Δημοσιεύθηκε: Πέμπτη 22 / 10 / 2020 , 12:28 από
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Ἰταλίας καί Μελίτης, μετά τῆς κατ΄ἄνθρωπον θλίψεως, ἀγγέλλει εἰς τό χριστώνυμον ποίμνιον ὅτι σήμερον, Παρασκευήν, 16ην Ὀκτωβρίου 2020, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ποιμενάρχης ἡμῶν, Μητροπολίτης κυρός Γεννάδιος.
Πατριαρχικός Ἐπίτροπος ὡρίσθη ὑπό τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κέντρου ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἰσπανίας καί Πορτογαλλίας κύριος Πολύκαρπος.
Κύριος ὁ Θεός ἀναπαύσαι τήν ψυχήν τοῦ πολυκλαύστου Ποιμενάρχου ἡμῶν, ἡ δέ μνήμη αὐτοῦ εἴη αἰωνία καί ἀγήρως.
Βιογραφικό του κυρού Γενναδίου
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἰταλίας καί Μελίτης, ὑπέρτιμος καί ἔξαρχος Νοτίου Εὐρώπης, κ. Γεννάδιος (κατά κόσμον Τσαμπίκος Ζερβός), ἐγεννήθη εἰς Κρεμαστήν Ρόδου τήν 8ην Ἰουλίου 1937. Τά ἐγκύκλια γράμματα διήκουσεν εἰς τήν Δημοτικήν Σχολήν τῆς γενέτειρας αὐτοῦ, ἐσυνέχισεν εἰς τήν Πατμιάδα Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν, ἐσπούδασε καί τήν ἱεράν ἐπιστήμην ἐν τῇ κατά Χάλκην Ἱερᾷ Θεολογικῇ Σχολῇ.
Ἐχειροτονήθη Διάκονος τήν 16ην Ἀπριλίου 1960, ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Ρόδου κυροῦ Σπυρίδωνος εἰς τὴν Ἱεράν Μονὴν Ἁγίας Τριάδος Χάλκης καὶ μὲ τὸν βαθμὸν αὐτὸν ἀπεστάλη ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου εἰς Νεάπολιν τῆς Ἰταλίας. Ὑπηρέτησε μεταξύ τῶν ἐτῶν 1961-1996 ὡς Διάκονος, Πρεσβύτερος καί Ἐπίσκοπος ἐν τῇ ἱστορικῇ ἐκκλησίᾳ τῶν Ἁγίων Πέτρου καί Παύλου τῆς Ἀδελφότητος τῶν Ἑλλήνων τῷ Ἔθνει ἐν Νεαπόλει.
Συνεπλήρωσε τάς σπουδάς του εἰς τό Πανεπιστήμιον Νεαπόλεως, παρακολουθήσας Κοινωνιολογίαν καί Ψυχολογίαν, καθώς καί εἰς τήν Ποντηφικήν Θεολογικήν Σχολήν Νοτίου Ἰταλίας, ἔνθα ἀνεκηρύχθη Διδάκτωρ Θεολογίας (Δεκέμβριος 1970). Τὸ θέμα τῆς διδακτορικῆς ἐργασίας του εἰς τὴν Ἰταλικὴν γλῶσσαν, «Ἡ προσφορὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διά τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν», ἀποτελεῖ τὸ πρῶτον ἱστορικὸν πόνημα γραφὲν εἰς τὸ κέντρον τοῦ Ρ.καθολικισμοῦ ὑπὸ Ἕλληνος Ὀρθοδόξου κληρικοῦ μετά ἀπὸ αἰῶνας, σχετικά μὲ τὴν προσφοράν καὶ τὸν ρόλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τόν Μάρτιον τοῦ 1999 ἀνεκηρύχθη Διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τό θέμα τῆς διατριβῆς του: «Οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι τῆς Καμπανίας ἀπό τῆς Ἁλώσεως μέχρι τῆς ἑνώσεως τῆς Ἰταλίας καί τοῦ Γκαριμπάλδη» εἶναι ἑξαίρετον καί πολύτιμον ἔργον διὰ τούς ἀγῶνας τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἰς τὴν Μεγάλην Ἑλλάδα. Ἐδίδαξεν, ἐπί μίαν δεκαετίαν, Πατερικήν Θεολογίαν εἰς τό Πανεπιστημιακόν Ἰνστιτοῦτον τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἐν Βάρῃ.
Κατὰ τὸ διάστημα τῆς πεντηκονταετοῦς διακονίας του εἰς Ἰταλίαν ἀνέπτυξεν ἀξιόλογον καί ἀξιοθαύμαστον ἐκκλησιαστικόν, πνευματικόν καί κοινωνικόν ἔργον, τό ὁποῖον ὑπῆρξεν αἰτία ὅπως τιμηθῇ ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὑπὸ τῆς Ἰταλικῆς Δημοκρατίας μέ τό λαμπρότατον παράσημον τοῦ Ἀνωτέρου Ταξιάρχου, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὑπὸ τοῦ Δήμου Ρόδου μέ τό Χρυσοῦν Μετάλλιον τῆς Πόλεως, λόγῳ καί τῆς μεγάλης προσφορᾶς του πρός τούς Ροδίους καί Δωδεκανησίους φοιτητάς, καί γενικῶς πρός τούς ὁμογενεῖς σπουδαστάς. Ὡσαύτως, ἐτιμήθη μέ τόν Χρυσοῦν Σταυρόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, συνωδεύσας τά ἱερά Λείψανα τοῦ Ἁγίου, ἀπό Ἰταλίας εἰς Θεσσαλονίκην, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἔλαβεν ἐνεργὸν μέρος εἰς πολλά ἐπιστημονικά συνέδρια καί ἐκκλησιαστικάς ἀποστολάς καί ἐκδηλώσεις ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας.
Τήν 26ην Νοεμβρίου 1970, προτάσει τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἐξελέγη παμψηφεί Ἐπίσκοπος Κρατείας, Βοηθὸς τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Αὐστρίας καὶ Ἐξάρχου Ἰταλίας κυροῦ Χρυσοστόμου, πρῶτος Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος εἰς Ἰταλίαν ὕστερα ἀπὸ 275 ἔτη καὶ, μάλιστα, διὰ πρώτην φοράν ἐχειροτονήθη Ὀρθόδοξος κληρικὸς μὲ τὸν βαθμὸν αὐτὸν εἰς Ἰταλικὸν ἔδαφος, παρουσίᾳ ἐκπροσώπων τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς Ἰταλίας.
Τήν 26ην Αὐγούστου 1996 ἐξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Ἰταλίας, ἐνθρονισθείς εἰς τόν ἱστορικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας τήν 27ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους. Ἳδρυσε 65 περίπου νέας ἐνορίας καὶ κατὰ τὰ ἔτη τῆς ποιμαντορίας του προσῆλθον εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως νέαι ἐνορίαι, νέοι κληρικοί, ἔλαβον ὑπόστασιν καὶ ἰσχὺν αἱ ἀνεπισήμως ἱδρυθεῖσαι ἐνορίαι Βολωνίας, Παδούης, Πάρμας καὶ Περούτζιας διὰ τῆς ἐγκαταστάσεως μονίμων κληρικῶν καί τελέσεως παςῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀκολουθιῶν. Ἵδρυσε πέντε νέας μονάς, ἐπανασύστησε τήν «Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν ἐν Βενετίᾳ Ἑλληνίδων Εὐγενῶν Μοναχῶν» καὶ ἐστερέωσεν αὐτὴν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως μὲ τὴν λατρείαν καὶ τάς πνευματικάς συναντήσεις. Κατώρθωσε δέ, ὅλως ἰδιαιτέρως, χάρις, ἀφ’ ἑνὸς μέν, εἰς τάς ἀόκνους καὶ φρονίμους ἐνεργείας του νά πραγματοποιήσῃ τὴν Intesa (Συμφωνίαν) μεταξὺ τοῦ Ἰταλικοῦ Κράτους καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀφ’ ἑτέρου δέ, χάρις εἰς τὴν στενὴν αὐτοῦ συνεργασίαν μετὰ τοῦ Ποντηφικοῦ Συμβουλίου καὶ τοῦ Βικαριάτου, ἀλλὰ καὶ χάρις εἰς τὴν συνεχῆ καί συνετὴν παρακολούθησιν τοῦ ὅλου θέματος, νά ἐπιτύχῃ τὴν ἀπόκτησιν τῆς μεγαλοπρεποῦς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος, ἀκριβῶς εἰς τὸ κέντρον τῶν ἀρχαιοτήτων τῆς Ρώμης (Μάϊος 2004).
Ἀνεγέννησε τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὸ κέντρον τοῦ Ρ.καθολικισμοῦ καὶ, διὰ τῶν συνεχῶν καὶ σπουδαίων ποιμαντορικῶν περιοδειῶν του, ἀπὸ τὴν μίαν πλευράν διδάσκει εἰς τάς καρδίας τοῦ λαοῦ τὴν Οἰκουμενικότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὥστε νά γίνῃ τοῦτο συνείδησις καὶ βίωμα αὐτοῦ, ἀπὸ τὴν ἄλλην δὲ ἡ ἐκκλησιαστικὴ αὐτὴ ἐπαρχία τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας νά ἀπολαμβάνει κύρους καὶ παρρησίας, πνευματικῆς καὶ κοινωνικῆς ἰσχύος εἰς τάς συντηρητικάς καὶ παραδοσιακάς ρωμαιοκαθολικάς χώρας τῆς Ἰταλίας καὶ Μελίτης.
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατά τὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν ἱστορικὴν Ἐκκλησίαν καὶ Ἀδελφότητα τῶν Ἁγίων Πέτρου καὶ Παύλου τῶν Ἑλλήνων τῷ Ἔθνει, εἰς Νεάπολιν Ἰταλίας (Ὀκτώβριος 2007), εἶπε τὰ κατωτέρω, ἀναφερόμενος πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ἰταλίας καὶ Μελίτης κ. Γεννάδιον: «… μετὰ πλείστης ἀγάπης καὶ πιστότητος πρὸς τὴν Μητέραν Ἐκκλησίαν καὶ γνησίου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, ἐργάζεσθε ἐπὶ πλεῖστα ἔτη ἱεραποστολικῶς εἰς τὸ ποίμνιον ὑμῶν, διακρινόμενος διὰ τὰ πολλὰ καὶ ποικίλα χαρίσματα τὰ ὁποῖα κοσμοῦν τὴν προσωπικότητα τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, μεγαλύτερα τῶν ὁποίων εἶναι τὸ ταπεινὸν καὶ μειλίχιον, τὸ ἤρεμον καὶ τὸ πρᾶον τοῦ χαρακτῆρος ὑμῶν, ἀλλὰ τὸ μεῖζον πάντων εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πιστότης ὑμῶν πρὸς τὴν Μητέραν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸν ὑμῶν φρόνημα, τὸ ὁποῖον τιμᾶτε καὶ διὰ τὸ ὁποῖον τιμῶμεν ὑμᾶς».
