Δημοσιεύθηκε: Σάββατο 6 / 2 / 2021 , 16:19 από news_room
Άρθρο του Τάσου Μιχαλά
Ένα σωρό δυσάρεστα έχει να διηγηθεί κανείς στους δύσκολους καιρούς μας. Πολλοί μπορεί να μη προσβλήθηκαν από τον ιό, αλλά έμμεσα η πανδημία επέδρασε καταλυτικά στη ζωή τους. Χορεύουμε όλοι στο ρυθμό της πανδημίας, άρρωστοι και μη. Νεαρής κυρίας ο πατέρας νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο. Εκτός από την σύζυγο, δεν επιτρέπεται άλλος να τον δει. Τηλεφωνικά η κόρη μιλάει μαζί του,αλλά λόγω της επιβαρυμένης κατάστασής του ο πατέρας αντιδρά με πολλή δυσκολία. Ηκόρη θα ήθελε να μπορούσε να πιάσει το χέρι του πατέρα της, να του χαϊδέψει ταμαλλιά, να του δώσει ένα φιλί, όμως η υγειονομική κρίση άλλα επιβάλει. Και αυτό είναιανεξέλεγκτος πόνος για την οικογένεια.
Άλλη νεαρή γυναίκα φοβάται ότι λόγω της πανδημίας δεν θα μπορεί σε λίγο να επισκέπτεται την μητέρα της στο γηροκομείο. Με αφορμή το πρόβλημα, ένα σωρό αρνητικές σκέψεις εφορμούν με σφοδρότητα και την αποσυντονίζουν. Υπάρχουν στιγμές που πιέζει τον εαυτό της να παραμένει όρθια, να μη καταρρεύσει για να δίνει κουράγιο και στην μητέρα της.
Σε δυσχερή θέση βρίσκεται και νεαρό ζευγάρι που δουλεύει part-time και βασανίζεταιαπό την αγωνία ότι είναι δυνατό κάποια στιγμή να μη μπορεί να πληρώνει το νοίκι και να σηκώνει το βάρος των καθημερινών εξόδων. Οι συνταξιούχοι γονείς το στηρίζουν. Ας μη γελιόμαστε! Δυστυχία δεν φέρνει μόνο ο θανατηφόρος ιός, αλλά και οι φόβοι που ξεπηδούν από την διασπορά του. Τέτοιοι, “δευτερογενείς” αλλά επίσης ισχυροί φόβοι, μας αναγκάζουν να ανακρούσουμε πρύμναν, να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει. Ο τρόπος σκέψης μας άλλαξε, οι συμπεριφορές μας υπόκεινται σε αυστηρούς ελέγχους, αγαπημένες συνήθειες που αποτελούσαν κομμάτι της ζωής μας, έχουν εκλείψει. Βέβαια, κεντρική απειλή παραμένει η πανδημία. Αλλά μαζί με αυτή ή μάλλον εξ΄αυτής προέκυψαν φόβοι που δεν είχαμε υπολογίσει. Συνδυασμός παραγόντων συνθέτουν τους φόβους μας στην εποχή της υγειονομικής κρίσης.
Περιθώρια παρερμηνειών της σοβαρής κατάστασης που προέκυψε δεν υπάρχουν. Βαρύ φορτίο η πανδημία! Όχι τόσο για το σύστημα και τις δομές του – αυτά λίγο πολύ θα αντέξουν-, αλλά γιατί χτυπάει σκληρά και την πόρτα των ανθρώπων. Και δεν είναι μόνο όσοι αρρώστησαν από τον Covid-19. Ας σκεφθούμε πόσοι υποφέρουν χωρίς να έχουν προσβληθεί από τον ιό! Άστεγοι, πεινασμένοι, άνεργοι, ανήμποροι, μόνοι, άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα, απελπισμένοι για διάφορες αιτίες! Πολύ πριν εμφανιστεί ο ιός, συνάνθρωποί μας, χόρευαν σε ρυθμούς δυστυχίας.
Πρώτιστο και μείζον καθήκον θα πρέπει να είναι η προσπάθεια να κρατήσουμε ζωντανό και να επαυξήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις το ευγενές δημιούργημα που ονομάζεται
αλληλεγγύη. Ιδιαίτερα προς όσους ζουν χωρίς την θέρμη της παρουσίας άλλων ανθρώπων. Μπορεί ο θανατηφόρος ιός να δείχνει μεγάλη ανθεκτικότητα και να άλλαξε
άρδην τα πάντα, αλλά αν η μεταξύ μας αλληλεγγύη ενδυναμωθεί, η πανδημία θα “πολιορκηθεί” ή τουλάχιστο θα “απωλέσει” μέρος της δύναμής της, αφού δεν θα βρίσκει ρωγμές προς αξιοποίηση προκειμένου να διεισδύσει στο κοινωνικό σώμα.
Ο τόπος, η κοινωνία μας χρειάζονται ανασύσταση, ανασυγκρότηση, νέο σχεδιασμό! Η ελληνική κοινωνία οφείλει να μετεξελιχθεί σε κοινωνία αλληλεγγύης, όπου η αγάπη, η ανθρωπιά, η στήριξη του πλησίον θα αποτελούν δύναμη και θα μεταφέρουν θετική αύρα παντού αξιοποιώντας δυνατότητες που ήταν κρυμμένες ή ξεχασμένες. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η αλληλεγγύη πρέπει να παύσει να αποτελεί όμορφη λογοτεχνική λέξη και να γίνει καθήκον, πρότυπο που θα μας υποκινεί σε συντονισμό με τις ανάγκες των άλλων βάζοντας στο περιθώριο την αχαλίνωτη εγωπάθεια και τον ατομισμό μας. Μόνο έτσι ο κόσμος μας θα γίνει όμορφος, παραγωγικός, “καλός λίαν”. Αυτή ας είναι μια από τις κύριες φροντίδες μας τούτες τις σκοτεινές ώρες.
