Η πανδημία του κοροναϊού αναγκάζει τα παιδιά της Ινδίας να εγκαταλείψουν το σχολείο και σε αγροκτήματα και εργοστάσια για να εργαστούν, επιδεινώνοντας ένα πρόβλημα παιδικής εργασίας που ήταν ήδη ένα από τα πιο τρομερά στον κόσμο.

Η δεκαέξιχρονη Maheshwari Munkalapally και η 15χρονη αδερφή της σταμάτησαν να παρακολουθούν μαθήματα όταν σχεδόν ολόκληρη η οικονομία σταμάτησε κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου κλειδώματος του κόσμου. Η μητέρα και η μεγαλύτερη αδερφή της Munkalapally έχασαν τη δουλειά τους ως υπηρέτριες στο Χαϊντεραμπάντ, την πρωτεύουσα της νότιας Ινδίας, της Telangana. Τα νεότερα κορίτσια, που ζούσαν με τη γιαγιά τους σε ένα κοντινό χωριό, αναγκάστηκαν να γίνουν αγροκτήματα μαζί με τη μητέρα τους, για να επιβιώσουν.

«Η εργασία κάτω από τον ήλιο ήταν δύσκολη καθώς δεν είχαμε συνηθίσει ποτέ», είπε ο Munkalapally. “Αλλά πρέπει να εργαστούμε τουλάχιστον για να αγοράσουμε ρύζι και άλλα είδη παντοπωλείου.”

Είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί ο αριθμός των παιδιών που έχουν πληγεί από τότε που ξέσπασε η πανδημία, αλλά ομάδες της κοινωνίας των πολιτών διασώζουν περισσότερα από αυτά από την καταναγκαστική εργασία και προειδοποιούν ότι πολλές άλλες υποχρεώνονται να εργαστούν σε πόλεις λόγω της έλλειψης εργατικού δυναμικού εκεί.

Ακόμα και πριν από το ξέσπασμα, η Ινδία αγωνίστηκε να κρατήσει τα παιδιά στο σχολείο. Μια μελέτη του 2018 από την DHL International GmBH υπολόγισε ότι περισσότερα από 56 εκατομμύρια παιδιά ήταν εκτός σχολείου στην Ινδία – υπερδιπλασιάζουν τον συνδυασμένο αριθμό σε ολόκληρο το Μπαγκλαντές, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη και το Βιετνάμ. Το κόστος για την οικονομία της Ινδίας, από την άποψη της χαμένης παραγωγικότητας, εκτιμήθηκε σε 6,79 δισεκατομμύρια δολάρια, ή 0,3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.

Από αυτά τα παιδιά που δεν είναι σχολικά, 10,1 εκατομμύρια εργάζονται, είτε ως «κύριος εργαζόμενος» είτε ως «περιθωριακός εργαζόμενος», σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας.

Παγκόσμια τάση

Η παγκόσμια παιδική εργασία μειώνεται σταδιακά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αλλά η πανδημία Covid-19 απειλεί να αντιστρέψει αυτήν την τάση, σύμφωνα με τη ΔΟΕ. Μόνο 60 εκατομμύρια άνθρωποι αναμένεται να πέσουν στη φτώχεια μόνο φέτος, και αυτό αναγκάζει αναπόφευκτα τις οικογένειες να στείλουν τα παιδιά έξω στη δουλειά. Μια κοινή έκθεση της ΔΟΕ και του Ταμείου για τα Παιδιά των Ηνωμένων Εθνών εκτιμά ότι η αύξηση της φτώχειας κατά 1 εκατοστιαία μονάδα οδηγεί σε αύξηση τουλάχιστον 0,7 εκατοστιαίων μονάδων στην παιδική εργασία.

Η Ινδονησία, το τέταρτο πολυπληθέστερο έθνος στον κόσμο, είναι μια άλλη χώρα που θα βλέπει μεγάλο αριθμό παιδιών από ευάλωτες οικογένειες να εγκαταλείπουν το σχολείο και στο εργατικό δυναμικό. Η ΔΟΕ εκτιμά ότι περίπου 11 εκατομμύρια κινδυνεύουν να αξιοποιηθούν ως παιδικοί εργάτες υπό τις τρέχουσες συνθήκες, ειδικά στα λιγότερο αναπτυγμένα ανατολικά μέρη της χώρας, όπως τα νησιά Sulawesi, η Νούσα Τενγκάρα και η Παπούα.

Οικονομική απώλεια

Στην Ινδία, που φιλοξενεί περισσότερους νέους από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, αυτή η χαμένη γενιά παιδιών θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ασίας: χαμηλότερη παραγωγικότητα και αποδοτικό δυναμικό, μη πραγματοποιημένα φορολογικά έσοδα, αυξημένα επίπεδα φτώχειας και πίεση για περισσότερη κυβέρνηση φυλλάδια.

«Ακόμη και πριν από την πανδημία, ο αριθμός των παιδιών που δεν είχαν σχολείο στην Ινδία και στην παιδική εργασία ήταν υψηλός», δήλωσε η Ramya Subrahmanian, επικεφαλής της έρευνας για τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών στο Unicef-Innocenti στη Φλωρεντία της Ιταλίας. “Ένα ακόμη μεγαλύτερο ζήτημα θα είναι για εκείνα τα παιδιά που πρόκειται να εισέλθουν στο σχολείο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Εάν αυτά τα παιδιά αντιμετωπίσουν καθυστερήσεις στην είσοδο στο σχολείο, μπορεί να υπάρχει αύξηση του αριθμού των παιδιών που δεν έχουν εγγραφεί ποτέ, κάτι που με τη σειρά του θα μπορούσε να ωθήσει το παιδί αριθμοί εργασίας. “

Το ινδικό σύνταγμα παρέχει δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά στην ηλικιακή ομάδα των έξι έως 14 ετών ως θεμελιώδες δικαίωμα. Ενώ η Munkalapally και η αδερφή της δεν καλύπτονται πλέον από αυτήν λόγω της ηλικίας τους, προστατεύονται από τον τοπικό νόμο για την παιδική εργασία, ο οποίος απαγορεύει την απασχόληση εφήβων ηλικίας 14 έως 18 ετών από την εργασία σε επικίνδυνα ή επικίνδυνα επαγγέλματα. Ο ίδιος νόμος απαγορεύει τα παιδιά κάτω των 14 ετών σε οποιαδήποτε μορφή επαγγέλματος εκτός από παιδικό καλλιτέχνη ή σε οικογενειακή επιχείρηση.

Καταναγκαστική εργασία

«Σε επίπεδο νοικοκυριού, είναι δύσκολο να διακρίνουμε αν εμπλέκονται παιδιά ή όχι», λέει ο Dheeraj, διευθυντής προγράμματος στο Praxis: Institute for Partatory Practices, που χρησιμοποιεί μόνο ένα όνομα. Οι θέσεις εργασίας μπορεί να εξακολουθούν να είναι επικίνδυνες και αντίθετες με το νόμο – επιχειρήσεις μικρής κλίμακας, όπως η κατασκευή σπιρτόκουτων μπορούν να λειτουργούν από το σπίτι – αλλά η δυσκολία στον εντοπισμό τέτοιας εργασίας αφήνει τα παιδιά ανοιχτά στην εκμετάλλευση.

Η δεσμευμένη εργασία, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να εργαστούν για τους πιστωτές για να εξοφλήσουν τα δάνεια τους, είναι ένας άλλος δρόμος όπου οι οικογένειες στέλνουν τα παιδιά τους στη δουλειά.

Συνολικά 591 παιδιά διασώθηκαν από την καταναγκαστική εργασία και δεσμευμένη εργασία από διάφορα μέρη της Ινδίας κατά τη διάρκεια του κλειδώματος από τον Bachpan Bachao Andolan, μια ομάδα της κοινωνίας των πολιτών για τα δικαιώματα των παιδιών, που ιδρύθηκε από τον βραβευμένο με Νόμπελ Καϊλάς Σατιτάρθι.

«Μόλις αρθεί το κλείδωμα και συνεχιστεί η κανονική κατασκευαστική δραστηριότητα, οι ιδιοκτήτες εργοστασίων θα προσπαθήσουν να καλύψουν τις οικονομικές τους απώλειες χρησιμοποιώντας απασχολημένη εργασία», ανέφερε η ομάδα σε δήλωση.

Οι ΜΚΟ επισημαίνουν ότι η πραγματική αύξηση της παιδικής εργασίας δεν έχει ακόμη έρθει. Όταν η οικονομική δραστηριότητα αρχίζει να επιταχύνεται, υπάρχει κίνδυνος επιστροφής μεταναστών που μεταφέρουν παιδιά μαζί τους στις πόλεις.

“Όταν τα ξενοδοχεία ξανανοίγουν, ξεκινούν οι κατασκευαστικές εργασίες, οι σιδηρόδρομοι επιστρέφουν στην πορεία, όταν ανοίγουν τα πάντα, αυτή η κοινότητα που επέστρεψε θα είναι η κύρια πηγή που θα μεταφέρει τα παιδιά μας στις πόλεις”, δήλωσε ο Abhishek Kumar, συντονιστής προγράμματος στο SOS Children Villages .

Τα παιδιά μπορεί να θεωρηθούν ως μέτρο διακοπής για να καλύψουν θέσεις εργασίας που άφησαν κενές από μετανάστες εργάτες που εγκατέλειψαν πόλεις για τα αγροτικά σπίτια τους κατά τη διάρκεια του κλειδώματος.

“Το βάρος έχει μετατοπιστεί στα φτωχά νοικοκυριά στις αστικές περιοχές”, δήλωσε ο Rahul Sapkal, επίκουρος καθηγητής στο Κέντρο Σπουδών Εργασίας στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών Tata στη Βομβάη.

Ενώ τα παιδιά δεν ασχολούνται ακριβώς με τη βαριά εργασία που συνήθως πραγματοποιείται από ενήλικες, εάν οι γονείς παίρνουν τα παιδιά τους για υποστήριξη στη δουλειά τους, ακόμα και αν αποφύγουν να τα αφήσουν στο σπίτι, έχει οριστεί ένα προηγούμενο και μια τέτοια δραστηριότητα ομαλοποιείται, είπε.

Η μητέρα της Mukalapally, Venkatamma, είναι δυσαρεστημένη που τα παιδιά της αναγκάζονται τώρα να εργαστούν, αλλά δεν μπορούν να σκεφτούν καμία εναλλακτική λύση. Τα χρήματα που κάνουν δεν είναι ακόμα αρκετά.

“Λαχανικά, ρύζι, μπαχαρικά, σαπούνι, δεν μπορούμε ακόμη να τα αντέξουμε παρά τους τέσσερις από εμάς που δουλεύουμε”, λέει. “Θα ήταν καλύτερα αν μπορούσαμε να επιστρέψουμε. Στο Χαϊντεραμπάντ, ακόμη και αν η δουλειά είναι δύσκολη, η αμοιβή είναι καλύτερη.”