰ τὴν ἀκεραιότητά μας, γιὰ τὴ θέωσή μας.

Πῶς ὅμως ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς οἰκειοποιεῖται τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ Θυσία Του; Πῶς ἑνώνεται μὲ τὸ Σῶμα ποὺ ἡ Ἀειπάρθενος Κόρη ἔφερε στὸν κόσμο; Πῶς μετέχει στὸ Σῶμα ποὺ πόνεσε, ἔπαθε, καὶ γνώρισε θάνατο; Πῶς τελικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀποδέχεται τὴ σωτηρία, ποὺ ὁ Χριστός προσφέρει;

Ὁ ἄνθρωπος σώζεται μὲ τὴ θεία Κοινωνία.

Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται σ’ ἕναν καινό, σ’ ἕναν νέο τρόπο ὕπαρξης καὶ ζωῆς μὲ τὴ θεία Κοινωνία.

Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὁ ἴδιος θυσία καὶ προσφορὰ γιὰ τὸν κόσμο ὅλο μὲ τὴ θεία Κοινωνία.

Ἀλλὰ τὶ εἶναι ἡ θεία Κοινωνία; Εἶναι ἡ μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Προσφέρει ὁ ἄνθρωπος τὰ εἴδη τῆς κτίσεως· παραθέτει τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ ποὺ ἡ φύση τοῦ ἀποδίδει, τὸ στάρι καὶ τὸ σταφύλι· κομίζει ὅμως καὶ τὸ κόπο, τὴ δημιουργικότητα, τὴν εὐφΐα του, τὰ ὁποῖα μεταποιοῦν τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης σὲ δημιουργία, σὲ ἄρτο καὶ σὲ οἶνο. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ εἴδη τῆς ἀνθρώπινης προσφορᾶς ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ τὰ λαμβάνει καὶ τὰ κάνει σάρκα δική του, γιὰ νὰ σταθεῖ ἀνάμεσά μας, γιὰ νὰ γεννηθεῖ μέσα στὶς καρδιὲς μας, γιὰ νὰ θυσιαστεῖ, ὥστε ἐμεῖς νὰ ζήσουμε. Ἔτσι μεταλαμβάνουμε τῶν καθαγιασμένων Τιμίων Δώρων, ποὺ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχει ἐπισκεφθεῖ καὶ γινόμαστε σύσσωμοι καὶ σύναιμοι μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μιὰ πράξη τυπικὴ ἢ μιὰ ἐνέργεια συμβολική. Εἶναι ἡ μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου σ’ ἕναν ἄλλο τρόπο ὕπαρξης ποὺ ἁγιάζει καὶ χαριτώνει τὸν ἄνθρωπο στὸν παρόντα κόσμο καὶ ἀνοίγει τὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητας. Ὁ Χριστιανὸς κοινωνώντας ἀποδέχεται τὸν τρόπο τῆς Ἐνσάρκωσης καὶ τὸν τρόπο τῆς Σταύρωσης τοῦ Θεανθρώπου. Καὶ τούτη ἡ ἀποδοχὴ σημαίνει πολλὰ γιὰ τὸν κοινωνικό του βίο, γιὰ τὴ στάση ποὺ κρατᾶ ἀπέναντι στὸ συνάνθρωπο, στὸν ἀδελφό, μὰ καὶ στὸν ἔχθρό του.

Ἡ Ἐνσάρκωση σημαίνει κένωση τοῦ ἑαυτοῦ. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος γίνεται ἄνθρωπος. Τούτη εἶναι ἡ μεγαλύτερη πράξη ταπείνωσης μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Καὶ ὁ πιστὸς καλεῖται μέσα στὴν καθημερινότητά του νὰ κενώσει καὶ ἐκεῖνος τὸν δικό του ἑαυτό· νὰ συναντήσει τὸ συνάνθρωπό του στὶς ἀδυναμίες του, στὶς ἀσθένειές του, στοὺς φόβους του, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνει ἕνα μ’ αὐτὸν. Δὲν δικαιοῦται ὁ πιστὸς ἄν θέλει νὰ ἀκολουθεῖ πραγματικὰ τὸ Χριστό, νὰ σταθεῖ ὑπεροπτικὰ ἀπέναντι στὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων. Ἀντιθέτως ὀφείλει νὰ κάνει τὸν πόνο καὶ τὴν ἀγωνία τοῦ κάθε ἀνθρώπου θέματα δικά του, αἰτίες προσευχῆς καὶ ἄσκησης, ὥστε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἐνεργήσει καὶ νὰ θεραπεύσει, νὰ παρηγορήσει, καὶ νὰ σώσει τὸν μπερδεμένο ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας.

Ἡ Σταύρωση μὲ τὴ σειρά της, σημαίνει θυσία γιὰ τὸν ἄλλον. Ὁ Σαρκωμένος Λόγος πεθαίνει ἀληθινὰ γιὰ νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος. Καὶ τούτη ἡ κάθοδος εἰς τὸν Ἅδη εἶναι ἐκείνη ποὺ καταπατᾶ τὸ διάβολο καὶ καταργεῖ τὸ θάνατο· εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς Ἀνάστασης καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Καὶ ὁ πιστὸς θέλοντας νὰ μὴ χωρισθεῖ ἀπὸ τὸν ἀγαπημένο Ἰησοῦ μετέχει μέσα στὴν ἱστορία στὸ θάνατο τοῦ Κυρίου του. Δὲν ἐνεργεῖ γιὰ νὰ κατανικήσει τοὺς ἀντιφρονοῦντες καὶ τοὺς ἐχθροὺς. Νεκρώνει τὸν ἐγωϊσμό του καὶ τὸ θέλημά του. Παλεύει ἐσωτερικὰ γιὰ νὰ ἀγαπήσει καὶ νὰ συγχωρέσει τοὺς πάντες. Γιὰ νὰ τοὺς ἀποκαλύψει μιὰ ἄλλη θεώρηση τῆς ζωῆς, ὅπου ἡ κακία καὶ τὰ πάθη δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ κυριαρχοῦν, ἄλλὰ ἡ ἀγαθότητα καὶ ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Ἀναστημένου.

Ἡ ταπείνωση τῆς Γεννήσεως καὶ τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου, ἔχουν ἐμπνεύσει τοὺς πιστοὺς καὶ στὴν παρούσα δοκιμασία ποὺ ὁλάκερη ἡ οἰκουμένη περνᾶ. Οἱ Ὁρθόδοξοι Χριστιανοὶ στὸ τόπο μας ἔχουν ἐπιδείξει στάση ταπεινὴ καὶ συγχωρητική. Στερήθηκαν τὰ πρώτιστα καὶ τὰ καίρια τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς, τὴ μυστηριακὴ ζωή, τὴν ἐκκλησιαστικὴ σύναξη, τὴν ἱεραποστολικὴ καὶ φιλανθρωπικὴ κίνηση πρὸς τὸν κόσμο. Δέχθηκαν σωρεία κατηγοριῶν καὶ διαβολῶν. Ἐστοχοποιήθηκαν καὶ λοιδωρήθηκαν ὅσο κανένας ἄλλος ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς ἐνημέρωσης. Κι ὅμως ἐκεῖνοι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν πολλῶν ὑπομένουν. Τηροῦν μέτρα γιὰ νὰ διασφαλιστεῖ ἡ ὑγεία, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴν ἐγκαταλειφθοῦν τὰ πρόσωπα σὲ παράλογους φόβους καὶ σὲ πονηροὺς λογισμοὺς. Στηρίζουν μὲ ἀγάπη ἔμπρακτα ἐκείνους ποὺ τὸ ἔχουν ἀνάγκη. Δὲν προκαλοῦν μὰ προσεύχονται γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, περιμένοντας τὴν εὐλογημένη ἐκείνη ὥρα, ποὺ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀρρώστια.

Ἡ κοσμική ἐπιστήμη ἐπιδιώκει νά ἑρμηνεύσει τό ὑπέρλογο πού ἐκφεύγει τῆς γνωστικῆς της δυνατότητος. Ὡστόσο στήν παροῦσα συγκυρία ἀποδεχόμενοι τό πείραμα καί τήν παρατήρηση, τίς μεθόδους τῆς ἐπιστήμης ἔχομε ἁπτό τό θαῦμα τῆς πίστεως. Ἀπό τίς ἀρχές Μαΐου ἕως τίς ἀρχές Νοεμβρίου ἐπί 25 Κυριακάς λειτούργησαν ἀκωλύτως οἱ 10.000 Ναοί στήν Ἑλληνική Ἐπικράτεια καί ἐτελέσθησαν περίπου 250.000 Θεῖες Λειτουργίες. Κατ’ ἐλάχιστον προσῆλθαν στά ἄχραντα μυστήρια 10 ἄτομα εἰς ἑκάστην, ἀμέσως συμπληρώνεται ὁ ἀριθμός τῶν 2.500.000 ἀνθρώπων πού μετέλαβον τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἐάν λοιπόν ἡ πανδημία διεσπείρετο διά τῆς Θ. Κοινωνίας θά ἔπρεπε νά ὑπάρχουν ἐκτός τῶν ἄλλων τουλάχιστον 2.000.000 κρούσματα στήν Χώρα μέ ὑπολογισμό ἐνδεικτικό, διότι κατά τίς 25 ἑβδομάδες τελέσθηκαν ἐκτός τῶν Κυριακῶν πάρα πολλές Θ. Λειτουργίες κατά τόν 15Αὔγουστο καί τίς μνήμες ἑορταζομένων Ἁγίων.

Ὅμως αὐτὴ ἡ ὑπεύθυνη στάση τῶν χριστιανῶν, ὀφείλεται καὶ διαμορφώνεται μέσα ἀπὸ τὴ μετοχή μας στὴ θεία Κοινωνία. Μεταλαμβάνοντας κενώνουμε τοὺς ἑαυτούς μας· μεταλαμβάνοντας ἀγαπᾶμε τὸν κόσμο· μεταλαμβάνοντας γινόμαστε συνετοί· μεταλαμβάνοντας γινόμαστε ὑπεύθυνοι· μεταλαμβάνοντας κατανικᾶμε τοὺς φόβους μας· μεταλαμβάνοντας συγχωροῦμε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἀδικοῦν· μεταλαμβάνοντας νοιαζόμαστε γιὰ τοὺς πειρασμούς τῶν ἄλλων· μεταλαμβάνοντας θυσιάζουμε ἀκόμα καὶ τὴν ἴδια μας τὴ ζωὴ γιὰ τοὺς ἀδελφοὺς μας.

Ἡ στέρηση τῆς θείας Κοινωνίας δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ ἀποδεχθοῦμε οἱ χριστιανοὶ ὡς λύση στὸ ὁποιοδήποτε πρόβλημα. Ὄχι ἀπὸ ἀπολυτότητα καὶ ἀπὸ πεῖσμα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν βιωματικὴ γνώση τῆς ἀλήθειας ποὺ μαρτυρᾶ ἐδῶ καὶ αἰῶνες, πὼς τὸ Ἅγιο Ποτήριο εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς κάνει χριστιανοὺς. Δὲν εἶναι ἡ ἀτομικὴ πίστη καὶ ἡ προσωπικὴ ἀρετή, τὰ στοιχεῖα τῆς χριστιανικῆς μας ταυτότητας. Εἶναι ἡ ἕνωσή μας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία λαμβάνει χώρα μέσα στὴν ἱστορία, μὲ τὴ θεία Μετάληψη. 

Ἡ στέρηση τῆς θείας Κοινωνίας μὲ τρόπο βίαιο καὶ στανικό δὲν διασφαλίζει οὔτε τὴν ὑγεία τῶν πολιτῶν, μὰ οὔτε καὶ τὴ συνοχὴ τῆς κοινωνίας. Γιατὶ ἀκόμα κι ἄν δὲν τὸ κατανοοῦμε οἱ Ἕλληνες οἱ σημερινοί, στὸ κέντρο τῆς συλλογικῆς μας συνοχῆς παραμένει νὰ ὑπάρχει τὸ ἅγιο Ποτήριο. Τοῦτο τὸ αἰσθανόμασταν πάντα κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῶν Χριστουγέννων, ὅταν οἱ ναοὶ μας κατακλύζονταν ἀπὸ πρόσωπα, ποὺ παρότι κατὰ τὸν ὑπόλοιπο χρόνο δὲν προσέρχονταν στὴ μυστηριακὴ ζωή, τὴ μέρα αὐτὴ δειλᾶ καὶ ἀμήχανα ἴσως, ὁδηγοῦσαν τὰ βήματά τους πρὸς τὴν θεία Κοινωνία. Αὐτοὶ μαρτυροῦν πὼς ὁ κοινὸς μας βίος συγκροτεῖται ἀκόμα ἐπὶ τῇ βάσῃ τοῦ ἱεροῦ καὶ τοῦ ἁγίου. Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου παραμένουν νὰ μᾶς ἑνώνουν. Καὶ μόνο ἑνωμένοι μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ μεταξύ μας θὰ μπορέσουμε νὰ περάσουμε καὶ τούτη τὴν κρίση.

Γι’ αὐτὸ ἀγαπητά μου παιδιά, ἂς ἀκούσομε καὶ σήμερα τὴν λειτουργικὴ προτροπή: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Ἂς ἀπολαύσουμε: «Ξενίας Δεσποτικῆς, καὶ ἀθανάτου τραπέζης, ἐν πενιχρῷ Σπηλαίῳ» (ἄς ἀπολαύσουμε δηλαδή, δεσποτικὴ φιλοξενία καὶ τράπεζα ἀθανασίας, ποὺ προσφέρεται σὲ ταπεινὸ σπήλαιο) ὅπως ὁ προεόρτιος ὕμνος ἀναγγέλλει. Ἂς μεταλάβουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ γιορτάσουμε Χριστούγεννα, γιὰ νὰ ζήσουμε καὶ νὰ κατανικήσουμε κι ἐμεῖς τὸ φόβο, τὴν ἀσθένεια καὶ τὸ θάνατο. Γιὰ νὰ ἀνοιχτοῦμε στὴν ἀλήθεια, στὴν ἐλευθερία καὶ τὴ ζωή.

                                                               

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

 

Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

Μήνυμα επί τη Εορτή των Χριστουγέννων του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας κ.Γαβριήλ :

Μήνυμα για την Εορτή των Χριστουγέννων 2020 του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας κ. Γαβριήλ

«Οὕτως ὁ Θεός Λόγος οἰκειοῦται τῆς τοῦ δούλου μορφῆς τήν εὐτέλειαν, καί Θεός ὑπάρχων, ἄνθρωπος ἠθέλησεν ὀνομάζεσθαι».
(Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Περί τῆς τοῦ Κυρίου ἐνανθρωπήσεως, PG75, 1469D-1472A).

Η Γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την Υπεραγία Θεοτόκο αποτελεί την επιφανέστερη απόδειξη της άπειρης αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, αλλά και κορυφαία έκφραση του απύθμενου θείου ελέους. Ο Θεός ο άναρχος και αιώνιος, ο Παντοδύναμος και Παντοκράτωρ κενώνεται, ταπεινώνεται και ενδύεται την ευτελή ανθρώπινη σάρκα. Ο Δημιουργός γίνεται δημιούργημα και ο Κτίστης κτίσμα. Λαμβάνει «δούλου μορφή» (Φιλ. β΄, 7), γίνεται δηλαδή άνθρωπος και περιστέλλει τη θεϊκή Του δόξα, χωρίς να παύσει να είναι Θεός.

Το γεγονός της Σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού ξεπερνά την ανθρώπινη λογική. Κατά τον απόστολο των εθνών Παύλο αποτελεί «μέγα της ευσεβείας μυστήριον» (Α΄Τιμ. γ’, 16) και ως μυστήριο δεν μπορεί να εξηγηθεί από την πεπερασμένη ανθρώπινη διάνοια. Ερμηνεύεται μόνο βιωματικά, μόνο λειτουργικά, μόνο αγιοπνευματικά. Φανερώνεται σε αυτούς πού θέλουν να συναντήσουν τον Θεό, να ζήσουν και να κοινωνήσουν μαζί Του. Αποκαλύπτεται στους μετανοημένους αμαρτωλούς, στους ταπεινούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους, διότι η ενανθρώπιση του Θεού αρχίζει και τελειώνει με την ταπείνωση.

Τα φετινά Χριστούγεννα έχουν βεβαίως μία ιδιαιτερότητα. Ἡ πανδημία του κορωνοιού εισήλθε για τα καλά στη ζωή μας, σπέρνοντας τον φόβο και τον πανικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Προκάλεσε θλίψη και αβεβαιότητα, ενώ ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό την πνευματική μας ρηχότητα.

Η ζωή μας άλλαξε και τέθηκε υπό περιορισμούς. Άνθρωποι απομονώθηκαν, αποξενώθηκαν. Σχέσεις επαναπροσδιορίσθηκαν και οικογένειες δοκίμασαν τις αντοχές τους. Η αλήθεια πολλές φορές στρεβλώθηκε και αλλοιώθηκε, ενώ προβλήθηκαν θέσεις που εξυπηρετούσαν αλλότρια συμφέροντα.

Η μόνη, ωστόσο, αλήθεια που δεν μπορεί να αλλοιωθεί είναι η Γέννηση του Χριστού μας. Ο Χριστός μας γεννάται σήμερα και γίνεται άνθρωπος για εμάς. Δίχως διακρίσεις και περιορισμούς.

Γεννάται για εσένα, για εμένα και για όλους τους λαούς της γης. Γεννάται όπου υπάρχει απλότητα, όπου υπάρχει ταπείνωση και αγάπη.

Η αγάπη είναι που κενώνει τον Θεό και Τον κάνει να χωρά παντού. Μέσα στο σώμα της Παναγίας, μέσα στην ταπεινή φάτνη, μέσα στο Άγιο Ποτήριο χωρά όλος ο Θεός.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ονομάζει τα Χριστούγεννα εορτή «της αναπλάσεως» (PG36, 36A). Η Εκκλησία μάς καλεί όλους να συμμετάσχουμε σε αυτό το μεγάλο πανηγύρι. Μας καλεί να συμμετάσχουμε πνευματικά στο μυστήριο των Χριστουγέννων, στο μυστήριο της Αποκάλυψης της αληθινής Αγάπης, που τροφοδοτεί, αναπλάθει και εμπνέει την ανθρώπινη ζωή.

Χωρίς Χριστό δεν υπάρχουν Χριστούγεννα. Χωρίς Χριστό δεν μπορεί να υπάρξει ανθρωπιά∙ δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη θυσιαστική προς τον πλησίον∙ Χωρίς Χριστό δεν μπορεί να ξεπεραστεί η μοναξιά, δεν μπορεί να νικηθεί ο φόβος του πόνου και του θανάτου. Με τον Χριστό είναι ζωντανή η ελπίδα! «Χριστός Γεννάται δοξάσατε»!

Ο Μητροπολίτης Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου και Χαλκηδόνος

 ΓΑΒΡΙΗΛ

Μήνυμα για την Εορτή των Χριστουγέννων 2020 του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας κ. Γαβριήλ

•••

 Διαβάστε τα μηνύματα τους:

• Μήνυμα της Α.Θ.Π. Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου επί τοις Χριστουγέννοις 2020

• Μήνυμα της Α.Θ.Μ Του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου επί τοις Χριστουγέννοις 2020

• Μήνυμα Χριστουγέννων της Α.Θ.Μ Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου

• Μήνυμα Πατριάρχη Αντιοχείας κ.κ. Ιωάννη Ι΄ επί τη εορτή των Χριστουγέννων 2020

• Εγκύκλιος του σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρου επί τη εορτή των Χριστουγέννων 

• Αρχιεπισκόπος Κρήτης: Μήνυμα κ.κ. Ειρηναίου επί τη Εορτή των Χριστουγέννων 2020

• Μήνυμα επί την Εορτή των Χριστουγέννων 2020 από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κ. Μακάριο

• Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς: Ποιμαντορική Εγκύκλιος επί τη Εορτή των Χριστουγέννων 2020

• Μήνυμα για την Εορτή των Χριστουγέννων 2020 του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας κ. Γαβριήλ

• Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος : Εγκύκλιος επί τη Εορτή των Χριστουγέννων 2020