Αυτό συνέβη και στην Γεωργία Γεωργιάδου, η οποία μετά την αποφοίτησή της, από τις Καλογριές, αναγκάστηκε να αφήσει πίσω της τα όνειρα για σπουδές στην Γαλλία και να παντρευτεί ένα άνδρα που δεν ήθελε, αλλά έπρεπε. Ο πατέρας της την πάντρεψε με ένα άτομο που δεν ταίριαζαν καθόλου και στο τέλος, τράβηξαν διαφορετικούς δρόμους.

Η δική της ιστορία, που τελικά δεν είχε happy end, την ώθησε να δημιουργήσει το δικό της γραφείο γνωριμιών, ώστε να δώσει μία «Τυχερή Ευκαιρία» σε αυτούς που ψάχνουν το άλλο τους μισό. Η κ. Γεωργιάδου μιλά στον REPORTER, με ευκαιρία των πενήντα χρόνων ύπαρξης του γραφείου της και θυμάται πώς κατάφερε να δημιουργήσει αυτό το γραφείο, την ίδρυση της δικής της εφημερίδας αλλά και τα περιστατικά που έμειναν χαραγμένα στο μυαλό της.

Ο γάμος με τον λάθος άνθρωπο και τα όνειρα που έσβησαν
«Όταν τελείωσα από το σχολείο στις Καλόγριες, ήθελα να σπουδάσω γαλλικά, αλλά δεν υπήρχαν στην Κύπρο πανεπιστήμια και έπρεπε να πάω Γαλλία. Δυστυχώς ο πατέρας μου δεν είχε τη δυνατότητα να με στείλει. Ήταν και μεγαλωμένος με την άποψη ότι δεν χρειάζονται στη γυναίκα γράμματα, ότι είναι μόνο για να παντρευτεί και να κάνει μωρά και ο άντρας να φέρνει ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι.

Παρόλο που είχα πάρα πολλές προτάσεις, η μοίρα με έριξε σε ένα άτομο, με το οποίο δεν ταιριάζαμε καθόλου και έπρεπε να βρω και εγώ αμέσως δουλειά. Όταν έμεινα έγκυος, έπρεπε να βρω μία δουλειά με λίγες ώρες. Έτσι, ξεκίνησα με πωλήσεις.

Ήταν η εποχή που μόλις ήρθε στην Κύπρο η Tupperware και ξεκίνησα δουλειά εκεί. Κάναμε επιδείξεις με πολλά άτομα. Οι κοπέλες, που έρχονταν στις επιδείξεις, επειδή με εμπιστεύονταν, με ρωτούσαν “Γιωργούλλα μου έχεις καμιά καλή κορούδα για το γιο μου;” ή “κανένα καλό κοπέλλι για την κορούδα μου;”.

Εγώ είχα πόνο στην καρδιά λόγω της δικής μου κατάστασης, που δεν ήταν κάτι που μου ταίριαζε και προσπαθούσα να βοηθήσω όσον το δυνατό περισσότερο μπορούσα. Τα πράγματα πετυχαίναν και ο ένας το έλεγε στον άλλο και μετά σε άλλο και άρχισαν οι κοπέλες να με αναζητούν. Με παρακαλούσαν να πάω σπίτι τους για να τους κάνω παρουσίαση, για να μπορέσουν να με πλησιάσουν και να μου ζητήσουν να μεσολαβήσω για το παιδί τους ή για εκείνες.

Η δουλειά μου άρχισε να γίνεται περισσότερη και δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω σε αυτά που μου ζητούσαν, επειδή κινούμουν μόνο μέσα στη Λεμεσό. Υπήρχαν άτομα που επικοινωνούσαν μαζί μου και από άλλες πόλεις. Τότε είπα ότι έπρεπε να το κάνω ως γραφείο, για να μπορώ να βάλω αγγελίες. Από το 1970 ξεκίνησε το γραφείο μου να λειτουργεί και αυτό έγινε από τον κόσμο, αυτός με έσπρωξε σε αυτό το δρόμο, επειδή έβλεπε ότι το έκανα με την ψυχή μου αυτό το πράγμα και πετύχαινα.

Η ίδρυση του γραφείου, η δική της εφημερίδα και οι εκπομπές στο ραδιόφωνο
«Με πολλά βάσανα ξεκίνησα το γραφείο μου, επειδή εκείνο τον καιρό, η κοινωνία ήταν πιο κλειστή. Έτσι, το γραφείο μου δεν ήταν μόνο γνωριμιών, ήταν και κτηματομεσιτικό και εξεύρεσης εργασίας. Κι αυτό, για να μπορεί να μπαίνει ο κόσμος και να μην ντρέπεται.

Αλλά εγώ είχα ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα, καθώς δεν μπορούσα να βάζω καθημερινά αγγελία στις δύο μεγάλες εφημερίδες που υπήρχαν τότε. Ο μισθός μου ήταν 20 λίρες τη μέρα και τις 18 τις έδινα για μία ημερήσια αγγελία, μικρή των 25 λέξεων, στις δύο εφημερίδες. Έτσι, μου έμεναν δύο λίρες και δεν μπορούσα να βρω άτομα, για να δουλεύουν μαζί μου.

Σκέφτηκα “γιατί να μην υπάρχει ένα έντυπο, έστω και μηνιαίο, για να μπαίνουν μόνο οι διάφορες μικρές αγγελίες, που όπως εγώ έχω ανάγκες, έχει και κάποιος άλλος;“. Έτσι, ξεκίνησα και ίδρυσα την πρώτη εφημερίδα για αυτό το σκοπό, την “Τυχερή Ευκαιρία”, που είναι και το όνομα του γραφείου. Ήταν κοινωνική και εμπορική εφημερίδα.

Όταν βγήκε, είχε κάνει τόσο μπαμ, επειδή ήταν δωρεάν και με εντολή να την δίνουν σε όποιο άτομο πήγαινε να αγοράσει εφημερίδα και οποιοδήποτε έντυπο, ως διαφημιστικό. Εγώ δεν είχα τις χιλιάδες πίσω μου να κάνω διαφημίσεις στην τηλεόραση ή στο ράδιο. Έκανα κάποιες εκδόσεις και έβαζα αγγελίες και για τους κτηματομεσίτες, αλλά και αυτούς που είχαν μάντρες αυτοκινήτων, επειδή δεν ήξεραν τις μικρές αγγελίες. Όλα, όμως, τα πλήρωνα εγώ.

Κάποια στιγμή έτρεχα μόνη μου, έκανα μέχρι και σελίδωση. Ήταν δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία η σελίδωση μίας εφημερίδας και κάποια στιγμή δεν μπορούσα να το προχωρήσω, επειδή έτρεχα μέρα-νύχτα. Δεν μπορούσα να ήμουν εκτός γραφείου, αφού για αυτό τον σκοπό ίδρυσα την εφημερίδα. Αναγκάστηκα να την σταματήσω, αλλά ο κόσμος αναζητούσε την εφημερίδα μου και τότε, η κοπέλα που δούλευε για εμένα στη Λευκωσία, αποφάσισε με την οικογένειά της να κάνουν τις “Χρυσές Ευκαιρίες”. Ήταν ένα παρόμοιο όνομα, για να μην μπερδευτεί ο κόσμος.

Ήταν μεγάλος ο αγώνας. Για να προωθήσω το γραφείο, έτρεχα και έκανα και εκπομπές στο ραδιόφωνο, στη Λευκωσία, στην Πάφο και στην Λάρνακα. Έκανα από δύο εκπομπές, όλα δωρεάν. Μία εκπομπή κοινωνικά θέματα και ένα ραδιοπαιχνίδι, που έπρεπε να πηγαίνω στα καταστήματα και να παίρνω δώρα για να τα δίνω στο κοινό. Πολλοί αγώνες για να μπορέσω να κρατήσω το γραφείο σε ψηλό επίπεδο.

Ξέρω και νιώθω ότι ήθελα να κάνω κάτι σοβαρό, πάνω σε αυτό το θέμα που εμένα με πόνεσε τόσο πολύ. Τη χαρά μου την παίρνω από τα άτομα που τους δίνω και θα αγωνίζομαι μέχρι την τελευταία μου πνοή. Όσο είμαι ζωντανή θα το κάνω».

Ο ευγενικός κύριος που ζητούσε νύφη στα 76
«Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μου έμειναν στο μυαλό. Στο γραφείο ήρθαν περιπτώσεις ατόμων που είχαν κάποιο πρόβλημα, και εγώ φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσα να τους εξυπηρετήσω, επειδή ήθελα άτομο που να μπορώ να το ταιριάξω με άλλο άτομο που είχε τις ίδιες ιδιαιτερότητες. Όμως, επειδή βάζω πάντα τη βοήθεια του Θεού και είναι η ευχή μου να μπορώ να εξυπηρετώ κάποιο, βρήκαμε και χωρίς πολλές δυσκολίες. Φυσικά, υπάρχουν και άτομα τα οποία μπορεί να αγωνιζόμαστε για πολύ καιρό, μέχρι να βρούμε την κατάλληλη περίπτωση για να ταιριάξουν.

Μία περίπτωση που θυμάμαι είναι ένας κύριος 76 ετών, που ήρθε από τη Λευκωσία και μου είπε “κ. Γεωργία εγώ είμαι μεγάλος. Ήρθα να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου. Αν βρούμε και προχωρήσουμε καλώς, αν δεν βρούμε δεν θέλω να στεναχωρηθείς. Το καταλαβαίνω και ό,τι θέλει ο Θεός. Αν θέλει να μου στείλει κάτι, για να πορευτώ με όσα χρόνια μου μείναν, καλώς”.

Και για αυτό το άτομο βρήκαμε πολύ σύντομα άτομο και σε μικρότερη ηλικία και το άξιζε. Δεν είδα άτομο, μέχρι σήμερα, που να έχει την ευγένεια και την λεπτότητα εκείνου του ατόμου. Εάν η Κύπρος είχε έστω και ένα τρίτο του πληθυσμού με αυτή τη λεπτότητα και αυτή την ευγένεια, η Κύπρος θα ήταν πολύ διαφορετική.

Υπήρχαν άτομα που βρήκαν το ταίρι τους από το πρώτο άτομο, υπήρχαν άτομα που κάναμε προσπάθειες και προσπάθειες. Όταν ζητούμε εφικτά πράγματα και όταν ξέρουμε τι θέλουμε, βρίσκουμε».

Πώς γίνεται η διαδικασία
«Κανένας δεν βάζει αγγελία. Εγώ κάνω τη διαδικασία. Όταν υπάρχει ένα άτομο που ενδιαφέρεται, κλείνουμε ένα ραντεβού και συναντιόμαστε προσωπικά. Εκεί του εξηγώ όλα όσα κάνουμε.

Αφού το αποφασίσει θα συμπληρωθούν δύο έντυπα. Στο ένα, αναγράφονται τα στοιχεία του και για τι ενδιαφέρεται, ώστε να ξέρω κι εγώ πως να δουλέψω και που να ψάξω. Το δεύτερο έντυπο είναι η εντολή που παίρνω από κάθε άτομο, ότι είναι με τη δική του συγκατάθεση που γίνονται αυτές οι γνωριμίες. Επειδή είναι μία πολύ λεπτής φύσεως κατάσταση, χρειάζονται αυτές οι μεταχειρίσεις.

Εκείνη τη στιγμή βλέπουμε μαζί τι περιπτώσεις υπάρχουν στο γραφείο. Αν υπάρχουν περιπτώσεις που να συμπίπτουν με τα ζητούμενά τους, τότε ενημερώνω και το άλλο άτομο και αν μου πουν ότι ενδιαφέρονται για να προχωρήσουμε σε γνωριμία. Παίρνω έγκριση και τότε τους δίνω τα στοιχεία του άλλου ατόμου για να μπορέσουν να κλείσουν ραντεβού. Μετά πρέπει να με πάρουν τηλέφωνο, ο καθένας μόνος του, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε και να συζητήσουμε πως είδε την περίπτωση αυτή και να ξέρω πως προχωρώ. Μπορεί ένας από τους δύο να μου πει “ναι είναι καλός/καλή, αλλά όχι αυτό που ψάχνω”.

Έχουν το δικαίωμα να δούμε όσες περιπτώσεις χρειαστεί και όσος χρόνος χρειαστεί μέχρι να βρούμε το κατάλληλο άτομο. Τους δίνω περιθώριο μέχρι και τρία χρόνια. Έχω παντρέψει από 18 χρόνων μέχρι 76».

Πηγή:reporter.com.cy